სხვისი ქრომოსომები

უკვე აღარც გახსოვს, რამდენი თვის წინ ნახე შენი უახლოესი მეგობარი, რომელიც, მწარე, მაგრამ დინჯი გააზრების მერე ხვდები, შესაძლია, იმაზე ნაკლებად ახლო მეგობარი იყოს, ვიდრე ის იყო მაშინ, ამ გაურკვეველი თვეების წინ, მზე როცა ზენიტში აჭერდა და შენი სახლის

ახალი დღის დასაწყისი

ეს არის ჩემი ისტორია, რომელიც ვიღაცისთვის შეიძლება ნაცნობი სიტუაცია იყოს, ვიღაცისთვის უცხო, მაგრამ გიზიარებთ ჩემს ერთ მნიშვნელოვან დღეს.

დედაჩემი ღამით მარტო ტირის

საბანში გახვეული ბალიშს ნელა და სევდიანად ასველებს ცრემლის წვეთებით, უხმოდ აკანკალებს დამძიმებულ ბეჭებს და ნელა, ძალიან ნელა იმშრალებს დანამულ ლოყას ბალიშზე... ჯოჯოხეთურად მსურს, ხელის გულზე მოვითავსო ყოველი ის, რასაც დედაჩემი იმსახურებს, ღიმილით

ღამის 3 საათია

-ზოგჯერ რაღაც პირველად ხდება - ეშმაკურად ვუყურებ და გონებაში კადრებს ვახვევინებ - ისე შენს ექს ცოლთან გეშინოდა ? -გეყოფა -თავს მკერდზე მადებინებს.

მიყვარხარ!

და თუ გიყვარს გაუშვი! მიეცი უფლება ისწავლოს ცხოვრება. მიეცი უფლება იცხოვროს უშენოდ. ეს იქნება შენი ბედნიერი დასასრული, შენი დასასრული მისი ბედნიერების ყურებით.

,,სამი გაზაფხული,,

სახლი რომ დავკარგეთ მე და ჩემმა ოჯახმა ,მას შემდეგ მომთაბარე ტომივით ვცხოვრობთ ,ხან იქ ხანაც აქ .თავიდან მეგონა, რომ ჩემი სახლის გარდა სხვაგან ვერ ვიცხოვრებდი ,ვერ შევეგუებოდი სხვა კედლებს, ვერ ვისუნთქებდი ,ვერ დავიძინებდი და ბედნიერი ვეღარასოდეს

სიყვარულისგან გაგიჟებული (საცდელი თავი)

და მაინც რა ჯამდაბაა ეს სიყვარული? არც არაფერი. ბანაურად, რომ ვთქვათ ზედმეტი თავისტკივილი, მაგრამ არა. არ მიყვარს ბანალურობა. ეს ავადმყოფობაა, სიგიჟის ბოლო ზღვარი. ზღვარი რომელსაც დასასრული არ აქვს. გგონია, რომ სიყვარული გაგაგიჟებს, მთებს

რა არის ბედნიერება??

გამაბრაზა ვიცოდი რომ განძრახ მაბრაზებდა მაგრამ მაინც მეწყინა, თუმცა დიდხანს ვერ გაუბრაზდი, იცის როგორ მომთაფლოს მაგრამ მეც ვიცი როგორ გავაწვალო ამიტო ჩემ ხერხებს მივმართე არ გაუღიმე მისთვის კი ჩემი ღიმილი და კარგად ყოფნა ყველაფერია, სიყვარულმა

რა არის ბედნიერება??

არ ვიცი როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება რომ არა შენ, იცი რა მემართება როცა ჩემთან ხარ მინდა ჩაგეხუტო და არასოდეს აღარ გაგიშვა, იმდენად მოქმედებ ჩემზე უშენოდ გატარებული ყოველი წამი რაღაც უაზრობაა, იცი ახლოსაც რომ ხარ მენატრები, ვიცი ჩემი გაბრაზება

მზის შვილი

თეთრ კაბას დაუკითხავად დაატარებდა ქარი . ალაგ სისხლის და ტალახის კვალი დამჩნეოდა უწინ თოვლივით თეთრ კაბას. ვერაფერს გრძნობდა..