უერთმანეთოდ.

ასე მთელი ცხოვრება დავიდანაშაულებ თავს. ალბათ ვერასდროს გავიგებ,იმ სევდიანი თვალების ადრესატი, რომ მე არ ვარ. რომ მშვიდად ვიყო და საკუთარ თავს ვაპატიო ჩვენი ცალცალკე ყოფნა.

ელაიზა

პატარა ჩანახატით ვბრუნდები. ზოგჯერ ცხოვრება უსამართლოა.ვასკვნი დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ და გაჭირვებით ავდივარ ავტობუსში.გზა დიდია,თითქოს დაუსრულებელიც,მაგრამ მუსიკას კიდევ უფრო შეუძლია მისი დაგრძელება.დები

უნდა წავიდე!

არვიცი როგორ გადავიტან მაგ დღეს, ვიცი რთული იქნება, მაგრამ ისიც ვიცი,რომ ოდესმე დადგება ეგ დღეც. დადგება და მთელი გულით გისურვებ ბედნიერებას, მეც გამოვცდი იმას, რაც შენ განგაცდევინე და ღირსი ვიქნები ამის.

სათნოება

უმოკლესიი რაღაც მოვიდა და დავწერე, რაღაც ძაან გველურრ- სიდამპლესთან გვაქვს საქმე და აბა ნახეთ...

ონომაცუ

სამოტივაციო მოთხრობა რომელიც ყველა ადამიანს დაეხმარება მოტივაციის ამაღლებაში.

დამჭკნარი გვირილა

გვირილა,რომელმაც ცხოვრება და სიცოცხლე ვერ შეიგრძნო. შარშან იყო... ახლი წლების პერიოდში... ცირკში იყვნენ... და მართლაც,რომ ჩვენი ცხოვრება ცირკია... ცირკი დასრულდა...

მხოლოდ იმიტომ

უცანურია როცა შეყვარებულს შორდები და გრძნობები გრჩება, იცი რომ ისევ გიყვარს და მუდამ ასე იქნება, დღეს ხვალ ზეგ და მუდამ. სწორედ ეს გადმოვეცი ამ პატარა ჩანახატში, ეძღვნება თამარს

მეგობარი ??!

რამდენად უცნაურია ადამიანი. უბრალო დიდი ხნის ნაცნობს ეძახის მეგობარს და შემდეგ წუწუნებს – ეს რა მეგობარია, თუ ჭირში გვერდით არ დამიდგაო. ხომ, ასეა…

ტანგო

მე ამ ცივ ღამეში გამოვიწვიე სიკვდილი, რომ მეცეკვა ტანგო. ცეკვის ბოლოს მე ვიგრძნობდი სიცივეს ან დათბებოდა. არჩევანი არც ისე დიდი იყო. სცენა ჩვენი ხიდი იყო, განათება კი ლამპიონების მკრთალი შუქი. ბნელი კუთხიდან კიდევ უფრო ბნელი

ყველა-ფერი, არა-ფერი

და ასე თითქოს ხმაურით, ამავე დროს ჩუმი ხმით მოწყდა ზეცას პაწაწინა წვეთი. ერთ წვეთს მეორე მოყვა. დაიბადა ახალი სიცოცხლე. დაიბადა? არა! დაიბადნენ.