არ გაძლევ უფლებას (1თავი)

ეს დღე როგორც იქნა გათენდა, ერთი სულიმქონდა დიდი ზფხულის შემდეგ,სონია მენახა. მივდიოდი სკოლაში, სადაც უკვე საშუალო საფეხურის მოსწავლეებად ვითვლებოდით.

მდუმარე სასტუმრო - სასტუმროს იდუმალი მფლობელი (თავი 22)

- ამოხვალთ თუ მე ჩამოვიდე? ჩამოსძახა ელის უცნობმა. - ამოვალ! ელი კიბეს მაღლა აუყვა. ბოლო საფეხურზე რომ შედგა ფეხი, ვიღაცამ მკლავში ხელი მოჰკიდა და ასვლაში დაეხმარა.

ცხოვრების თამაში.თავი 7

-მე?გამოფიტული,გამომშრალი და დაცარიელებული. -როგორ ფიქრობ,დიდხანს გაძლებ ასე?რას ფიქრობ თაია მამას შვილი კიდევ როდემდე უნდა დაუმალო,ვფიქრობ საკმარისია სასჯელია 15 წელი დევისთვის.

ქალბატონი ადვოკატი (თავი 1) საცდელი

- ეს ასე არ დამთავრდება ქალბატონო ადვოკატო, თვქენს ადგილას კიდევ რამდენიმე საათით დავტკბებოდი დაკავებული თანამდებობით ან ღმერთისგან ბოძებული სიცოცხლით, რა დასანანია, რომ თქვენნაირი ლამაზი ქალი მოაკლდება ჩემს თვალთახედვას

ბედნიერება სვანურად (11)

მოქნეული ხელი დაუჭირა მაქსიმემ. -უსინდისო, უნამუსო და უსირცხვილო კაცი ხარ! -კარგი რა ლილე იმ კახპაზე იეჭვიანე? -გაეცინა მაქსიმეს. -კარგი რა ნუ მაცინებ! ასი წელი არავისზე ვიეჭვიანებ

შემთხვევითი სამსახური თავი 4

-კატერინა ყენია გეფიცები შენი სკამზე დაბმა რომ დამჭირდეს მაინც არ მოგცემ მაგ სახლში მუშაობის უფლებას-უკვე ყვირილზე გადავიდა ნატო და ნერვიულად მოისვა ხელი დაოფლილ შუბლზე. -აი რატო ნატო რატო? მიდი ამიხსენი! არც მე ჩამოვრჩი და ოთახში ბოლთის ცემას

ალექსანდრა (1)

უნივერსიტეტის კიბეები ქოშინით აირბინა და საგამოცდო აუდიტორიაში შევარდა, დამკვირვებელს ბოდიში მოუხადა და თავის ადგილი დაიკავა, საგამოცდო ფურცლებს რომ ჰკიდა თვალი მიხვდა, რომ ეს საკითხები იცოდა და კმაყოფილმა გაიღიმა. კალამი აიღო და წერას შეუდგა, 20

უ'საზღვროდ /11/

-იმედია სახლში ხარ და შენი ძებნა არ დამჭირდება , ისევ ვინმემ არ მოგიტაცა და ან სადმე გაქცევა არ გადაწყვიტე და არ მანერვიულებ. ყავას მომიდუღებ და მერე ჩამეხუტები თორე გავაფრენ იცოდე სოფიაა - დერეფნიდანვე ისმოდა გიგის ხმა . აშკარად საკუთარ თავს უფრო

გაზაფხულის წვიმა (ნაწილი 15)

თავი დავუქნიე. მეტლახის იატაკისთვის გამეშტერებინა თვალი და ვფიქრობდი. ისეთ ღრმა ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული, ტიტანიკს უფრო ადვილად ამოათრევდნენ ატლანტის ოკეანედან, ვიდრე მე- ჩემივე ილუზიიდან. "გაზაფხულის ყვავილზე" მეფიქრებოდა. და გაზაფხულის წვიმა ანდრო

როცა მოვკვდი (თავი მეცხრე)

თავადაც გაოცებული ვიყავი ვერც კი გავაცნობიერე რა ვუთხარი “მამაჩემს” სებასტიანს ვუყურებდი და გული მიკვდებოდა, საყვარელ ადამიანს ასე გულს ვინ ტკენს ?! როგორც ჩანს მე ასეთი ვიყავი, როგორც ჩანს პირველ ადგილას საკუთარ თავს ვაყენებდი.