როცა მოვკვდი (თავი მეშვიდე)

გაუცნობიერებლად გამოვედი ბესოს სახლიდან და უმისამართოდ გავიარე რამდენიმე კილომეტრი... ბოლოს მივხვდი რომ უბნისგან ძალიან მოშორებით ვიყავი. უკვე ბნელოდა და უკან დაბრუნების სურვილი თითქმის არ მქონდა მაგრამ არსებობდა მიზეზები რატომაც უნდა

ფისტანთროფობია

სალის რო გავუთიშე ტელეფონი, ავდექი და გარდერობისკენ გავემართე) ნუ ისეთი სამსახური მაქვს სოლიდურად მაცვია ყოველთვის ერთ-ერთ კომპანიაში ფინანსისტი ვარ) დიდი დრო დამჭირდა კაბის შესარჩევად, დედაჩემის ნაჩუქარ შავი ბრიტელებიან, ზურგ ამოღებულ კაბას მაღალ

საუკეთესო ჩემში (თავი 12)

სახლში მალევე ავედი,ცხელი აბაზანა მივიღე და დავწექი..მალევე ჩამეძინა..დილით ევამ გამაღვიძა. -მელანო არ მჯერა,ვირია სუფთა ვირი -რა მოხდა შვილო რა გაღრიალებს? ისე მეძინებოდა ძლივს ვახელდი თვალებს -

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 1

აეროპორტში ვზივარ. სულმოუთქმელად ველი რეისს რომელსაც არ გავყვები. ერთი მარტივი მიზეზის გამო:ბილეთი არ ამიღია. მეტსაც გეტყვით პასპორტიც კი სახლში დავტოვე. ალბათ ფიქრობთ შეიშალაო. რომ მხედავდეთ იმასაც დაამატებდით აბა ამხელა ჩემოდანი ვისთვის

ერთხელ და სამუდამოდ (სრულად)

-ისევ, გადამარჩინე! -რა თქმა უნდა, მე ხომ შენი პირადი დაცვა ვარ! -არა, შენ ჩემი პირადი დაცვა არ ხარ! შენ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ!

საკუთარი ბედნიერება(მეშვიდე თავი)

თამუნამ შეამჩნია მათკენ მიმავალი ბექა გაუღიმა და უთხრა:-გელოდებით რა ხანია,რას ლაპარაკობდი ამდენს რომ გააბრუე საცოდავი კაცი,თან სიცილი დააყარა.-გამოცდაზე ვკითხე რაღაც,ჩემო ენამწარე,არც თქვენ დაგიკარგავთ

პირველი და უკანასკნელი (2თავი)

-არა რა,19 წლის გოგოს ასეთი საცვლები უნდა გეცვას?-ადგილზე შეხტა,ისევ დაავლო პირსახოცს ხელი და ტანზე შემოიჭიდა. -აქ რას აკეთებ?-ვაჩეს მიუბრუბდა.

ვინუჟდენში დაქორწინებულები 15

მაღლა განთავსებული საძინებლებიდან ერთ-ერთი ამოვირჩიე. ჩემი ოთახის ფანჯარა პირდაპირ ტბას გადაჰყურებდა და ულამაზესი სანახაობა იქმნებოდა. ჩემი ნივთები ისე დავაბინავე, ნორმალურად არც კი დამითვალიერებია. რამდენიმე საათი ვიჯექი ოთახის აივანზე. პეიზაჟს

იისფერი სიყვარული +18 #8

შეუძლებელია გულიდან ამოგვაცალონ დაგროვილი გრძნობები, ემოციები. და მაინც რამდენი უგუნურია , ვინც ამას ცდილობს. მოგვეპარებიან გაზაფხულის ჩუმი სიოსავით, ჩურჩულით ჩასძახებენ ჩვენ გულს რომ გაიღოს. გულიც ჩვენდა უკითხავად უშვებს მათ და მერე ვიბრძვით.

ერთხელ და სამუდამოდ (თავი 3)

- დილა მშვიდობისა. ხმამაღლა ვამობ და სამზარეულოს მაგიდასთან ადგილს ვიკავებ. -დილა მშვიდობისა. მიღიმის და უკვე მზა ომლეტს თეფშზე მიდებს. -რომელი საათია? -ჯერ ადრეა. შვიდიც არაა. -მშვენიერი, მაშინ მოვასწრებ მომზადებასაც. -დღეს მე გაგიყვან. პირველი