მძინარე მზეთუნახავო, პრინცი მოვიდა! (13, დასასრული)

პალატაში, ფანჯარასთან კატო იჯდა და ნისლიან, დაბურულ ქალაქს გაჰყურებდა. უყვარდა ასეთი ამინდი, მუდამ ეგონა ღრუბლებში ეფლობა მთელი ქალაქიო. გოგონა უკვე გაწერეს, ბოლო წუთებს ატარებდა ამ პალატაში. მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე თვე კომაში იყო, მის

საკუთარი ბედნიერება(მესამე თავი)

,ხმა ვეღარ ამოიღო ლანამ,იქვე რომ არ ეტირა სწრაფი ნაბიჯით გამოვიდა აუდიტორიიდან და კიბეებზე დაეშვა. -ლანა მოიცა ნუ გარბიხარ,მეც შენთან ერთად წამოვალ.მოესმა ბექას ხმა. -არ მინდა მარტო ყოფნა მირჩევნია,შენ კი შენს მეგობრებთან დაბრუნდი,თქვა და ცრემლებით

მე დედა ვარ (თავი 4)

მე და ალექსი მიშიკოს წყალობით შუა ზამთარში ქუჩაში აღმოვჩნდით. ვერავის ვთხოვდი დახმარებას ამიტომაც ჩემს შვილს ხელი დავავლე და სვანეთში წავედი. მიშიკოზე ძალიან ვიყავი გაბრაზებული თუმცა ეს გასაკვირიც არ იყო. მეგონა, რომ სხვები მასში ცდებოდნენ და ჩემი

სამაგიერო - I თავი -

_აიღე!_მითხრა მან და წითლად შეფუთული ყუთი მომაწოდა. _არ არის?_გამოვართვი და სასაჩუქრე პარკის გახსნა დავიწყე. _დაბადების დღის საჩუქარია. _ჰო? მადლობა ჩემო კარგო. _ტყუილად მიხდი მადლობას, ჩემგან არ არის. _აბა?_აბა?_გამომცდელი მზერა მივაპყრე სალომეს და

ახალი სიცოცხლე (თავი 2)

სახლის კარი დაღლილმა შეაღო, უკვე შუადღის 2 საათი იყო, იმდენად მადისაღმძვრელი სურნელი გამოდიოდა სამზარეულოდან დაბანას ვიღა დაეძებდა კუჭი ამოხტომაზე გაუხდა. -ლიზაა, გამახსენე დღეში ათასჯერ რომ ვთქვა მადლობა ჩემთან რომ ცხოვრობ_უცებ ხელებ დაბანილი

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთორმეტე)

გუშინდელი ღამიდან თითქმის არაფერი ახსოვდა, უბრალოდ ალკოჰოლისგან თავის ტკივილი ქონდა გამოყოლებული. ფილტვები დაუბინძურა თბილისის ჰაერმა, დაბინძურებულმა ჰაერმა. ვერასდროს იტანდა თბილისს, წარმოუდგინეთ და სოფელში ცხოვრება უნდოდა, წყნარად მშვიდად

სანამ შევხვდებოდით თავი 1

ყველაფერი ხუთი წლის წინ დაიწყო..მაშინ,როდესაც უზარმაზარი საავადმყოფოს დერეფანში მოუსვენრად ვცემდი ბოლთას კედლიდან-კედლამდე და თავს ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი საშინლად უსუსრად და არაფრის მაქნისად,სწორედ მაშინ როდესაც ვაანალიზებდი რომ შესაძლებელია

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (11)

მოლოდინი,ცრემლი,ტკივილი და ისევ მოლოდინი.ხალხის მზერა და აქა იქ მოძახილი სიტყვები ,,ეჰჰ საწყალი'', ,, რა ცოდო ხარ შვილო'' და მსგავსი უაზრობები,რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა.სიმართლე რომ ვთქვა აღარავინ მაინტერესებდა მხოლოდ ალექსანდრე...მარტო ჩემი

წამის მეასედი (თავი 4)

ნოეს თვალებში ჩავხედე...მივხვდი რომ ვახსოვდი. -ელენა.-გამიღიმა მან და ამით ჩემი ვარაუდი დაადასტურა. -ერთი წუთით...-ჩაერია ლიზა.-ერთმანეთს აქამდეც შევხვედრივართ არა?... -დიახ,მაშინ ვერ მოვასწარით ერთმანეთის გაცნობა.-ლიზას ხელი გამოუწოდა.-ნოე.

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის.(თავი 4)

ზლაზვნით წამოვდექი, თვალი ვერ მოვხუჭე და საწოლშიც ვერ ვისვენებდი. სამმუშაო მაგიდას მივუჯექი და ჩემი წითელი დღიური ამოვიღე, როცა ცუდად ვგრძნობდი თავს, როცა დუმილი მკლავდა და სიჩუმე ბოლოს მიღებდა,წერა და ხატვა მშველოდა. გადავშალა, სანამ სუფთა