ყოველი ოცდამეერთე (თავი მეხუთე/პირველი ნაწილის დასასრული)

კულისებიდან გამოვდივარ და ბართან დაკიდებულ საათს, არ ვუჯერებ, უკვე თერთმეტი დაწყებულა და სესილი ისე გაქრა აქედან, ვერც კი შევამჩნიე. ვხვდები, რომ რაღაც არ უნდა იყოს რიგზე.ლიზას გავხედე და გალეწლი მთვრალია

წამის მეასედი (თავი 1)

-არა დედა,არა...მაგას როგორ მეუბნები...ვიცი...ვიცი,რომ გვიჭირს, მაგრამ არ შემიძლია...გთხოვ.-ჩემი ბიძაშვილი დედამისის წინ იდგა მუხლებზე და სახეზე სიმწრის ცრემლები ნიაღვარად დასდიოდა,სახეზე საზარელი

შენთან.. თავი 2

ეგ ნაბახუსევია,გაეცინა ბიჭს.-მაგის წამალი კი სამზარეულოშია.სწრაფად და დიდხანს არ მალოდინო.გიორგი ოთახიდან გაუჩინარდა სანამ ნინი რამეს ეტყოდა. -ო,რა სულელი ხარ ნინიკო,ისე როგორ დათვერი და ამდენი

მე შენ...(თავი 4)

მე უკან გადავჯექი ის გოგო ლუკას გვერდით მოუჯდა,მე მთელი გზა ლუკას და იმ გოგოს გაბრაზებული ვუყურებდი.ცოტა ხანში მანქანა გაჩერდა და ის გოგო გადავიდა.მე და ლუკამ კი გზა გავაგრძელეთ. -აბა,ანა რა იყო ხომ არ იეჭვიანე? -ვიზე იდიოტზე და მაკიაჟის გოგოზე?

ჩემი ,,ტირანი " (თავი 8 )

უკვე გათენებულიყო,ჩემს გვერდით მწოლიარე დემეტრეს შევხედე ,მის მხარბეჭიან,დაკუნთულ სხეულს .. ვერ მივხვდი გუშინ რა გააკეთა ,მაგრამ მისი მადლობელი ვიყავი, ღამე კარები რომ შემოაღო საშინლად

მელანქოლია ( სრულად )

-მოემზადე ბედობაა დღეს და უნდა დავებედოთ ერთმანეთს -ამ უაზრო ცრურწმენის მომიზეზება არაა საჭირო თუ ჩემი ნახვა გინდა უბრალოდ მითხარი-ნახვა კი არა მთელი დღე უნდა მოგიტაცო-რასაპირებ? უცნაური ხმით ვკითხე

ორი მოწმე (თავი 11)

-რატომღაც არ მგონია ამ შუა ტყეში გაკრულმა ხმა ვინმეს მივაწვდინოთ, შეწყალებას რაც შეეხება, ნიასაც ეტყობოდა რაზეც ხართ წამსვლელები, ამიტომ არც ყელს ვიტკენ და არც ჩემს საცრემლე ჯირკვალს შევაწუხებ. იქნებ

მდგომარეობის მსხვერპლი I

თითქოს თვალები აემღვრა,ფიქრებში დაიკარგა.. ისე ძლიერად შეკრა მუშტები,რომ მკლავბსა და შუბლზე ძარღვები დაებერა,ნესტოები გაუფართოვდა და უსასრულობაში დაიკარგ.. ძალიან გაღიზიანდა.ყავის ფინჯანს ხელი დაჰკრა და ძირს გადააგდო..

უშანსოდ მტოვებ?! (2)

თუ დაგვიჭირეს და დაგვხოცეს მერე შენი ადრენალინი ვერ გიშველის! –რა უჟმური ხარ! ისევ ჩაიბურტყუნა –გავიგე! დაუბრიალა თვალები...–ამ ოთახიდან უნდა გავიდეთ! სამ თვლაზე კარგი? –აჰამ! თავი დაუქნია უხმოდ –კარგი! სამი!

მე - ბედნიერი (თავი პირველი)

საწოლზე ვწვები და ვიხსენებ დღეებს,როცა მე ჯერ კიდევ კარგად ვიყავი,მე - ბედნიერი ვიყავი. მე - ბედნიერი. მე - ლაღი. მე - თავის’უფალი. მე,მე,მე.