დასასრულის დასაწყისი (თავი მეხუთე)

- შენ კი ნეტა იცოდე როგორ გიხდება ეს კაბაა - ნელნელა მომიახლოვდა, ხელი წელზე მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა - ნეტა იცოდე როგორ მინდა ახლა, ეგ პომადა მოგაშორო, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან გიხდება

შეცდენილი (თავი I)

ანო დეე ადექი სკოლაში დაგაგვიანდება. ასე იწყება ჩემი ყოველი დღე... რით ვერ შევაგნებინე ამ ხალხს რომ არ მაინტერესებს საერთოდ ეს სკოლა? რა მნიშვნელობა აქვს სახლში დავრჩები თუ შატალოზე წავალ?

მატარებელი

გათენდა ჩემი ჩვეულებრივი რუტინული დღე: ავდექი, მოვწესრიგდი და წავედი სკოლაში. სკოლა ჩემი წამების ერთ-ერთი მოქმედი ხერხია, რადგან მათემმატიკა-ფიზიკაზე ალერგია მაქვს.ეს დღე ყველაზე ცუდია სასკოლო დღეებს შორის იმიტომ რომ ორივე საგანი მაქვს. კარგი სკოლას

შესაძლებელია ბედნიერების დაბრუნდება! (2 თავი)(Zayn Malik fanfiction)

იმ დღეს ბევრი იმხიარულეს. დალიეს. იცინეს. ერთმანეთს საკუთარი ისტორიები მოუყვნენ. ბოლოს სიცილის დროს გაჩერდნენ და დადარდიანდნენ. ისევ ცალ-ცალკე მოუწევდათ ყოფნა და ეს სევდიანს ხდიდა ყველას. ყველანი ჩუმად იყვნენ. იცოდნენ, რომ შეიძლებოდა ამ ხნის მერე

უსიყვარულოდ? არ არსებობს თავი 8

დილით ადრე ავდექი და მისაღებში ჩავედი სადაც ანასტასია მიირთმევდა, მეც მას შევუერთდი და შემდეგ სკოლისაკენ წავყევი. სახლში მალევე დავბრუნდი და სკაიპით ალექსანდრეს დავურეკე, ცოტა ვიცადე შემდეგ კი მიპასუხა. - კაი რა ამ დილა უთენია, რამ დაგარეკია, შენ

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (1)

(გაურკვეველი), 2 წელი მეგობრები ვიყავით და 3 თვეა გამოვუტყდით ერთმანეთს, რომ გვიყვარს, საოცარი ადამიანია, მასთან ისე ვგრძნობ თავს თითქოს სხვა სამყაროში ვარ, ძალიან გავუგეთ ერთმანეთს როგორც „მეგობრებმა“ მაგრამ „შეყვარებული“ უკეთესი ყოფილა. დედამ და

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 8)

რვა საათი მალე მოვიდა, ელენემ და ნიტამ კაბები აირჩიეს და ჩაცმას შეუდგნენ. ელენემ თეთრი კაბა ჩაიცვა, ჩავი კოპლებით, კაბა მუხლს კარგად აცილებული იყო. ფეხზე კი შავი მაღალქუსლიანი მუხლს აცილებული "ჩექმები"

უბრალოდ შემიყვარდა!(1 თავი)

მე მოგიყვებით,ერთი სიყვარულის ისტორიას!დღეს სხვაგან გადავედი საცხოვრებლად,ახალი სკოლა,ახალი მეგობრები,ახალი კლასელები ძნელი არაა ხომ? დღეს ჩემ ახალ სკოლაში წავედი,მაგრამ არავის

სიყვარული ჩვენს ქუჩაზეც მოდის (თავი მეოთხე)

მას შემდეგ , რაც სანდრა საავადმყოფოდან დაბრუნდა ოთახში ჩაიკეტა და ფიქრი დაიწყო იმაზე თუ, როგორ დალაპარაკებოდა დედამის წარსულის ამბებზე, რომლებიც სანდროს დედასთან აკავშირებდა. როგორც კი

ჩემი დემონი (7თავი)

თეთრ ოთახში ვიღვიძებ, მგონი სავაადმყოფოა, შეშინებული ვიყურები აქეთ-იქით, გარშემო არავინაა, თავი მისკდება და სისუსტეს ვგრძნობ, წამოდგომას ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის, ბოლოს ვნებდები უუნარობას და მძიმედ ვწვები ჩემს ადგილას, თვალებს ვხუჭავ, ტვინში .