მარცხის ზღვარზე (1)

ტოლბუხინზე სულ სამადსამი კორპუსი იყო ჩამწკრივებული ერთ სიგრძეზე, ერთნაირი აგებულების, ერთნაირი ზომისა და ფორმის. გაერთიანებული კალიდორული სისტემა, ყველა სხვა ბინისაგან გამოყოფდა ამ სამეულს და თავისებურ ხიბლს სძენდა. განსხვავებით კი მხოლოდ

სულიერი გამოცდა (თავი 7)

უკვე ერთი კვირაა რაც სკოლაში ვასწავლი, ყველაფერი ძალიან კარგად მიდიოდა. მხოლოდ ვცდილობდი ლუკა არც კი დამენახა, რადგან მისი დანახვის შემდეგ სულ დათრგუნული ვიყავი მიზეზს კი, ვერ ვხვდებოდი. დღეს პარასკევია, სკოლებში ზუსტად ამ დროს მოდიან მშობლები და

გულს ვერ უბრძანებ

მოგესალმებით, ეს ჩემი პირველი ისტორიაა იმედი მაქვს მოგეწონებათ და თქვენს შეხედულებებს გამიზიარებთюю-მაგრამ მან ეს არ იცის და არც მოისურვებს რამის გაგებას.- ნაღვლიანად გაატრიალა თავი დიტომ და საქარე მინას მიაშტერდა.-ვიცი რომ გული ეტკინება, ჩემზე უკეთ

არჩევანი (თავი 14) დასასრული

მოგესალმებით მეგობრებო თქვენი დაკარგული, არაა გადაკარგული სალივანი. ამდენი ხნის შემდეგ გიბრუნდებით იმ ისტორიის დასასრულით რომელიც თავის დროზე დავდე მაგრამ ბოლო თავი წაიშალა. იმედი მაქვს

შეწყვეტილი კოცნა *სრულად*

და..მე.. წამებს ვითვლი. უსასრულობაში გაფანტულ შეწყვეტილ წამებს... უსასრულო დროს...დროს..შემდეგ შეხვედრამდე... და მახსოვს ამბორი...ამბორი რომელიც შეგვაწყვეტინეს. მახსოვს ის უკანასკნელი კოცნა... ის უსასრულო წამი... და...შეწყვეტილი კოცნა.

ბედნიერების მოლოდინში(1 თავი)

ალბათ ბევრ ადამიანს უფიქრია ცხოვრებაზე. მის მნიშვნელობაზე და იმაზე თუ რას წარმოადგენს ის ამ ცხოვრებაში. ყველა ცდილობს თავისი კვალი დატოვოს თავისი სიკვდილის შემდეგ. მაგრამ, არიან ისეთებიც, რომლებიც უბრალოდ საკუთარ თავზე ფიქრობენ და არ ანაღვლებთ სხვა.

საყვარელი ვენები. VII, VIII და IX დღე

ამ სიზმრების გადამკიდე, ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ ორი ცხოვრებით ვცხოვრობ. დაძინებამდე და დაძინების შემდეგ. უკვე ერთმანეთში მერევა რომელი უფრო რეალურია. ამ ღამეებით თითქოს წარსულს ვინაზღაურებ. იმ დროს, რომელიც აუნთებლად ჩაიფერფლა. ავარიის შემდეგ

რაც ზაფხულში ხდება , ზაფხულშივე რჩება..(ნაწილი 2)

ცხვირი ისე მაღლა ავაბზუე თითქოს ულამაზესი მქონოდა.. ბევრნი იყვნენ ელენე , გიორგი. რეზი, დათი , ნიკა, გურო და უხსენებელი ლუკა.. კიდევ ორი,რომელიც ვერ ვიცანი.. სამეგობროში მხოლოდ მე და ელე ვიყავით გოგოები, ამიტომ ყოველთვის ყურადღების ცენტრში გვიწევდა

მე, შენ და მორჩა. (სრულად)

ეგონა ყველაფერს ვაპატიებდი, უფრო სწორად ყოველთვის ყველაფერს ვპატიობდი. მარტო დარჩენილ დღეებსაც, მის მონატრებაში გათენებასაც, მარტო დატოვებასაც. ყველაფერს ვპატიობდი, როცა ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდა, დამირეკავდა, მომწერდა, ან სახლში მოსულს იქვე

შენამდე ჯოჯოხეთი გამომივლია (თავი 2)

ალექსანდრე ჩემს გვერდით გადმოჯდა და ხელი მომკიდა მინდოდა გამეშვა, მაგრამ თან არ მინდოდა უცებ ჩემსკენ წამოიწია და უცებ რაღაც თბილი სასიამოვნო შევიგრძენი ჯერ თვალებზე რომლებიც დახუჭული მქონდა, მერე ლოყაზე, და ბოლოს ტუჩებზე, ტუჩებზე ვიგრძენი ეს სითბო