გულის ფეთქვის მიზეზი (დასასრული)

სროლა მანქანის მიმართულებით დიდხანს არ გაგრძელებულა, თუმცა ეს რამდენიმე წუთი ოლიკოსთვის საუკუნედ გაიწელა. მისი დაუცველი სხეული სულ მთლად სისხლით იყო დასვრილი. სროლის შეწყვეტიდან ცოტახნის შემდეგ გონზე მოვიდა, თავი წამოყო და ირგვლივ გარემოს შიშით

დროებითი ლექტორი თავი 3

კლუბში გამაყრუებელი მუსიკის ხმა ისმის, ბართან მივდივარ და ტეკილას ვუკვეთავ. ერთ ჭიქას მეორე მიყვება, მეორეს მესამე და ა.შ უკვე კარგად შემთვრალი ვარ როცა ვიღაც ბიჭი მთხოვს ცეკვას, მეც ვდგები და მივყვები, მანამ ვიცეკვე სანამფეხებში ძალა არ

ბედნიერი ზაფხული (თავი მეოთხე)

ხელები საჯდომზე დამადო , მაგრამ ამ დროს კარების ხმა გავიგეთ მომშორდა გამიღიმა და თავისი ოთახისკენ წავიდა რამოდენიმე წამში ბავშვებიც შემოლაგდნენ ლაზარე და ნინია საეჭვოდ მიყურებდნენ თითქოს რამის თქმა უნდოდათ მაგრამ ვერ ბედავდნენ მეც დავიღალე თან

დაბრუნება (თავი2)

საწოლში მთელი ღამე გაუაზრებლად ვტრიალებ,ადგილს ვერ ვპოულობ,კარგად შეფხიზლებული ფეხზე ვდგები და სიბნელეში არეული ვმოძრაობ,პიჟამოებს სწრაფად ვიხდი და სპორტულებს ვიცვამ,ტელეფონის დახმარებით ჩანთაში საფულეს ვპოულობ ქურთუკს ხელში ვიღებ

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (19 თავი)

-...-ხმას არ იღებდა,ამაზე უფრო გავბრაზდი და გვერდით გავიწიე-მერი,დაქორწინებული ხარ?-გავუმეორე კითხვა.-ვიყავი.-მის ბაგეებს მხოლოდ ეს სიტყვა მოსწყდა და ისიც ძლივს გასაგონად,უეცრად მისი თვალებიდან ცრემლები წამოვიდა.-მომიყვები?-ვთხოვე წყნარად და ისევ

რაც ზაფხულში ხდება , ზაფხულშივე რჩება..(ნაწილი 7)

იმ დღეს გარეთ გასვლა არ მინდოდა , თავს სუსტად ვგრძნობდი და ფიზიკურზე მეტად სულიერად ვიყავი განადგურებული..რამდენჯერაც ჩამთვლიმა კოშმარებში გადავეშვი.. ვიხრჩობოდი , მე კი არ ვსვავდი წყალს , წყალი სვავდა ჩემს სულს და სხეულს.. ყვირილით ვიღვიძებდი და

სამუდამოდ 3

-დახმარება ხომ არ გჭირდება?მგონი რაღცის გაკეთებას ცდილობდი.-ისევ ჩაეცინა -მე აქ ჩემს დაქალთან ერთად გავიჭედე.-ვთქვი თუარა გამახსენდა რომ ჩემთვის სრულიად უცხო ადამიანს ვესაუბრებოდი ამის გაფიქრება და ჩემი ადგილიდან მოსხლეტვა ერთი იყო. უცებ უცნობი

გულის ფეთქვის მიზეზი (თავი 4)

აივანზე მდგარი მამაკაცი კარგახანს სიგარეტს ეწეოდა. მზის ჩასვლის ყურებით გართულს აღარც გახსენებია იქვე მაგიდაზე მდგარი ფინჯანი, რომელშიც საგულდაგულოდ მოდუღებული ყავა უკვე გაციებულიყო. მისი არსებობა სახლში შესვლის დროს გაახსენდა, როდესაც საღამოს

ისტორიები რომლებიც საუკუნებს გაუძლებენ

ეგონა ყველაფერს ვაპატიებდი, უფრო სწორად ყოველთვის ყველაფერს ვპატიობდი. მარტო დარჩენილ დღეებსაც, მის მონატრებაში გათენებასაც, მარტო დატოვებასაც. ყველაფერს ვპატიობდი, როცა ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდა, დამირეკავდა, მომწერდა, ან სახლში მოსულს იქვე

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (დასასრული)

-ალექსანდრე უყურებ რა ფორმაში დადის?-ბოლპს ვეღარ მოითმინა და ჩემთან რადგან ვერაფერს გახდა დემეტრესთან მივიდა. -კარგი რა დემეტრე?იაროს,შენ მაინც რაში გეშლება ხელი? -მართალი საყვარელო,შენ რაში გაინტერესებს ამას რა ეცმევა.-ქერა აწიკვინდა.