სოხუმსკი (დასასრული)

ცხოვრებაში პირველად იგრძნო თუ რას ნიშნავდა ნამდვილი სიყვარული, იმ ერთისადმი აღუწერელი გრძნობა და ამ გრძნობას თანმდევი მისი დაკარგვის შიში. წარსულმა, რომელმაც მთლიანად დაანაწევრა ბოკუჩავა, ახლანდელშიც გადმოინაცვლა. მაინც არ ანებებდა თავს ის წლები.

გოგონა მზის ჩრდილში (პროლოგი)

ნინელის ჰგონია, რომ როგორც იქნა მოვიდა ის ნანატრი დრო, როდესაც მშვიდად შეუძლია თქვას - ეს ბედნიერი დასასრულია!... მაგრამ, როდის იყო ცხოვრება იმას გვაძლევდეს, რაც გვსურს ან ვიმსახურებთ?! ახალგაზრდა წყვილს

მაგიაზე შეყვარებული. ( დასასრულის დასაწყისი - თავი მეორე)

წუთიერად ოთახში ყველა ერთად ალაპარაკდა. არა ეს უფრო ყაყანს ჰგავდა. თითქოს რაღაც მიუღებელი ხდებოდა. გაბრიელმა საწერ მაგიდაზე კალამი დააკაკუნა იმის სანიშნებლად, რომ მისთვის მოესმინათ. - საკმარისია,

6 სიტყვა (სრულად)

ყველაფერი ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როდესაც მეგობრებმა 'გადამაგდეს' და მარტო მომიწია კაფეში წასვლა, რის გამოც ახლაც კი მადლობებს ვუხდი მათ. მახსოვს მაშინ ზაფხული იყო და ისე ცხელოდა, ყველაფერი იწვოდა.

არასოდეს გამიშვა IV

-ჩვენ ერთმანეთს არ ვიცნობთ?-მკითხა მან.. -არამგონია.-თავაზიანად გავუღიმე მე.. -მე ტანია ვარ.-თქვა მან. -კატერინა.-ვუთხარი თუ არა ჩემი სახელი ოთახში ბიჭებიც შემოვიდნენ. ტანიას თვალები სიხარულისაგან უბრწყინავდა,თითქოს დადნა.. მის მზერას თვალი

სიყვარული

ამბავი,რომელიც სრულიად შემთხვევით მოვისმინე ერთობ საინტერესო და სევდიანიცაა..სამარშუტო ტაქსით უნივერსიტეტიდან ვბრუნდებოდი.ჩემი ყურადღება ჩემს წინ მჯდომი ორი ახალგაზრდა გოგონას საუბარმა მიიპყრო,რომლებიც

გარეწარის დღიურები (დღე 1)

მოკლედ არ ვიცი როგორ ავღწერო ეს ნაწარმოები, უბრალოდ წაიკითხეთ და მიხვდებით თუ რამდენად მოკლედაა აღწერილი თვითონ შიგნითვე.აქ აღწერილი ყველა ისტორია რეალურია...მოკლედ, დღეს 11 თებევრვალია,

გოგონა ქუჩის ბოლოდან(თავი 7)

_მოვდივარ_გავყვირე და თვალების ფშვნეტით გავაღე კარი უცებ ქარბორბალასავით შემოვარდა ტასო_გაემზადე მივდივართ_სიცილით მითხრა_სად მივდივართ?_"შენ ვერა ხარს თვალებით"გავხედე ტასოს_მასე ნუ მიყურებ

კაფანდრა [15]

გაკვირვებული, შეშინებული და ძალიან გაბრაზებული იჯდა დივანზე და მის წინ მდგარ შავებში გამოწყობილ მაღალ მამაკაცს აკვირდებოდა. ვერაფრით ვერ წარმოიდგენდა თარაში ამ ყველაფერს ამ დღისთვის თუ ამზადებდა. ვიწრო ქუჩაზე თურმე იმიტომ დაჰყავდა რომ ერთ მშვენიერ

პაემანის დღიურები. თავი 2. ჩაშლილი პაემანი

მანქანის ფარების სინათლემ გამომაფხიზლა. გული, რასაც ჰქვია, ფეხებში გამეპარა სიხარულისგან და შვებით ამოვისუნთქე. მის ახალთახალ „პორშე კაიანს“ უკვე ვცნობდი. არა, თავიდან ვერ ვცნობდი, მაგრამ პარასკევს,