იქ სადაც.. 1

ხშირად მიფიქრია სიკვდილზე.. ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს, რა ხდება სიკვდილის შემდეგ? ადამიანი უბრალოდ კვდება, თუ სადმე მიდის? გამარჯობათ მე ლინდა მქვია, თვრამეტი წლის, სკოლა ახლახანს დავამთავრე და ქალაქში გადმოვედი უმაღლესი განათლების მისაღებად,

ცუდს ყოველთვის მოსდევს კარგი (დასასრული )

ჩემს ოთახში ვიყავი დამალული, როცა კარების ხმა გავიგე. ალექსანდრე მოვიდა! ჩემმა გულმა გაორმაგებულად დაიწყო ფეთქვა, ხელს ვინიავებდი და დამშვიდებას ვცდილობდი. ნეტავ რა რექცია ექნება?! ჩუმად გამოვედი ოთახიდან და ამ დროს წამოძახილის ხმაც გაისმა. - ეე

გზა შენისაკენ (თავი 3)

გოგონა რომელიც, ახლა ქუჩაში იდგა და თვალებს აქეთ იქით აცეცებდა! განსხვავდებოდა ძველი ვიზუალით, ადრე მას მხოლოდ ბრეკეტებში და გამოყრილი სახით დაინახავდით, ისიც იშვიათად,სკოლაში. დიახ, სკოლასაც კი აცდენდა, კომპლექსს შეერყა. ოთახში ძველებური დიდი

არანორმალური (4)

მოკლედ ვუთხარი რომ ისევ იქ შემხვედროდა, სადაც ველოსიპედი გამოვართვი და დავაწექი ველოთი იმ გზას. რომ მივედი, ის ბიჭი უკვე იმ ხის ქვეშ იჯდა და მელოდებოდა. ისე ძალიან "სიმპაწიაგა" ბიჭი კი იყო. რომ დამინახა გამიღიმა. მეც მივედი, ველოსიპედი ხესთან

უსასრულო ღამე და უსასრულო სიბნელე

ღამეა, ბნელა. გარეთ რომ გახვიდე, ვერაფერს დაინახავ. მის გულშიც ისეთივე სიბნელეა ჩემს მიმართ, როგორიც გარეთ. ერთადერთი ნათელი რამ იმედის შეუმჩნეველი სხივია, რომელსაც მხოლოდ მე ვხედავ. ეს სხივიც ნელნელა ქრება და სამუდამო სიბნელეში მტოვებს. ქარია,

სიყვარულის ინსტრუქციები VI

-ანდრეი არ გირჩევ მომეკარო..-თან მუქარებს ერთი მეორის მიყოლებით ვესროდი. -თორემ რას იზამ ამაფეთქებ?თუ ამჯერად საქმეს შენს ხელში აიღებ?იქნებ სექსის დროს გირჩევნია ჩემი მოკვლა. -ამაზრზენი ადამიანი ხარ.

კაფანდრა [5]

გაკვირვებული მიტრიალდა ლოლასკენ. მამაკაცის ქმედებამ და კითხვამ ცოტა დააბნია. ეს კაცი არ იყო გამუდმებით უკან რომ დაჰყვებოდა და მოსვენებას არ აძლევდა? დავიჯერო ურთიერთობაზე ნაფიქრიც კი არ აქვს? -სწორი კითხვაა. ვის?!_თავი დაუქნია და მზერა აარიდა. გიგა

თავადაზნაურული ამბები (3)

-როგორც იქნა,გიპოვეთ! ბავშვების კვალობაზე ბევრი დაგილევიათ-ირონიულად შეგვათვალიერა ორივე. -ნიკო ძია,ძიძობა როდიდან დაიწყეთ?-მეც ირონიულად ავხედე,თან თვალებს ძლივს ვახელდი. -მადლობა მამიდაჩემს უთხარით,რომ აქ ვარ! -მადლობა მამიდაშენს,ღმერთს,ყველა

ღმერთისფერი ვარდი

სამყროში, სადაც ადამიანებს სიყვარული ამოძრავებთ, სიყვარულის დღე თენდებოდა. ქალაქში თოვდა, თევბერვლის თეთრი თოვლი თეთრად თრთოდა, თითთქოს ციდან ანგელოზების რაზმი ცვიოდა. არ უხდებოდა 13 თებერვალს თოვლი, რადგან ბევრისთვის „სიყვარული“ გაუფასურებული

ახალი ცხოვრება(4თავი)

სახლში შევედით,მართლაც ულამაზესი სახლი იყო, თან ძალიან დიდი. შესვლისთანავე ჩემი ყურადღება იმან მიიქცია, რომ სანდრომ ერთ-ერთი ოთახის კარი ჩაკეტა დაგასაღები გარადაში შეინახა, თიტქოს რაღაცას მიმალავდა. იმ წამსვე დავეჭვდი, მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე.