გზა შენამდე [თავი მე-11]

ამბავი მოგვითხრობს იმ სამყაროზე სადაც არ არის ადამიანური ფასეულობები.

მეტა-ინკარნაცია (თავი 1)

გაშტერებული უყურებდა გონზემოსულ გოგონას, გასაგები იყო, რომ რაღაც ტრავმა ჰქონდა და შოკისგან ბოდავდა, საიდანღაც სასწრაფოს შუქები ეცემოდა, გამაყრუებელი სისწრაფით მოდიოდა მათკენ. “ - გთხოვ, უნდა გამიხსენო, დავბრუნდი რომ მეპოვე, გეძებდი, სულ, ყველგან,

ტრფობის ალში გახვეულნი(თავი 10 და თავი 11)

-მაშ არ იცით არა?!კარგით,ახლა კი გეცოდინებათ...მე თქვენ მიყვარხართ ელიზაბეტ!არც კი იცით რა ძლიერი და წრფელია ჩემი გრძნობა.ვერც კი წარმოიდგენთ რამდენად მნიშვნელოვანი და ძვირფასი ხართ ჩემთვის...ო,ჩემო მშვენიერო ელიზაბეტ,მე შენ მიყვარხარ ისე როგორც

დრო! თავი 29

ეს მარტო სული ვინ არი? კითხვით და ღიმილით დაადგა ილია თეოდორეს თავზე და თან უკან მდგარ სალომეს არ უშვებდა ხელს, ჯერ სალომე შეამჩნია ამ უკანასკნელმაც შემდეგ ჩაჭიდებული ხელი და შემდეგ დაინახა წინ მდგომი ილია, ღიმილით წამოდგა ისე მოხვია ხელი და

გზა შენამდე [თავი მე-11]

ამბავი მოგვითხრობს იმ სამყაროზე სადაც არ არსებობს ადამიანური ფასეულობები.

მთის შამანი I (სრულად)

მოძველებული, პატარა ავტობუსი უკანასკნელი იმედივით გამოკიდებოდა ციცაბო კლდეებს. ფანჯრიდან გადახედვას და ბუნებით ტკბობას ვერავინ შეძლებდა, თავზეხელაღებულ თქეშს მძღოლისთვისაც კი გაეძნელებინა ხედვა და საათ–ნახევრის გზა აგერ უკვე ორი საათია ვერ დაფარეს.

ტრფობის ალში გახვეულნი (თავი 9)

-მესმის შენი ჰენრი,მართალიც ხარ.აი,ელიზაბეტსაც გუშინ ვეუბნებოდი,მე უკვე მოვხუცდი და შვილიშვილები მინდა მეთქი,მან კი ჯერ არაო.კი ბატონო,როგორც მას მოესურვება. -მამა,წეღან თავად ართქვი რომ ვიქტორს მოელაპარაკე ქორწილზე?!ეს რაღ სურვილი გამოვიდა თუ შენ

შეუძლებელი არაფერია(სრულად)

გონზე ვერ მოვდიდოდი, როგორ შეეძლო კაცს ასეთი უხეში ყოფილიყო. კაცს რომელსაც სულ რაღაც რამოდენიმე საათია ვიცნობდი , საოცრება მითხრა და გაღიმებული გატრიალდა... ეს პირველი შემთხვევა იყო როცა მამაკაცი ასე მომექცა… ცრემიანი თვალები მოვიწმინდე და ჩემი

აგაპე (ნაწილი 2)

თითოეული ადამიანი განსაკუთრებული და უნიკალური ინდივიდია, რომლის მსგავსი მეორე არ არსებობს. თუმცა საკუთარი თავის პოვნაზე უფრო რთული რამ არაფერი არ არის, ჩვენ ყოველ დღე და ყოველ წუთს ვიბრძვით ამისთვის, ხშირად სასოწარკვეთა გვძლევს ხოლმე, მაგრამ

სტოკჰოლმის სინდრომი, დაწყნარდი გულო ( დასასრული)

არ მსურს, რომ ეს ტკივილი დამთავრდეს, გამოილიოს და ამოიწუროს! რადგან სწორედ ეს ტკივილი გაკავებს ჩემში. მე ვიცი, რომ ეს სიცოცხლე არ არის! ეს უბრალოდ ინერციაა! ეს არის მუდმივობის მახე, რომელშიც გავები და მე ვწვები ჩემსავე ხელით შექმნილ ნიუტონის