ტკბილი წვიმა (მეექვსე თავი)

–რა კარგია სახლში დაბრუნება. ღიმილით თქვა ალექსმა და სავარძელში მოკალათდა. –ჰო,საავადმყოფოს სუნი უკვე ცუდად მხდის,ისევ ის დღე მახსენდება,როცა შენ კინაღამ... სიტყვა შუაზე გაუწყდა ანას. ალექსმა გოგონას ხელები მოკიდა და მის გვერდით,სავარძლის კიდეზე

ცისარტყელა (სრულიად)

ბიჭი გოგონას ნატიფ თითებს უსვამს ხელს,მას კი მორცხვად ეღიმება. ამ უბრალო მოძრაობაშიც იმხელა სიყვარული იგრძნობოდა თეთრი შურით შემშურდა. ძალიან საყვარელი გოგოა. ლოყები,როგორც ჩანს ყოველთვის აწითლებული აქვს. მე ჩაის შევექცევი და ისევ მწვანეებს

ძველი პიანინო - 60

ფიფო წასვლას არ ჩქარობდა, თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ დუმდა. მხატვარი ჩვეული სიდინჯით წრუპავდა კონიაკს და ელოდა როდის ამოღერღავდა სათქმელს მისი სტუმარი, ის კი ამ დროს მონუსხულივით შეჰყურებდა ფანჯრის რაფაზე მდგარ, უბრალო მინის ქილაში ნახევრად

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 20 თავი

არც მე მომწონს ჩემი თავი და ხანდახან არც შენ მომწონხარ,მაგრამ მეტი რა ძალა მაქვს უნდა ავიტანო ჩემი თავიც და უნდა აგიტანო შენც.მეძინება შემეშვი რა,ცოტას დავიძინებ. მირიანს გაეცინა ნანას ბუტბუტზე,რომელსაც ნახევრად უკვე ეძინა და არც შემცდარა,სულ ცოტა

გარდასახვა (V თავი)

გოგონა დროდადრო უკმაყოფილო სახეს გააპარებდა ბიჭისკენ და მერე უცებ ისევ გზას გახედავდა. აშკარად უკმაყოფილო იყო მათი შეხვედრით. ან საერთოდ რას ელოდა?! ნუთუ კომპლიმენტს? ან იქნებ იმას რომ ლუკა ხელკავს გამოსდებდა და მანქანამდე ისე მიაბრძანებდა. შემდეგ

ძველი პიანინო - 59

ერთხანს მოსაცდელში აყურყუტეს, მერე როგორც იქნა კაბინეტის კარი გაიღო, თითქოს არ ეთმობოდათო, ნელ-ნელა ზლაზვნით იწყეს გამოსვლა, ბოლოს უფროსიც გამობრძანდა, ფიფო ფეხზე წამოდგა - აჰ შენ აქ ხარ... – წამით ჩაფიქრდა, შეეპატიჟებინა კაბინეტში თუ სხვა დროს

მოთამაშე (თამაშის გაგრძელება) ( პირველი ნაწილი)

როდესაც მონადირე ხდები შენთვის მთლიანი ცხოვრება იცვლება. როდესაც უბრალო მოთამაშე ხარ შენ ასე ისე გამოძრომას მოახერხებ, მაგრამ როდესაც ნადირობას იწყებ, შენ ვერარ აღწევ თავს. შენ არა მარტო მონადირე, არამედ მსხვერპლიც ხარ. შენ ყველაფერი ხარ, მაგრამ

უხილავად შემაყვარე თავი(14 თავი)

საღამომ მშვიდობიანად და ლამაზად ჩაიარა.საღამოს დასასრულს რესტორანში მხოლოდ წყვილები და ლუკა დარჩნენ.ბიჭები სტუმრებს აცილებდნენ,რომლებიც მადლობას უხდიდნენ და კიდევ ერთხელ ულოცავდნენ გეგას,ის კი ღიმილიანი,ბედნიერი სახით იღებდა აცილებდა მათ.რამოდენიმე

ჩემი ნინა! (3)

ვერავინ განსჯის შენს არასწორ ნაბიჯებს,ეს გზა შენია არ აქვს მნიშვნელობა ის რთულია თუ მარტივი,ეს უბრალოდ შენი ცხოვრებაა და ყოველთთვის ისე უნდა მოიქცე როგორც გული გიკარნახებს,შენივე გადადგმულ ნაბიჯებზე შენვე აგებ პასუხს.მგონია სადღაც შორს,ფეხშიშველი

ძიძა თავი პირველი

მე ანა მაჩაბელი ვარ, თბილისში მცხოვრები ერთი უბრალო გოგონა, უღიმღამო და ნაცრისფერი ცხოვრებით,.კარგი გარეგნობა მაქვს, მეგობრები მეუბნებოდნენ რომ მოდელს ვგავდი ვოგის ყრდიდან და ჩემი მწვანე თვალები ყველას აჯადოვებდა, ალბათ სწოედ ამიტომ თაყვანისმცემლები