სიგიჟე გადამდებია. (1)

-მოვედი გეჟოოოო.-ხელგაშლილი შეუვარდა ქერა თავის დაქალს. -მოხვედი სიხ?-გაუღიმა შავგრემანმა დაქალმაც. -კი პატარავ. აბა დღეს რა გეგმები გვაქვს?-ხელები გაასავსავა ქერამ. -გიჟი ექიმი ხარ ფუმფულავ!-ბავშვობიდან ფუმფულას ეძახის შავგრემანი დაქალს, მაგრამ არც

S E C R E T/ ს ა ი დ უ მ ლ ო (სრულად!) (+15)

როცა წყალი გადავივლე, ახლა უკვე ჩემს, ოთახში შევედი და საწოლში ჩავწექი. ვიფიქრე ლილის დაველაპარაკებოდი და აქაურობაზე რაღაცეებს გავიგებდი, მაგრამ მას როგორც ჩანს სულ სხვა გეგმები ქონდა.–ჩემებმა დაიძინეს? –იკითხა და საწოლიდან წამოდგა. –ოთახში ავიდნენ,

შთაგონების წყარო (VI-VII ნაწილი)

მისი თხოვნით, უკვე რამდენიმე საათში ქალაქს ვშორდებით და სადღაც სხვაგან მივდივართ, იმ ადგილის პოვნა გვინდა, რომელიც არც კი ვიცით სინამდვილეში არსებობს თუ არა, იმ საწყნარის შეგრძნება, რომელიც ასეთ ადგილებში სუფევს ხოლმე. მიუხედავად იმისა რომ არც ერთს

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (13)

ძილი ვცადე მაგრამ ისეთი აფორიაქებული და აჟიტირებული ვიყავი ვერაფრით მოვხუჭე თვალი. წამოვდექი და ისევ ფანჯარასთან მივედი, ყველაფერი გავიხსენე რაც ჩემი მშობლების სიკვდილის დღიდან მოხდა დღემდე. ყველაფერს ერთმანეთშ ვერ ვუკავშირებ, დავიწყე ფიქრი სულ

საბედისწერო თავბრუსხვევა (თავი 2)

-გოგო დროზე ადექი, დათუმ მოგაკითხა - თავზე დამჩხავის ტასო. გათენდა. მზის სხივები ურცხვად დათარეშობენ ანამარიას სახეზე და ტასოს ეხმარებიან მის გაღვიძებაში, არადა როგორ ვერ იტანს გოგო ამას. დილაც ასეთი უნდა რაა. -რამე უთხარი? - ნერვიულობისგან

ცხოვრება გრძელდება _3_

არავინ დამხვდა, მივხვდი რომ უკვე შეჯიბრზე იყვნენ, საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი მათ რომ ჩემს გამო წაეგოთ, მითუმეტეს იმათთან ვისაც მთელი დაარსების პერიოდი ვეომებით, სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ვეომებით, ვიცოდი რომ ისინი ჩემს გამო ბევრ დამცირებას

შეგეჩვიე VIII

გრძნობები ერთმანეთში ამერია, თან მიხაროდა თან გული მეკუმშებოდა. ერთის მხრივ ლამის მეცხრე ცას მივწვდი სიხარულით რომ სავარადოთ ეს ყველაპერი დადგმული იყო და ვიღაცა ჩვენს დაშორებას განზრახ ცდილობდა. მეორეს მხრივ თებეას ვდარდობდი, ნეტა როგორ არის, სად

მარადიული სიყვარული?ჰმმ...თავი(1)

დიდი ხანი ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ამ ისტორიის წერა. როგორც იქნა გადავწყვიტე და მოდი ასე დავიწყოთ. არ დავიწყებ საკუთარი თავის აღწერას თუ რა მაცვია რა ფერის თვალები მაქვს და ა.ს... მხოლოდ იმას გეტყვით რომ მქვია მია ვარ 16 წლის მყავს ერთადერთი ძმა

მებაღე (ნაწილი 36)

უგო რამდენიმე თვე უთვალთვალებდა საშიშთვალებას. მისი ყოველი ნაბიჯი და სტუმარი ზეპირად იცოდა, კარგა ხანს თითქოს საეჭვოც არაფერი ჩანდა. მაგრამ ერთ დღესაც რაღაც ბევრმა ხალხმა იწყო წრიალი, უგო კარგად დააკვირდა... ავაზაკების გამოცნობა არ გასჭირვებია...

უცნობი(4)

სადღაც, მპასუხობს და მიღიმის. მე კი მის ღიმილზე ლამის ვდნები, არ მეგონა ესეთ სიტუაციებში ესეთი სუსტი თუ ვიქნებოდი და საერთოდ არ მეგონა თუ ესეთი სიტუაციები მექნებოდა, თვრამეტი წლის ვარ და აქამდე არავინ არ მყვარებია, სერიოზულადაც არ მოწმონებია და