ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (12)

-ვაუ ამას არ ველოდი, რაც შემეძლო ირონიულად ვუთხარი და ჭიქას როგორც იქნა მოვკიდე ხელი -ჩემთან ერთად მოდიხარ, სმკაცრე იგრძნობოდა მის ხმაში და ჩემკენ წამოვიდა, ამასობაში ჭიქა მაგიდაზე დავახეთქე და მისი ერთ-ერთი ნამსხვრევი ავირე და მის მიმართულებით

ყვითელი გული (საცდელი თავი)

თვალები გავახილე და თვალზე ცრემლი მომადგა... გვირილები,გვირილები,გვირილები... ნუთუ შეიძლება ადამიანმა ყოველთვის ასე საშინლად გაიღვიძოს ? ნუთუ შეიძლება ადამიანის სევდას მხოლოდ ერთი უბრალო ყვავილი იტევდეს ? დღემდე არავინ მეგულება ისეთი ვისაც საიდუმლოს

შეგეჩვიე VII

ღმერთო თავი როგორ მისკდება. რა უბედურება ტრიალებს ნეტა ჩემს თავს. პირი როგორ მიშრება. ხელებიც შეკრული მაქვს. ძლივს გავახილე თავლები. ეს რა ადგილია? ფარდულს გავს. აქ რატომ ვარ? ან ის მეორე ვინ იყო. ამ ფიქრებში ვიყავი კარის ხმა რომ გავიგონე და

სიყვარული მოდის,სიყვარული ქრება (თავი 3)

საბუთები მოვაწესრიგე,მამა არ ჩანდა,გადავწყვიტე ბიჭებისთვის დამერეკა. -ვა,ვის გავახსენდით?! დემეტრე ხმაში გაბრაზებას ვერ მალავდა. -კარგი რა,თქვენი ჩხუბიღა მაკლია სრული ბედნიერებისათვის -კარგი,კარგი!მხოლოდ ნუგზარის ხასიათების გამო გაპატიებთ,სად

მებაღე (ნაწილი 35)

უგოს პატრონის სახლი შორიდან დაანახეს. ამ სახლის ბატონისა და ქალბატონის ხელყოფა შეუკვეთეს. თანხა საკმარისზე ბევრად მეტი იყო, და არც ზედმეტად საჩქარო. უგო დათანხმდა. ჩვეულებრივ დაკვეთილ საქმეს დიდ დროს არ ანდომებდა, არც მსხვერპლთან იჭერდა ახლო

უცნობი(3)

მეც ძალაუნებურად ვთანხმდები, მანქანაში ვჯდებით, სახლამდე ისე მივედით რომ ერთმანეთისთვის ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს. უკვე მივედით მაგრამ არ მინდოდა რომ მივსულიყავით, მინდოდა დრო უსასრულოდ გაწელილიყო და მიშოსთან ერთად უსასრულოდ ვყოფილიყავი, მაგრამ ესე

მწვანე ყინული [მეორე ნაწილი; დასასრული]

თვალების გახელისთანავე ტუმბოზე დადებულ სურათს ვხედავ.. მეღიმება. ყოველ დილით ეს სურათი ხდება ჩემი პოზიტივის წყარო. ჩამოსვლისთავანე დავბეჭდე და მას შემდეგ, საწოლის გვერდით ტუმბოზე მიდევს.

იყალთოელი ბიჭები ანგელოზები თუ ეშმაკები (ნაწილი 8)

მელანამ თავის ძროხას უცადა, მაგრამ სოფლის მთელმა ნახირმა ისე ჩაიარა მის კარზე, რომ არც ერთ ფურს ეზოსკენ პირი არ უქნია. ადგა და მენახირესთან წავიდა. მენახირემ გაიკვირვა: -როგორ თუ არ მოსულა? მეორე წელია, რაც მენახირედ ვარ, და ძროხა არ დამკარგვია.

მარწყვის სურნელი

ტკივილი რა მოსატანია იმ გრძნობასთან რასაც მე და დედა მამის გარდაცვალების შემდეგ განვიცდიდით.სიკვდილი, საყვარელი ადამიანის დაკარგვა, სინანული ჩემთვის ის უცხო ხილი იყო რომელიც მამის გარდაცვალების შემდეგ კი არ გავსინჯე, არამედ მთლიანად, ერთიანად

ჯილი (3)

გაზაფხული ნელ-ნელა მოედო არემარეს არ ვიცი მე გამომრჩა ხეების აყვავება თუ მართლა რამდენიმე საათში მოხდა ეს. უბრალოდ პრობლემა ერთში მდგომარეობდა მე არ ვიყავი ბედნიერი...არა მიუხედავად იმისა რომ გარშემორტყმული ვიყავი ხალხით. ნელა გადიდა დროც და თითქოს