ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 2)

ისევ მძღოლის გვერდით სავარძელზე მსვამს და გვერდზე უხმოდ მიჯდება. სავარძელს ძალა გამოცლილი ვეყრდნობი და თვალებს ვხუჭავ, სახის დალაგებას და აბობოქრებული სულის წყნარებას ვცდილობ. დაძაბულობისგან ლამის გული წამივიდეს. ყველა კუნთი და ძვალი მტკივდება.

სიმპათიური სტუმარი ( 18 თავი)

ისევ ვერაფერი ვუთხარი წინა საღამოს. დალაპარაკება მინდოდა მაგრამ ისევ ვერაფერი ვთქვი, ისევ ისეთი სიმყუდროვე იყო რომ მენანებოდა უაზრო ბგერების მიმოსაფანტად. არა მორჩა, დღეს უნდა დაველაპარაკო. - გაბრო დღეს შევხვდეთ კარგი? სალაპარაკო მაქვს. - კარგი, მეც

ყველა გოგო ვიღაცის დედოფალია. (1)

ბრაზისგან ადგილს ვეღარ ვპოულობ...ოთახში ბოლთას ვცემ. ცრემლები მისველებენ სახეს და მინდა ამ წუთას მოკვდეს ყველა ვის გამოც ასეთ დღეში ვარ. მაგარი არჩევანი მაქვს ძალიან...მიდი და გაარკვიე ვის გაყვები ცოლად: ახალგაზრდა, სიმპათიურ, საოცრად სიმპათიურ,

მისი თაფლისფერი თვალები 3

ლუკასი სახლში არაა,გასულია მის „ძმაკაცებთან’ ასე რომ ფეხზე ვდგები და პირველ სართულზე ჩავდივარ.დარწმუნებული ვარ კარებს კარგად დაკეტავდა,მაგრამ რამეს ვიზამ და აუცილებლად გავაღებ.აღარ შემიძლია აქ ყოფნა,მიუხედავად იმისა რომ ლუკასი არაფეს მიშავებს,მაინც

სიმართლის დრო 7 თავი

ძალიან ჰგავს ქართველი კაცი და ვაზი ერთმანეთს, სადაც არ უნდა წავიდეს ქართველი ყველგან ეჩვევა გაჭირვებას, მაგრამ თავის გემოს არ კარგავს. იციან ორივემ, ვაზმაც და კაცმაც, რომ ,,გემოს''დაკარგვას კაცობაც და ვაზობაც დაეკარგებათ. ამიტომაც ასე ჩახლართულები

ჩვენი წილი ბედნიერება (1 თავი)

ყოველთვის დიდი სამეგობრო წრე მყავდა. ოღონდ არა ისეთი, ვითომ მეგობრები რომ არიან. ნამდვილი მეგობრები. ბავშვობიდან ერთად მოვდიოდით. რომ გეკითხათ როდის გაიცანიო , ვერაფერს გეტყოდით, არ მახსოვს არცერთი მათგანის გაცნობა და იმიტომ. თათა გამყრელიძე ჩემი

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 3)

-მოდი უბრალოდ დავივიწყოთ ეს დღე. გააჩერე მანქანა, გადავალ და საავადმყოფოში ჩემით წავალ. ვიცი ამას მოვალეობის გამო აკეთებ. დამიჯერე არაა საჭირო... -დედამისი გამახსენდა და მივხვდი რომ მე უბრალოდ დროს ვაკარგვინებდი. -ეს მოვალეობა არაა. უბრალოდ მშვიდად

ნოემბრის 13 (თავი 22 23 და 24)

კინაღამ ჩაიკეცა ჩემი დანახვისას. იმდენად ღრმად ამოისუნთქა თითქოს დიდი ხანი ელოდა ამ მომენტს. მოსრესილი სიგარეტის ღერი ხელიდან ეშვება და თვალები უცრემლიანდება. აჩეჩილი ჰქონდა თმა... ხელები სახეზე აიფარა, თითქოს აქვითინდა და ორსაფეხურიან კიბეზე

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მეცხრე

–მართა მოიცადე – რაიყო ? ჯერ არ წავლულვარ და უკვე მოგენატრე ? – უნდა ვილაპარაკოთ

აუხდენელი ოცნება (საცდელი თავი)

-დე,ასე ჯობია ხომ?-სარკის წინ დავტრიალდი და სკოლის ფორმა შევათვალიერე. -ტასო,დედა უკვე მეხუთეჯერ ჩაიცვი ეგ ფორმა,იქნებ გააფუჭო ხვალამდე აბა -უკმაყოფილოდ გადმომხედა დედამ. -ოო, კაი რა, არ იცი ყოველთვის ასე ვარ ხოლმე ,სკოლის წინა დღეებში.