ჩემი ბაბლუანი (I თავი)

მზის სხივებმა მაიძულა თვალები გამეხილა.10 წუთი ვცდილობდი,რომ გამოვფხიზლებულიყავი.აბაზანაში შევედი,დილის პროცედურები ჩავიტარე.ოთახში დავბრუნდი,რომ ტანსაცმელი შემერჩია და უნივერსიტეტში წავსულიყავი.ნახევარი საათი ვემზადებოდი.ქვემოთ ჩავედი.დედიკომ

დარჩი ჩემთან.. (სრულად)

შაბათ დილას გრილმა ნიავმა გამაღვიძა. თვალები გავახილე თუარა მაშინვე წამოვხტი და ხალათი მოვიცვი. სანამ ოთახიდან გავიდოდი მამაჩემის და დედაჩემი გაცხარებული კამათის ხმა გავიგონე. საშინლად კარგი ურთერთიბა აქვთ და იშვიათად კამაათობენ ამიტომ სანამ

თავადი ქალბატონი

სიყვარულის ოსტორია, რომელსაც ჩემი აზრით აქვს ბანალური დასაწყისი და გამაოგნებელი დასასრული...ის სავსეა მოულოდნელი სიუპრიზებით და ისეთი მომენტებით, რომელიც არავის დატოვებს გულგრილს. დილით ძაღლის დაცემინებამ და შემდეგ საწოლიდან გადმოვარდნამ

უშენობა ვისწავლე(15)

ემილი სკოლაში წასასვლელად მოემძადა მოკლედ კაბას შავი ტოპი შეუხამა ფეხზე კედები მოირგო..დღეს კალათბურთის ჩემპიონატი იხსნება რათქმაუნდა გუნდი მზად ყავს თვითონაც ითამაშებს რადგან ექიმმა ნება დართო -სად ხარ გოგო?-ნატამ ჩაყვირა ტელეფონში

ნინი and დამიანე ( ll ნაწილი)

ბარი დაიცალა, ჩემი ტანსაცმელი ჩავიცვი და ბარიდან გავედი, ფეხით გავუყევი თბილისის თოვლიან ქუჩებს. ტელეფონი მირეკავს და ვპასუხობ: -გისმენთ. -დამელოდე._გავიგე ის ხმა, რომელმაც ასე მიმიზიდა

სამი გურილი და მე *3*

-მარიამ? მარრ... -ანიმ ოთახის კარი შემოაღო.. მე კი ერთ ადგილს ვარ მიშტერებული. ვერაფერს ვერ ვგრძნობ, თითქოს დავცარიელდი...-მარიამ! -ჰა? ხო რა იყო?- ძლივს გამოვფზხიზლდი. -კარგად ხარ?-ფრთხილად შემეხო ხელზე.

საშობაო ზღაპარი (მამიკო)

''მარიას არასდროს უყვარდა ზღაპრები, რადგან ისინი აგრძნობინებდნენ, რომ უბედური იყო. მისი ცხოვრება სრულყოფილებას ოდნავადაც კი ვერ უახლოვდებოდა. ისე ეშინოდა ლიზიკოს ასეთი დამოკიდებულების ზღაპრებისადმი, რომ ერთხელ მისი საყვარელი წიგნი გადამალა. ბევრი

"კარგი" გოგოს დღიურები(თავი 12)

ძველი თბილისი, ჩუმი და თავის მოგონებებში ჩაფლული. ღამის ბინდი და ცაზე მოკაიფე ყვითელი ვარსკვლავლავები. ლამპიონებით განათრბული ქუჩები და ჩანახატები. გარშემო ვიყურები და ტროტუარზე ფრთხლიად ვჯდები.პატარაობიდან ასეთი ჩვევა მაქვს, რაც ბევრს ძალიან

საშობაო ზღაპარი

ჰოო.. იყო და არა იყო რა, შობის ღამეზე უკეთესი რა იქნებოდა თუ არა ზეციური ძალებით გაწერილი შემთხვევითობა? კიბეზე არბოდა ელსა, გარესამყაროს მოწყვეტილი და პატარა ძმას დამტუქსველ, თუმცა სიყვარულით გაჟღენთილ მზერას უგზავნიდა..

პეპელა 9

_ ლუკა, შენ ხარ? _ თითქოს ვერც იჯერებდა. ზუკას ხელი გამოგლიჯა და მასთან მიირბინა. შეხება ვერ გაბედა. ბიჭი უყურებდა, მაგრამ ნინაკამ იცოდა რომ ვერაფერს ხვდებოდა და ვერც მას ცნობდა _ მე ვარ, გამოფხიზლდი რა, რას გავხარ იცი? _ უღრიალა. ხმა ვერ