ის (6)

ემანუელ კანტმა თქვა "ადამაინები ეთმანეთს გაექცეოდნენ თითოეულის გული და სულისთქმა ფარული რომ არ იყოსო." არასოდეს ასე არ ვეთანხმებოდი ამ სიტყვებს როგორც ახლა იმიტომ რომ მტკიოდა, მტკიოდა გული რომელსაც არასოდეს გამოუცდია მეგობის დაკარგვის ტკივილი

რაგბისტის ღიმილი(სრულად)

-მოვედიი,მაჭამე რამე,თორე შენ შეგჭამ.დაიხარა და მთელი გრძნობი მაკოცა -მაბედნიერებ იცი? -მართლა?მე კიდე მშია იცი? -კარგი,გშიოდეს არ გაჭმევ მე,რაც გინდა ის ქენი. -კარგი,მე კიდე აღარ გაგაბედნიერებ კაი?რაც გინდა ის ქენი.ამყვა თამასში

ქარის წისქვილი -1-

''[media=http://https://www.youtube.com/watch?v=UKyb_3gBmj4]იატაკზე მოწითალო ფერის ხალიჩა აფენია ყვითელი ყვავილებით. ფანჯრებზე ნარინჯისფერი ფარდები კიდია. თვალებს ვხუჭავ, მაგრამ წარმოსახვის უნარის გასავარჯიშებლად ჯერ კიდევ არ მომცემია ძალა.

ცხოვრება იმდენად ირონიულია...(თავი 9) +18

დილით ადრიანად გამეღვიძა, ნერვიულად წამოვხტი ლოგინიდან და სააბაზანოსკენ გავემართე, მოვწესრიგდი და ჩემს სავარძელში მოვკალათდი, ცოტა მციოდა მაგრამ ახლა აქ ყოფნა მჭირდებოდა ამოვიღე კოლოფიდან სიგარეტი უნდა მომეკიდებინა და ცივად დავაბრუნე კოლოფში,

სამუდამოდ სიცოცხლეში (მეჩვიდმეტე თავი)

-ბრაიან შენ ხარ? -ბრაიანი არა, ბენი. -შეუსწორა უცნობს. -ყოველთვის უხასიათობით გამოირჩეოდი, არც შეცვლილხარ. -ვინ ხარ? -ვერ მიცანი? ბენი დაფიქრდა. -არა, არა. მგონი გავაფრინე. შენ ვერ იქნები. შენ ხომ. -მკვდარი ვარ? -წინადადება დაასრულა უცნობმა და

სადღაც შორს...მთებში... თავი 3

უსაქმოდ ყოფნამ სოფოზე ძალიან იმოქმედა. უმეტესად ან წამოწოლილი იყო ან აივანზე იჯდა და წიგნებს კითხულობდა. ნელ-ნელა მისი მდგომარეობა უმჯობესდებოდა მაგრამ დატვირთვა და მუშაობა არ შეიძლებოდა. ხანდახან მაღაზიაში ჩააყვანინებდა ზეზვას თავს და

ალისია 2

ეს არია ცხოვრება?მშიერ და უსუსურ მეგობარს საზღვრის მეორე მხარეს რომ ხედავ?რომ ვერც ეხები,ვერც ეფერები მას! ასე მოიტანა სასტიკმა სინამდვილემ,ომმა ბევრი აქეთ დაგვტოვა,ორჯერ მეტი კი გერმანიის იქითგადააგდო. ახლად აღმართულ მავთულებს ხელებს

წარსულის სიყვარული (ნაწილი 13)

-სად ვარ,,ჩუმად ამოვიკნუტუნე და თავზე ხელები მოვიჭირე ტკივილი რომ დამეიგნორებინა -დამშვიდდი ყველაფერი კარგად არის,,,თვალები მაშინვე ვჭყიტე როგორც კი კრიელას ხმა გავიგონე

ფუნქცია თუ ბედნიერება (თავი 3)

სახლში, რომ მივედი ნიკას უკვე ეძინა. დილის ცხრის ნახევარი იყო, ამიტომ გამოვიცვალე,ჩანთა ჩავალაგე და სკოლაში წავედი. ყველაზე საშინელება ადგილი სადაც ყოფნა არ მინდა სკოლაა. იმიტომ არა რომ სწავლა არ მიყვარს ან რაიმე. უბრალოდ ისეთ საზოგადოებაში ყოფნა

თბილისი, სიყვარულით "გამთბარი" ადამიანები.

-როგორ ფიქრობ მიცნობ? - სარკაზმით ჩაილაპარაკა ახალგაზრდამ და გოგონას გამოხედა , მისი გაწითლებული თვალები მიანათა და გაეღიმა... გოგონა შეცბა. შეეშინა , უეცრად გაიფიქრა რომ ის ”დაბოლილი” იყო და უფრო შეეშინდა , მის გონებაში ათასმა აზრმა გაიელვა ,