როცა სიცოცხლე არ გყოფნის სიყვარულისთვის

იცით საიდან დაიწყო ჩვენი სიყვარული?კარგით მოგიყვებით.მწვანე ბალახი ახალი აბიბინებული იყო ნუ გაზაფხული იყო...გარშემო ყვავილების ისეთი ტკბილი და თბილი სურნელი ტრიალებდა სიყვარულს მოგანდომებდა.ბალახი ისე ბიბინებდა სიცოცხლეს მოგანდომებდა...ბალახზე

ზეცა თავისას არ კარგავს! -7-

''ირმის ნახტომი ბედისწერად არა, მაგრამ ბედის ირონიად ნამდვილად მექცა. მგონი ამ ამბავს ბოლომდე გახსნა არ უწერია. ყოველი ნაბიჯი ჩემთვის საბედისწერო ხდება. ყოველი დღე მაინც შიოსთან, გაბოსთან, თათასთან, ნინოსთან და ცალწარბასთანაა კავშირში.''

ჩვენ(დახმარების ხელი ნაწილი 2)

ჯაბას გვერდით მდგომ მაღალ,გახმარ სკამზე დავჯექი და მოთმინებით განვაგრძე საუბარი ამ უჯიშოებთან.ჯაბას სახეზე კი სიმშვიდე აღარ იკითხებოდა,ვინაიდან და რადგანაც ჩვენ მათ ყალბ თანხას გადავცემდით.რისკი იმისა რომ გაიგებდნენ ძალიან მალე ამას და

შემთხვევითი სიყვარული-ნაწილი 10

-არმინდა თორნიკეზე საუბარი, რაც გააკეთა მისთავს დააბრალოს.-მამა ის ჩემი ძმა, შენი შვილია. -შვილია-ჩაიბურდღუნა და ირონიულად გაეღიმა გიას -შენთან საუბარს აზრი არ აქვს შემომხედა და გამიღიმა -მისი გადასაწყვეტია რასიზამს კაბინეტიდან გამოვედი. ნერვები

SONADOR 1 ( ისტორია შეუფასებელ მეგობრობაზე )

-ნენეეეე ! ნენ ! ნეენეე! - ვეღარ მოიფიქრა და მაგრად შემანჭყრია ნიამ -ჰაა , გისმენ . -ნამძინარევი თვალები მივანათე იმის იმედით რომ რაიმე კარგი ეხარებინა თუმცა , მოჟამული სახით მივხვდი რომ ეს ამბავი კარგი ნამდვილად არ იყო .

სიყვარული თუ გართობა

-დედა? სახლში ხარ? მოვედით._სახლის კარი შემოგლიჯა ევამ და ელვის სისწრაფით შევარდა ოთახში. თავისი და, აიდა წყნარად შემოვიდა სახლში და კარები დახურა. ფეხსაცმელები გაიხადა, ჩანთა ოთახში შეაგდო და სამზარეულოში გავიდა. დედამისი ნუცა ყურსასმენებში

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან. (მეოთხე

დილით 6-საათზე გამაღვიძა ბუდელნიკის ხმამ, პირველი დღე ისე მიხაროდა თითქოს სკოლის მოსწავლე ვიყავი და სკოლისთვის ვემზადებოდი, ისე პირველ დღეს მაინც სულ სხვა „მუღამი“ აქვს.

არ მოკვდები (თავი 13)

ანი სკოლაში სხვა გზით მივიდა. სკოლის ეზოში კიბეებზე იჯდნენ, რატი, კატო, ლაზარე და ირაკლი. რატის ხელი ჰქონდა გადახვეული კატოსთვის და ცალი ხელით ეწეოდა. კატოს ერთ ხელში ტელეფონი მეორე ხელში-ყავა. ლაზარე და ირაკლი გამწარებულები ლაპარაკობენ

მიყ ვარ-ხარ(I)

90-იანებზე იყო ყველაზე ცუდი წლები,ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ...ისე უნგრევდნენ მშობლები თავმოყვარეობის გამო 14-16 წლის გოგოებს ცხოვრებას ერთი წამით არ ფიქრობდნენ... ყველას ერთი ფრაზა ეკერა პირზე ,,ხალხი რას იტყვის" და სწორედ ხალხის აზრის

სიყვარული როგორც ასეთი (ნაწილი 4)

საუკეთესო დღე მქონდა რაცკი მქონია ცხოვრებაში, წარმოგიდგენიათ მყავს მეგობრები მათ ასეთი დაუვიწყარიდღე მაჩუქეს. ახლა მივხვდი რისთვის ღირს საერთოდ ცხოვრება რაარის ცოვრებაში მთავარი, მეგობრები მათ გარეშე ცხოვრება მართლაც სისულელეა. ბედნიერი გოგო ვარ