თავს შეგაყვარებ!!! 1

ამ ამბის მთავარი პერსონაჟი 14 წლის ნიცაა,ყველაფერი 14 ივლისს დაიწყო. ჯერ გაგაცნობთ მთავარი როლის შემსრულებელს– ნიცა ჟღენტი 14 წლის, მწვანე თვალებით, მუქი წაბლისფერი გრძელი თმით და ლამაზი სახის ნაკვთებით,მაღალიც იყო და სწორი ფეხებიც ქონდა უბრალოდ

ვნება (მერვე ნაწილი)

"მეგობრის ყოლა ნამდვილად გვიხსნის კატასტროფისგან" დაგვიანებით მომივიდა პასუხი,თუმცა ვერ დავკმაყოფილდი. "შენმა მეგობარმა საიდან მოიძია?" ყველაზე უინტერესო,ყველაზე ინტერესიანად მაქცია,ასე არავის ქმედებებს არ დავკვირვებივარ,რატომღაც არ მინდა რამე

beauty and the best (1)

ალბათ ყველამ ვიცით ზღაპარი ურჩხული და მზეთუნახავი . ყველა ვყოფილბვართ პერსონაჟებთან ერთად მშვენიერ , სამყაროში...მაგრამ რას იტყვით იმაზე რომ ეს ზღაპარი რეალურად მომხდარიყო ? ამ მოთხრობაშიც ასეა , ოღონდ აქ არც მშვენიერი

შენს მეზობლად (დასასრული)

დროის შეგრძნება სრულიად დაკარგა, ვერც მის წინ ქუჩაში მოსეირნე ხალხს ამჩნევდა და ვერც რამეს გრძნობდა, თითქოს ოთახის ნაწილად იქცა, ერთ-ერთ ნივთად, რომელიც მხოლოდ იმისთვის არსებობს, რომ ცარიელი ადგილი შეავსოს, სრულიად უფუნქციო, უაზრო ნივთად. როცა აკაკი

მათხოვარი (19 თავი)

მეცხრამეტე თავი მიუხედავად ჩემი წინააღმდეგობისა, სანდრო რამოდენიმე დღეში გავიდა სამსახურში, ან სასტუმროში ჯდომას რა აზრი ჰქონდა, თუ მისი განყოფილება, სრული შემადგენლობით იქ იჯდებოდა?! თავიდან მეგონა, რომ ჩემთან დარჩენა ჭრილობის გამო მოინდომა.

მადერა (5)

კარში კაცი იდგა, უცხო კაცი და ჩემს სახლში შემოსვლას ცდილობდა. პანიკამ შემიპყო და ის იყო კივილი დავაპირე, რომ სამი სიტყვით გამაჩუმა: – დათო ბახტაძე ვარ. მერე რამდენიმე წამით გონებაში ვხარშავდი ყველაფერს, წვრილ ძაფებზე მიმობნეულ მძივებს ვაწყობდი და

Infinitly (თავი 3)

ავდექი. სააბაზანოში შევედი. შხაპი მივიღე და ჯუდითან წავედი. მივედი. ხეზე აძრომა დავიწყე. ჰო ჰო არ გაგიკვირდეთ მე სულ ასე ავდივარ მასთან. მისი ძმის გადაკიდებას სიკვდილი მირჩევნია. აივანზე ავედი და მძინარე ჯუდი დავინახე.

სიყვარულის შიშის სინდრომი (9)

-მართლა იმას ფიქრობ ჩემზე რაც დღეს მითხარი? - ჩემთან ძალიან ახლოს მოვიდა ძალიან ახლოს , სანტიმეტრები გვაშორებდა ალბათ ერთმანეთთან , მის ცხელ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი , მთელ სხეულზე ჭრუანტელი მივლიდა , მინდოდა რამე მეთქვა მაგრამ ვერაფერს ვერ

ჯადოქარი და მე-ჯეიმი კლარკსი. 4

კლასში რომ დავბრუნდი გაკვეთილი უკვე დაწყებული იყო. ისე გავიდა 3 გაკვეთილი რომ მე და ლენორს აღარ გვილაპარაკია,მაგრამ სულ მას ვუყურებდი და მასზე ვფიქრობდი

საუკუნო შეხვედრა (სრულად)

_სად მიდიხარ?-სადაც ბედი წამიყვანს,-ოდნავ შესამცნევი ღიმილით ვპასუხობ.-ხოიცი ბედს ყოველთვის ჩემთან მოყავხარ-ჩემსკენ მოდის და მეხუტება არც მევარ ჩხუტების წინააღმდეგი.-გამგუდავ ეგრე-სუნთქვა შეკრულმა ძლივს აღმოვთქვი