რეალობასა და ზღაპარს შორის... (7)

ყველაფერი აირია. ჩემს თავში აზრებს ვერ ვალაგებდი , ვცდილობდი სწორი გზა ამერჩია მაგრამ ამ გზას ვერ ვხედავდი ნინის იოანე მოსწონდა უცნობი კი ნინისგან მოშორებით ყოფნას მთხოვდა მე მომწონდა მასთან ერთად ყოფნა მაგრამ ნინი უფრო მეტად მნიშვნელოვანი იყო

მხოლოდ შენ სუნთქავ

ახალი სახლი სადაც სულ რაღაც 2 დღეა გადმოვსახლდი, სახლის პატრონი ერთი ჩვეულებრვი ქალბატონია, რომელსაც ძალიან უყვარს ლაპარაკი... სახლი მშვენიერია მაგრამ აქ თუ დიდხანს დავრჩი კედლები რომლებიც თეთრია აუცილებლად გახდება იასამნისფერი, კარებები რომლებიც

თავისუფალი ვარდნა 3

ისეთი დაღლილი ვიყავი, რომ ფიქრის თავიც არ მქონდა. მხოლოდ იმის გაფიქრება მოვასწარი, რამე რომ იყოს შურისძიებაში მსოფლიო რეკორდის დამყარებას შევძლებდი - მეთქი. არაფერი შემიშლიდა ხელს, რომ აჩისთვის რამე ცუდი გამეკეთებინა.

სიყვარულში

გოგონამ დილით მისთვის უცხო გარემოში გაიღვიძა. გვერდით როდესაც მიიხედა ჯეისონი დაინახა, რომელსაც ჯერ კიდევ ეძინა. თვალები ცრემლით აევსო. ეზიზღებოდა ის, თავისი თავი და საერთოდ ყველაფერი მის გარშემო. ღმერთს მადლობა

ნუ წახვალ დღეს (3)

-ნუ მირბიხარ, მერე რა და შენთვის ვარ რაღაც -თქვა ბიჭმა და გააგრძელა -რომ არ ვიყო არც კი დაიმახსოვრებდი არუთინოვისგან წამოროშულ ვიღაც ბიჭის სახელს, ხომ მართალია მე არც კი მითქვამს ჩემი სახელი..-არც მიკითხავს

სევდისფერი ცისარტყელა (თავი 1)

ეჰ… გაყვითლდა გარემო. სევდა შეერია შემოდგომას და გაირინდა ზამთრის მოლოდინში. რა სიჩუმეა ირგვლივ. თითქოს იგრძნობა, რომ საცაა, ყინვობისთვე შემოაბიჯებს ამაყად თავაწეული. ეს მე ვეძახი დეკემბერს ყინვობისთვეს, ისევე როგორც

ხელოვნური სიყვარული(დასასრული)

ყველაზე მეტად ანდრიას რეაქცია მაინტერესებდა. ამ ყველაფერს ისიც დაერთო,რომ მარიამმა სიკვდილის წინ თქვა რომ ანდრიას და არ იყო. ყველა აზრი ერთმანეთში ამეხლართა. თუ და არ არის,ანუ ცოლია?შეყვარებული?საყვარელი? ჯობია ფიქრს თავი დავანებო,თორემ გავგიჟდები.

მე შენ სიცოცხლე გაჩუქე (თავი 2)

-შენ მემგონი ნიაკო შეგიყვარდა -არა, მაგრამ მემგონი შენ შეგიყვარდი მე-ერეკლემ ანკას თვალებში ჩახედა, ის გაშეშდა რადგან ერეკლე არ ცდებოდა -შენს ოცნებებში.-ძლივს წამოილუღლუღა- კარგი მოვდივარ.

მიყვარხარ....გჯერა?#6

ისევ ჩვეულებრივად ამოვიდა მზე თბილისში . ოსევ ჩვეულებრივი დღე და გზა სამსახურამდე. მიდიოდა ელე მელი ნაბიჯით და გულის სიღრმეში გოგაზე გული წყდრბოდა . ნუთუ ღირდა მასზე ფიქრი. . რამოხდებოდა სულ ერთხელ მაინც ყოფილიყო ბედნიერი . მის არსებობაში მხოლოდ

დრო მიდის თავი1

ქალაქში წვიმს მაგრამ არ ცივა,ფანჯრიდან ვიყურები და როგორც ყოველთვის ჩემთვის ფიქრებში გავერთე ისე, რომ ვერ დავინახე როგორ შემოვიდა ჩემს ოთახში მარიამი ჩემი არაბიოლოგიური და არაბიოლოგიურიო იმიტომ ვამბობ რომ მხოლოდ მშობლები გვყავს