სტოქჰოლმის სინდრომი (ნაწილი 9)

ნინასა და ლევანის წყვილის გარშემო სკოლაში საკმაოდ ბევრი აჭორავდა, ძირითადად ლევანის თაყვანისმცემელი გოგოები ატლიკინებდნენ ენას, მის არჩევანს არ იწონებდნენ, ნინას ზურგს უკან მიწასთან ასწორებდნენ და ერთი სული ქონდათ მათი

ჯანდაბა! (10)

-სულარ მეცინება-ვიცრუე და ტუჩზე ვიკბინე ღიმილის შესაკავებლად.-ბიჭები სად არიან? -სახლში წავიდნენ.გშია?-სამზარეულოში გავიდა და მაცივარი გამოაღო. -არა.დაწოლა მინდა.მგონი დავიღალე-ხელი თვალებზე მოვისვი. -კარგი წამოდი.-მის ოთახში შევედით.კარი დაკეტა და

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (4)

იცით რა არის გოგო ცხოვრებაში ყველაზე რთული? უმამობა. ხო ძნელია როდესაც არ გყავს გვერდით ადამიანი რომელიც შენი პირველი სიყვარული , მეგობარი , ძმაკაცია , არ გყავს მამიკო რომლითაც ის ბიჭები უნდა შეაშინო რომლებიც გაგაბრაზებენ

ნუ დამთმობ თუ კი გიყვარვარ?! (მეშვიდე თავი)

-შენი არ მეშინია ,დღეის ამას იქით შენ ჩემთვის აღარ არსებობ. ისევე ამოგშლი, როგორც ეს შენ გააკეთე .ტკბილი მოგონებები შენზე აქ, სახლის უკან დარჩება.-მის თვალები ცრემლით იყო სავსე(მაშინ ვერ მივხვდი და ახლა ვნანობ რომ ეს ყველაფერი დავიჯერე და ასე

ხელოვნური სიყვარული(თავი 2)

მალე გაისმა белые розы-ს ხმა მანქანაში,უფრო ავუწიე ხმას და ანდრიასკენ გავიხედე.ყველა აქით იყურებოდა და იცინოდა. ანდრია გაბრაზებული სახით ცდილობდა დისკის გამოღებას და თან მანქანის ტარებას.

თვალებმა გაგყიდეს მარიამ (20)

ნერვებმოშლილი და დაბნეული ვიდექი აივანზე,გარეთ საშინლად ყინავდა,თუმცა ამას ახლა ნაკლებად ვგრძნობდი.დავიჯერო რასაც მეუბნებოდა ტყუილი იყო ყველაფერი და ესე ერთ დღეში გაქრა? ან საერთოდ რაში დაჭირდა ეს ყველაფერი,ტუჩები დავიჭამე ნერვიულობით.დაწყნარდი

მხოლოდ ხმა მესმის (თავი 2)

დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ,ტელეფონზე მესიჯის ხმა იყო,დედას ეძინა ამიტომ როგორღაც ჩემით მოვახერხე გადარევა.იმ ღამეს მე და ნინამ გვიანობამდე ვილაპარაკეთ,ნინა 17 წლის იყო,საყვარელი ბავშვური ხმით და საუბრის მანერით.ვგრძნობდი რომ ის

წერეთელი (თავი მერვე-მეცხრე) და-სა-სრუ-ლი

მერე, ქუჩებს ვათვალიერებდი. და მაშინ პირველად მეტკინა ის, რომ ძველი ნაშენები, თითქმის დანგრეული ჯიხური, ზამთარში გათოშილი, ზაფხულში ოფლით შემოსილი მოხუცი ქალბატონით და მისი მაინც ბედნიერი გამომეტყველებით, ცელოფნის პარკში

ზღვითურთ [სრულად 2]

– რა მოხდა? - მკითხა.– არა, ეს არ შეიძლება. - წავიბურტყუნე. წვიმა გაძლიერებულიყო. – რა, რომ გაკოცე? - ჩაეღიმა. – არა, შენ არ უნდა შეგყვარებოდი, არ უნდა გიყვარდე. - ხმა გამებზარა. სახე დაუსერიოზულდა. წამოდგა და მომიახლოვდა.

სიყვარული და ტკივილი (დასასრული)

-სანდრო ბავშვები სად არიან?-ზღვაზე დავტოვე თიკო.-სერიოზულად გეკითხები და მიპასუხე...-მე მომყავს თიკო ნუ გეშინია (მაია)-კარგია, შენ უნდა დამეტოვებინე იქ ვაჟბატონო.-მარიამ კარი დამრჩა ღია და მგონი ვიღაც მოვიდა, ნახე რა. შენ დარჩი გიო.