ის... ნაწილი 17

თვალები მძიმედ გავახილე, ისევ დავხუჭე.მერე ისევ ნელა გავახილე.ვგრძნობ რა მძიმედ დევს სხეული საწოლზე.წამით გაიელვა კადრმა და სწრაფად წამოვჯექი საწოლზე.დამიარა სიცივემ მთელს სხეულში.გამახსენდა უკანასკნელი კადრები, საინტერესოა რატომ დავკარგე გონება ეს

წერეთელი (თავი მეორე)

-მასწავლე რა! მუდარით სავსე თვალებით ვუთხარი. გამომხედა. გაეცინა. ისევ გაიხედა. მეგონა არაო, მეტყოდა. მანქანა გააჩერა. გადმოვიდა. დაჯექიო, მითხრა და გვერდით მომიჯდა. იმ დღეს სასწაულად ვგრძნობდი თავს. ყველაზე ბედნიერი ვიყავი, ყველაზე!

მეგობრის შეყვარებული (თავი 9)

უკან დავბრუნდით.ოპერაცია მეორე დღეს იყო დანიშნული და პირადი ნივთები მჭირდებოდა.ყველაფერი ჩავალაგე და დილით გამთენიისას ისევ წამოვედით თბილისში.მამა და დედა წინ იჯდნენ მე კი უკანა სავარძელზე ვიაყვი მიწოლილი.დათოს წასვლიდან თითქმის რამდენიმე თვე

ჯანდაბა! (8)

მაინც სძინავსმეთქი გავიფიქრე და თითით მისი ნაკვთების ხაზვა დავიწყე.-რას აკეთებ?-შიშისგან შევხტი,როცა უჩვეულოდ დაბალი ტემბრით ამოიბუტბუტა.სწრაფად მოვაშორე თითი და განზე გაწევა ვცადე.-ამ.. შენ ისევ დანაშაულზე წამასწარი.

სტოქჰოლმის სინდრომი(ნაწილი 6)

პარასკევს ნინა დიდი ენთუზიაზმით გაემართა სკოლისკენ , გუშინ მთელი საღამო ისტორიას მეცადინეობდა, ბოლოს ლამის ზეპირად ისწავლა გაკვეთილი და ეხლაც გულში სულ იმეორებდა, ეშინოდა რამე არ დავიწყებოდა.-ზოგი ეხლა ბურღოს ტვინი!

მამა.

გონებას ვძაბავ და ვერაფრით ვიხსენებ, როდის გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში. ყოველთვის ძალიან მინდოდა მქონოდა გასახსენებელი მოგონებები, მაგრამ არა არც მქონდა და მეთვითონაც ვერაფერი მოვიგონე...ახლაც, როცა გადავწყვიტე, რომ უნდა დამეწერა

სამუდამო არაფერია (თავი 2)

-რაააა? - დედამაც დაიკივდა და მოგვარდა ორივეს გვეხუტებოდა.-ვაიმე ახლა ვხვდები მეგი ვის გავს ორივე. შენც გადარეული არ მეგონე? ღმერთო ეს სად მოვხვდი. - პირჯვარი გადაისახა მამამ.-მამა არ გიხარია?-კი მიხარია, მაგრამ ასე მალე გავიდა დრო?

ოცნების მამაკაცი ოცნების ქალაქში?! 6

-ნიკ?! მეგონა წახვედი ჩემს გვერძე დაჯდა.-წავედი? არა ყოველ ღამე აქ ვარ ეს ჩემი საყვარელი ადგილია სადაც ის ვარ ვინც ვარ და არა ნიკოლასი. -და მაინც ვინ ხარ ასეთი?-ცოტა ხანში ნახავ.-ახლა გასუქების აღარ გეშინია?გამიღიმა.

ალქაჯები V.S ბაბნიკები (ნაწილი 10 )

რამდენიმე წუთში სახლში ვიყავით , მე კვლავ აფორიაქებული ვიყავი . მაინტერესებდა რატომ გავშტერდი ასე , ანდა ასე რატომ ვფიქრობდი უბრალო კითხვაზე? მოკლედ სახლში მისულმა სწრაფად გავირბინე ოთახები და ჩემს ოთახში ჩავიკეტე.

შენს მეზობლად (ნაწილი 8)

საღამოხანს ამინდი საგრძნობლად გაუარესდა. მზემ დამალა თავისი ფერადი სხივები და დედამიწას უფლება მისცა ღრუბლის საბანში გახვეულიყო, ნელ-ნელა აცივდა, ქარმაც დაუბერა და ცამ ერთბაშად გადმოყარა დიდხანს ნაგროვები ცრემლები; ზაფხულის სიცხეებით გადაღლილ მიწას