წვიმიანი ღამე

საბა მოდის და თან უნდა რომ თავისი გრძნობები გაუზიაროს.. ლუსი სახლის კარს აღებს როცა უკნიდან ყვირილი ესმის,ეს საბა იყო-ლუსი მოიცადე,რაღაც უნდა გითხრა..ლუსი:-რახდება საბა რა გაყვირებს.. საბა:-ლუსი მე.. მე ძალიან..ძალიან მიყვარხად და. ლუსიმ აღარ

ბედის ირონია.! (შეხვედრა)

ზურგჩანთა უკან ჰქონდა მოკიდებული და იმდენად მძიმე იყო, ალბათ ცოტახანში წასძლევდა და ძირს დააგდებდა. ჭიანჭველას ჰგავდა, პატარა იყო და ორჯერ მეტი სიმძიმის ჩანთა ეკიდა. ცალხელში მეტრომანს ათამაშებდა, ცალხელში ტელეფონი ეკავა.

სახლი

ჩემი ოჯახი თავიდანვე განსხვავებული იყო. ბავშვობიდან მკცრად ვიზრდებოდი. ხშირად ვიცვლიდით საცხოვრებელ ადგილს . მოკლედ თავი რომ არ მოგაბეზროთ იმ ამბავზე გადავალ რომელიც ერთ-ერთ ახალ სახლში გადასვლისას დაიწყო თუმცა აღმოჩნდა რომ მამა სამუდამომ აქ

Different. (თავი მეოთხე)

-კარგი რა? აქ რა უნდა აკეთო?-ძალიან გამიკვირდა ჰარის ესეთი საქციელი. -რამით გავერთობი-მხრები ავიჩეჩე. ჰარის მზერა მოვაცილე და მიწას დავხედე. ბავშვების ნაწილი ჩვენ გვიყურებდა ნაწილი კი თავისთვის ერთობოდა. -შენც მოდიხარ-ბრძანებას უფრო გავდა მისი

ველური ჩხვლეტა -6-

''უდიდესი სიხარულითაც აივსებით, შინაგან მეს რომ დაიბრუნებთ! ეს ადამიანი გულს აგიფორიაქებთ, გონებას აგირევთ და მთელ თქვენს ფიქრებს შეისყიდის, მაგრამ არ უნდა ეცადოთ შეწინაამღდეგება! თქვით, რომ რაც არის, არის... ასე უფრო ადვილი იქნება ყველაფერი!

ხსნა

არვიცი რატომ გადავიწყვიტე ეს დამეწერა, უბრალოდ მომწყინდა არაფრის კეთება.შეიძლება სისულელეა ეს ისტორია, თუმცა ალბათ მქონდა რაღაც მიზანი. უბრალოდ კარგი იქნება, თუ ცოტანხნით მაინც დამითმობთ დროს და გამიხარდება, თუ თქვენს კომენტარებს ვნახავ

სიყვარულის ანგელოზები ( სრულად )

დავფიქრებულვარ, როდის დაიწყო ჩვენი ცხოვრების ისტორიის ერთი გზა, მაგრამ არ მახსოვს, ვერ ვიხსენებ. სულ პატარა ვიყავი სოფელში ბებიას რომ წამიყვანეს ზაფხულის გასატარებლად. ერთ დღეს ბავშებთან ერთად ვთამაშობდი და ბიჭებმა გადაწყვიტეს ვირი მოეპარათ და

არაფრის სუნო, მე შენ მიყვარხარ(3)

საქმე იმაში იყო, რომ დიდი ხანია ვატყობ, რომ საბას სესილი შეყვარებია. თან უტყდება, ვერ მეუბნება, ალბათ ჩემი რეაქციის ეშინია. მე კი საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს. მითუმეტეს, რომ ცოტახნის წინ სესილიც გამომიტყდა საბასადმი

24 თვე (პირველი თავი)

არაფერია მოგონებებზე უკეთესი და არც არაფერია მათზე უარესი. მინდა ყველაფერი დავივიწყო. ვითომ შევძლებ ის მოგონებები მივცე დავიწყებას, რომლებმაც ყველაზე დიდი ბედნიერება მაჩუქა? 24 განუმეორებელი თვე ერთად. ბევრი სიყვარული. ბევრი სიგიჟე, დათრობა,

ისევ...?

ადამიანები მიდიან მათ ადგილს კი სხვები იკავებენ.. ეს მუდმივი რუტინაა მაგრამ მთავარია შეუძლიათ თუ არა ი ადამიანებს წასული ადამიანებისგან დატოვებული სიცარიელის შევსება.. ვიღებთ გადაწყვეტილებებს რომლებსაც იმ მომენტში სწორად ვთვლით გვიწევს დაკარგვა