სულის ადამიანები [7]

მაინც მეშინოდა რაღაცის. ისინი გამიგებენ, ვინც ჩემსავით სწრაფად იცხოვრა, ვინც ყველაფერი ნახა ცხოვრებაში, ვინც ფრთები დაუხატა თავის სიყვარულს, ვინც ცაშიც იფრინა და მიწაზეც მტკივნეულად დაენარცხა, ვინც ღმერთი თავად შექმნა და ბოლოს სალოცავიც კი აღარაფერი

წამიერი პაემნები (კოპლებიანი)

იმის მერე ისევ ვსაუბრობდით მე და სანდრო. ჩემს წარსულ შეცდომებზე, ყოფილ გოგოებზე, თავგადასავლებზე, იმედგაცრუებებზე. ჩემს ერთგულებასა და სიყვარულზე, სიმტკიცესა და სიკეთეზე, სიძლიერესა და კარიერაზე. ვსაუბრობდით თუ როგორ შემეძლო ვყოფილიყავი კარგი ქმარი

გოგონა რომელმაც სამყარო გააფერადა.

მოკლედ მინდა ერთი ისტორია მოგიყვეთ გოგონაზე რომელიც შავ სამყაროში ცდილობს ისე იცხოვროს რომ სამყაროს გაფერადება შეძლოს . პირველ თავში მოგიყვებით მოკლე ბიოგრაფიას ამ გოგონას შესახებ.

მოგიტაცებდი, როგორც პატარას! (1)

სველი მიწის სუნი ისეთი სასიამოვნოა რომ ალბათ ასეთ სუნამოსაც კი შევქმნი, სასაცილოა რა ფანტაციებით აღსავსეა ადამიანი. მეც ასეთი ვარ ოცნება და ფანტაზია ჩემი ჰობია, ოცნებებში უმეტეს წილად ბედნიერი ვარ, მყავს ბევრი მეგობრები და შეკრული ოჯახი, ეს რომ კაცს

ყველაფერს აქვს დასასრული (სრულად)

„ბოლოჯერ შევხედავ“-ისევ უაზრო ილუზია და ბავშვური პირველი სიყვარული მახსენდება,თუმცა უკან აღარ ვიხედები.. მივდივარ მწვანე სევდიან მზერასთან,ვეხვევი,მაგრამ ვერაფერს ვეუბნები,არ შემიძლია..ვერ ვეტყვი,გაუძლე,ყველაფერი კარგად იქნება-მეთქი,რადგან ამის

შენი სიყვარულის ფობია მემართება (12)

ტელეფონი ავიღე და ლენას ნომერი ავკრიფე. - შენი კორპუსის წინ ვარ, მალე ჩამოდი. - რა? მერედა ვინ გითხრა, რომ შენნაირ ამაზრზენ ტიპს სადმე გავყვები? არსადაც არ ჩამოვალ, შეგიძლია წახვიდე. ( ლენა ) - ლენა.

ეშმაკი დედამიწაზე? ხუმრობთ არა?! (დასასრული)

დღეები დღეებს მისდევდა კვირები კვირებს და ვგრძნობდი როგორ მიყვარდებოდა კიდევ და კიდევ უფრო ძლიერად ლუციფერი. ის ჩემს სამყაროდ იქცა.ყველაფერი ზღაპრული იყო სანამ დემონები არ დაბრუნდნენ. ყველაფერი სწრაფად მოხდა თითქოს დედამიწა ვიღაცამ ძალიან სწრაფად

საღამო მშვიდობის, ბედნიერებავ (თავი2)

რაჭაში თუ არ ხართ ნამყოფი გეტყვით,რომ ძალიან ლამაზი ადგილია.ერთელ მაინც უნდა ჩახვიდეთ ,რომ თქვენ თვითონ შეიგრძნოთ ეს სილამაზე.განიცადოთ ის რასაც მე ეხლა ვგრძნობ…მივაბიჯებ სოფლის შარაზე.გოგონები რაღაცას ჰყვებიან.იცინიან.მეც ვიცინი,თუმცა არ

ნიუ ორკდან თბილისში (თავი2)

ხვალ პირველად უნდა წავსულიყავი ახალ სკოლაში,საერთოდ არ ვცოდი როგორ შევეგუებოდი აქაურ ბავშვებს,მასწავლებლებს.ერთი კვირაა რაც აქ ვარ და უკვე პროტესტი გამიჩნდა ყველაფრის მიმართ საერთოდ და ორგანულად ვეღარ ვიტან თბილისს,აქ ყოფნის ყველა წუთს უფრო და უფრო

ნიუ ორკდან თბილისში (თავი2)

ხვალ პირველად უნდა წავსულიყავი ახალ სკოლაში,საერთოდ არ ვცოდი როგორ შევეგუებოდი აქაურ ბავშვებს,მასწავლებლებს.ერთი კვირაა რაც აქ ვარ და უკვე პროტესტი გამიჩნდა ყველაფრის მიმართ საერთოდ და ორგანულად ვეღარ ვიტან თბილისს,აქ ყოფნის ყველა წუთს უფრო და უფრო