ორი ბაბნიკი (თავი 10)

ლიკას გულის ცემა შეწყდა.................... ექიმები სასწრაფოდ დატრიალდნენ და ელექტრო შოკის გაკეთება დაიწყეს ერთი ორი სამი არაფერია ლიკას აპარატზე მაინც გრძელი ხაზებია ლუკამ ოთახი სასწრაფოდ დატოვა ლაბოლატორიისკენ გავიდა სწორედ ის კაფსულა მოიტანა

ბელა (თავი 2)

უცებ შემოტრიალდა და ლამის თვალები გადმოუცვივდა, როცა დემეტრე დაინახა. საშინლად გაღიზიანდა ერთი დღის გაცნობილი ადანიანი, რამდენს უბედავდა. -ხელები გაწიე-უთხრა და ხელი კრა,მაგრამ ადგილიდან ვერ დაძრა. ბიჭი კი იდგა და კმაყოფილი სახით უყურებდა ხელებში

მიშგუ ლილე (ჩემი მზე) 2

"თავხედი, ტყიური, უზრდელი"- ლანძღავდა ჩემი გონება და გარეგნულად არაფერს ვიმჩნევდი. -ლილე, ბედი გეხსნება. დამცინა მარიამმა. -დავიჯერო, მასეთი ბანალურობისთვის გემეტები? ეგ სეთი ტიპია კოჭებს დამიხვრეტს . ვიცინი და ტელეფონში ვძვრები...

გზა სამოთხისკენ (თავი პირველი)

-მიყურებთ? დიახ ,მე ლიზა ვარ, ოთიკო ანდრიაძის შვილი,ის ახლა თქვენს წინ მამაჩემის გაციებული გვამი დევს და თქვენ სინანულით, ყალბი

სიყვარული თუ შურისძიება?(მეათე თავი)

ტაქსი გაჩერდა და გადმოვედი საავადმყოფოს წინ, სადაც ლუკა ყავდათ. იქ იმიტომ მივედი, რომ მაინტერესებდა როგორ იყო და თან გაახენდა თუ არა რამე. ავედი მის პალატასთან მივედი და ფანჯრიდან შევიხედე, იქ არავინ იყო, ლუკას კი ეღვიძა. დავაკაკუნე და თანხმობა, რომ

წითელი ზღვა -3-

''შენ ისედაც წითელი ხარ, ლიქოკელო! წითელი ზღვა! ამიტომაც ჩაგაგდე იმ დღეს ზღვაში... მინდოდა მენახა, როგორ გააწითლებდი მას... სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე. მაპატიე.''

მინდა მიყვარდე 1 თავი

ისევ სიბნელე ირგვლივ და დაკეტილი კარები.შიში იმის რაც წინ გელის.თუმცა გონებამ სწრაფად დაიწყო მუშაობა და ვაიძულე თავს გამღვიძებოდა,ბედნიერმა მოვათვალიერე ჩემი ოთახი და შვებით ამოვისუნთქე რო ეს კოშმარი წარსულში დარჩა.ყველა დღე ერთმანეთს

მესხები (4)

-ნიაააა,შე დამპალო,უზრდელო,ტუტუცო,ნაგავო სად ხარ?ან ვისთან აგდიხარ? (ნინო ის უკვე დედა აღარაა ) -მე შენთან დავასრულე ურთიერთობა,გამანებე თავი,ხომ შეგიძლია რომ მოშორდე ჩემი ცხოვრებიდან? ისედაც ბევრი ბედნიერი წუთები დავკარგე ჩემ მეგობრებთან შენს

შენი სიყვარულის ფობია მემართება

მე ვარ დადა დემეტრაძე 18 წლის, სკოლის ვარსკვლავი ანუ ერთერთი საუკეთესო მოსწავლე - კარგი ეგ ვიხუმრე, აი დავიწყებ ახლა მოყოლას და გაერკვევით ყველაფერში. ზოგადად სახლში იშვიათად ვარ, დილით ადრე გავდივარ, შუადღით რაღაც

არც ერთი ნაბიჯი უკან! სრულად

- დეფორმირებულია , - განაჩენივით გაისმა ხმა ... ამ დღის შემდეგ თვრამეტი წელი გავიდა . მთელი ჩემი ბავშვობა ძალიან უცნაური იყო . თითქმის არასდროს მაცვია უმკლაო მაიკა , სახლშიც კი .