უცნობი სარკეში //6//

ბოდიში შეცდომებისთვის და მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ-ეს რა არის? გაკვირვებული უყურებდა ალექსანდრე ლილეს გალურჯებულ მტევანს და თავს ამ გოგოს წინაშე უკვე მერამდენედ გრძნობდაა არაკაცად თავს თვითონაც კი ვერ გეტყვით

მინდა ანგელოზი ვიყო 9

შემდეგ რა ხდება? შემდეგ, თვალდახუჭულიც გრძნობს, ქეთოს თვალების გახელას, შემდეგ თვითონაც აღებს და ყველაზე თბილად უღიმის, არა ძალით კი არა, ბუნებრივად, ლაღად, საოცრად, ქეთოს კი ჰგონია რომ სიზმარშია, არა ეს მართლაც ჰგავს სიზმარს, მაგრამ ეს სიცხადეა,

ჭირვეული სტუმარი (5 თავი)

როგორც იქნა ნინიკოს მოფერებისა და მოკითხვის შემდეგ ქალბატონებმა ჩემთვისაც მოიცალეს, ძნელი მისახვედრი არ იყო, ვინ იქნებოდა ნინიკოს დედა, ქალბატონ თამარსაც ძმისა და შვილის მსგავსად ლურჯი-მომწვანო ჰქონდა. ეს ნიშა აშკარად გამოარჩევდათ დანარჩენი

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (11)

იმით რომ მართლა ძალიან მომენატრე, იმით რომ მთელი ერთი კვირა ველოდებოდი შენ მონაწერს, რომ მთელი ერთი ჯვირაა ვნატრობდი ამ დღეზე, როდის გნახავდი... დაკმაყოფილდი?! ტირილის პირა მისულმა ვუთხარი და ძლივს შეკავებული ცრემლებით ავხედე... სახეზე არანაირი

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 13 დასასრული)

მკოცნის და თითქოს სხვაგან მივდივარ. სადღაც შორს მაგრამ არ ვიცი სად. რას მიკეთებს? მეც არ ვეწინააღმდეგები, ხელს კისერში მიცურებს, არ ვიცი რა უნდა ვქნა მაგრამ თითებით მის ყელს ვეხები. ცოტახანში ვეღარ ვძლებ და ვშორდები. – მაპატიე! – უკან იხევს. თავი

იყავი ბედნიერი - სრულად

სახე ხელებში ჩავმალე და მოხდა ის რისიც მეშინოდა ! გაუჩერებლად ვტიროდი , ამდენი წლის ნაგროვებ სევდასა და ბრაზს ამ ცრემლებს ვატანდი და ვგრძნობდი , როგორ მშორდებოდა გულიდან რაღაც დიდი ლოდი. ცას ავხედე და თვალები დავხუჭე.

არასდროს უშენოდ! (15)

- რომ დამინახე შეცბი... - დაიწყო დემეტრემ, როცა სავაჭრი ცენტრიდან გამოვედით და ტროტუარს ნელი ნაბიჯით გავუყევით... - თითქოს სხვა ვინმეს ელოდი... - პირიქით - ცოტახნის დუმილის შემდეგ გავუღიმე. - ვისაც არ ველოდი ის მეგონე. - რომ ჩაგეკითხო ვინთქო

sms 3 თავი

- შენს უკან... მითხარი რომ არ მეჩვენება? მეშინია თეკლა, გთხოვ წავიდეთ აქედან... - ტირილის პირას მისული ხელზე მექაჩება, ფეხზე ვდგები და უკან ფრთხილად ვტრიალდები. ადგილზე ვშეშდები, ზუსტად ჩემგან 50 მეტრში საფლავის ქვიდან მიმზერს შავ თვალებიანი,

აღიარე, გაები ბაბნიკო! ! !( დასასრული)

ჩამოფრენილიყვნენ და ტრადიციულად უარს აცხადებდნენ დახვედრაზე. მე თაკოს ოთახში მეძინა, ალექსანდრეს კი ჩემს გვერდით, თავის ოთახში. ყველანი ძალიან ვღელავდით, განსაკუთრებით ალექსანდრე იყო ყოველდღე აღელვებული. -რა პრობლემა, ან სად უნდა მოვიდე ალექსანდრე

უფლის იმედი....(3თავი)

გზაზე მიჰქროდა შავი აუდი...შუქნიშნებს არც ამჩნევდა...როგორც იქნა მიაღწია რესტორნამდე,მანქანა სწრაფად დაამუხრუჭა და ეგრევე გადმოვიდა..ეგრევე შეაჭრა რესტორანში და დაიწყო აქეთ იქით ყურება..მისკენ მომავალი გიო როცა ნახა,ბრაზისგან ხელები დაეჭიმა.. -შენ