არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე (8)

საღამოს დამლაგებელი მოვიდა და მეც სახლი დავტოვე, ხელი რომ არ შემეშალა.ფეხით გავუყევი სასაფლაოსკენ გზას და თან ვფიქრობდი რა იქნებოდა ამის შემდეგ.ვაჩე ფულს მასესხებდა,ამ ფულით ვალებს გავისტუმრებდი და საზღვარს გადავკვეთდი.ბინას გავყიდდი და თანხას

უკარება!{თავი8}

თქვა და ბარიდან გავიდა..ნერვები ეშლებოდა გიორგიზე რომ არაფერი გააკეთა რაც სიმართლე უთხრა მის შემდეგ საერთოდ აღარ უნახია თითქოს მიწამ ჩაყლაპა..ფიქრობდა რომ ფეხებზე ეკიდა ყველაფერი რაც მან უთხრა მაგრამ რა იცოდა რახდებოდა... გიორგი კლინიკაში იწვა და

ისევ შემიყვარე 3 ნაწილი (3)

გვიანი იყო სახლში რომ ავედი,იმდენად დავიცალე გაბრიელთან,რო გამეღიმა და თამამად შეიძლია თქვა რომ ეს წრფელი ღიმილი იყო,გულიდან წამოსული. წყალი გადავივლე და დავწექი,დილით უნივერსიტეტეში უნდა წავსულიყავი. ადრე ავდექი,მოვემზადე და წავედი,სასიამოვნო

"Cold bodies''

დილის შვიდი საათია,ძლივს გათენდა და ამოკაშკაშდა მზე,მაგრამ ჩემს მუქ ფარდებში ძლივს სწვდება მისი სხივები.საჭმელად გასვლის დროა,ნუთუ უკვე ეღვიძებათ კურდღლებსა და შვლებს?როგორ მეზარება სისხლით მოვითხვარო მთელი სხეული,მაგრამ რა ვქნა როცა კუჭი უკვე

ჩუმი სიყვარული (სრულად)

ლექსო: რა ხასიათი გაქვს გოგონი, ასეთი ხასიათით ვერ გათხოვდები ნინა: შენ მაგაზე არ იდარდო, თაყვანისმცემლების რაოდენობას არ ვუჩივი ლექსო: შეყვარებული არ გყავს ხო? ნინა: მერე შენ რა? ლექსო: არაფერი, გამიკვირდებოდა რომ გყოლოდა ნინა: თავი დამანებე

დედაჩემი წინააღმდეგია! 7

-მიყვარხარ! - ჩასჩურჩულა ნინის. - დღეს 2 წელია, რაც ერთად ვართ და 1 წელი ცოლ-ქმარი. - გაუღიმა და ნელა შეეხო გოგონას წითელ ტუჩებს. -ჩემი სიცოცხლე, - გაუღიმა და ჩაეხუტა. - ტორტი გამოვაცხე, წამო ვჭამოთ. -მმ, ჩემი მზარეული.. - ორივე შევიდა

ალქაჯი ანგელოზების სამყაროში –5–

''ტემპერატურა იწევს და იწევს! ქისტაური კი არ ჩერდება... მეც სხვა რა გზა მაქვს... უკან მივყვები, თორემ თუ ჩამოვრჩი, ახლა უკვე მძარცველების სტუმარი გავხდები და თანაც ისინი შესაძლებელია თომაზე ცუდი მასპინძლები იყვნენ... უჰ, იყოს, არ მინდა! ეს ხელს

ღიმილი ჰქონდა სასწაულად სევდიანი (სრულად)

წვიმის წვეთების შხარუნი ისმოდა ოთახში, ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარიყო ლილე და ნამიანი ქუჩებისთვის გაესწორებინა მზერა. უყურებდა ქალაქს... ქალაქს სადაც სიყვარული ყველა კუთხე კუნჭულში ახწევდა და ხალხს აბედნიერებდა, უყურებდა წყვილებს რომლებსაც ღიმილი

"დედაშენს უთხარი ცხვირი მოგხოცოს!" (თავი1)

რაღაც საოცრად ეძინა თეთრ ზეწარში გახვეულ ულამაზეც გოგონას! შავი გრძელი თმა სახეზე გამოყროდა, აშკარად გამოკვეთილად ჩანდა მისი მკვეთრი ვარდისფერი ტუჩები, გრძელი შავი წარბები, გრძელი შავი წამწამები რომელიც მჭიდროდ დაეჭირა ერთმანეთზზე და

ჭირვეული სტუმარი (2 თავი)

- შენს ქურთუკს მე ვიცვამ! - ღიმილით ვაცლი ხელიდან მოკლე ტყავის ქურთუკს დედას. - ამ მავნე ჩვევას ხომ ვერ გადაეჩვიე, შენიც ასეთივე არაა?! - შუბლშეკრული, მკაცრი ხმით მეკითხება. - არაფერიც, შენი უკეთესად დგას ტანზე... - იხტიბარს არ ვიტეხ და ქურთუკში