Dark side of Blood 12(საიდუმლო გეგმა)

უვე ვიცოდი რომ უკან დახევის ან ლოდინის უფლებაც კი არ მქონდა. თავს საშინლად ვგრძნობდი მინდოდა რომ დამთავრებულიყო ეს ყველაფერი.პატრიკის მუდარის მიუხედავად ვავიჩებთან მარტო წავედი, და ჩემს სიცოცხლეზე საერთოდ არ ვდარდობდი , ალბათ ყველაფერს ვიზამდი

ქაოსი. #1

-რა გინდა, შენთან ერთად არ ვარ? -ფიზიკურად კი, სულიერად არა. -ახლა მართლა დასერიოზულდა გიო. -დათა, უთხარი ახლა ამას ისევ არ დაიყწოს რა.

XVII (N17 დასასრული)

ჩემთან იქნება და რომელიც მარლა ჩემი სიყვარულია,ვგიჟდები მის გრძელ ხუჭუჭა თმაზე,ვგიჟდები მასთან ერთად სიარულზე,მის ფერდით ყოფნაზე წელს ორივე ვაბარებთ ეროვნულ გამოცდებს მე იურიდიულზე სანდრო კი სოც.პოლზე ირივე თბილისის სახელმწიფო უნივერსიეტს ვწერთ

იდეალური დასასრული.

-რამდენი ვიტირე.-ლიზამ ცრემლები მოიწმინდა. -კარგი რა, რა გატირებს. სულელური რომანტიკა იყო. -შენთვის ყველა რომანტიკა სულელური როგორაა.-"გამიბრაზდა". -უბრალოდ ყველა ერთმანეთს ჰგავს. -რა გეშველება?-თავი გააქნია და მძიმედ ამოისუნთქა, მე გამეცინა.

თანამედროვე ურჩხულის ოდნავ შერეკილი პრინცესა(8)

სესილი სახლში მისული პირდაპირ სააბაზანოში შევედი, შემდეგ პიჟამა ჩავიცვი და საწოლზე პირქვე დავვარდი.. არც ნია ჩანდა და ლაზოც არ მირეკავდა.. ვერ მოვისვენე და ავწრიალდი..

უჟმური უფროსის წესები (თავი 8)

გაშეშებული იყურებოდა და აზრზე მოსვლას ვერ ახერხებდა, ყოველი სიტყვა მის გონებაში აღწევდა თუმცა ვერაფერს ვერ ხვდებოდა. ყოველი სიტყვისგან უდიდეს ბენიერებას გრძნობდა, უნდადა ეთქვა ყველაფერი რასაც თვითონ გრძნობდა, რასაც ფიქრობდა თუმცა ხმას ვერ იღებდა.

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (7)

არც მისმა რეაქციამ დააყოვნა, კანი მაშინვე დაეხორკლა, ხელი წელზე მომხვია და უფრო ახლოს მიმწია მისკენ... რაღაც საოცრება დამემართა... ისევ მთელმა ფლორა და ფაუნამ გადმოინაცვლა ჩემ მუცელში... ტანზე ჭიანჭველების მთელი ჯარი მოძრაობდა, გული კი წამში ალბათ

ჩემი ცხოვრების გზა (vol.1)

დღეს 10 აპრილია და რა ცუდი დღეა,ამინდიც სწორედ ისეთი,როგორიც თავად ამ დღეს შეეფერება,მოღრუბლული ცა,თითქოს წარბები აქვს შეყრილი და ტირილს აპირებს. აჰა,ტირილს იწყებს,ტირის,უმატებს ტირილს და მისი ცრემლები მე მეცემა სახეზე. ვგიჟდები ისე მიყვარს

strange wishes 1

ეს სიტყვები განუწყვეტლივ ჩამესმოდა ყურებში და ვაცნობიერებდი, თუ რამდენად შორს ვიყავი ადამიანებისგან. 7 წლის ვიყავი, როდესაც ვარსკვლავებით გადაჯედილ ცას ვუყურებდი და ვცდილობდი თითოეული მათგანისთვის გარკვეული ფორმა მიმეცა. ზოგს სპილოს ფორმა მივეცი..

არ ვარ ანგელოზი,მაგრამ არც ეს ცხოვრებაა სამოთხე(1)

ანასტასია ლეხმანიუკი.22 წლის მხატვარი.ოჯახი:დედა_ხათუნა გასვიანი(42 წლის).მამა_ვლადიმერ ლეხმანიუკი(46წლის).და_დიანა ლეხმანიუკი(24 წლის) მამინაცვალი_სერგო ვაშაკიძე.(57 წლის). სერგოს შვილი_ბექა ვაშაკიძე(28 წლის).სამეგობრო წრე_თათუკა ლეჟავა,ოთო