ეს სწორედ ისაა რაც შენ გგონია პატარავ თავი 7

ესღა მაკლდა-როგორც კი ტაქსიდან გადავედი ყველა მე მომაჩერდა, გათვალული ვარ, სწორედ ამ დროს რამდენჯერმე წავიბორძიკე და კინაღამ წავიქეცი, საბედნიეროდ კინაღამ... ყველას ეტყობოდა, რომ აშკარად მე მელოდნენ, მაკვირდებოდნენ, ბიჭები თმებს

დამაბრუნე სამოთხეში 2 (ჩამეხუტე)

ყველაფერი კარგი ოდესღაც მთავრდება,მაგრამ შეიძლება ამ სირთულეებმა სხვანაირად დაგანახონ სამყარო.ღმერთის მადლობელი ვიყავი , რომ ბოლომდე არ გამომაცდევინა ქუჩაში დარჩენილი მოზარდის ბედი. ყველაფრისდა მიუხედავად გამიმართლა, რომ იმ ღამეს

უნდა წავიდე (3-4 თავი)

მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე და გავითიშე... გონს როცა მოვედი უკვე დილა იყო, სისუსტეს ვგდძნობდი, მაგრამ სურვილის მიუხედავად უნივერსიტეტში უნდა მივსულიყავი. რას ვიფიქრებდი კიდევ ერთი საოცრება თუ დამხვდებოდა იქ მისულს...

თათა (სრულად)

ერთი საოცარი ახალბედა მწერალი გვყავს საიტზე, რომლის სიყვარულის ისტორია რომ მოვისმინე, მივხვდი უნდა დამეწერა. საკმაოდ გაბედული ნაბიჯი იყო, მაგრამ გავრისკე... მომცა უფლება რაღაც-რაღაცეები შემეცვალა, ცოტა ჩემი ფანტაზიაც ჩავრეთე, თუმცა ყველანაირად

აჩქარებული გულისცემა (თავი მეათე)

მჩქმეტდა ან დამიანე მიღუტუნებდა. დღე მხიარულად გავატარეთ საღამოს კი გადავწყვიტეთ კაფეში წავსულიყავით მე დემე ნიკოლოზი და მარიამი. ასეც მოვიქეცით საღამოს მხიარულად ვატარებდით ნიკოლოზი და მე მარიამის და დამის ურთიერთობაზე ვხუმრობდით სულ და საპასუხოდ

მზის ჩასვლა (თავი პირველი)

ლიზამ გაუღიმა. ჩანდა ამ ორ გოგონას ერთმანეთი ძალიან მოეწონა. მათი ასეთი სწრაფი დაახლოებაც საერთო ტკივილმა განაპირობა, ორივემ დაკარგა საყვარელი ადამიანები.როცა ნინა და დათო სახლში დაბრუნდნენ ნინა მაშინვე თავის სახატავი ტილოსკენ წავიდა,

შენი თამუნია... დასასრული (თ.ჯ)

დრო გადიოდა... მეკი ისევ ისე ვიყავი, როგორც არასდროს, იმაზე ცუდად ვიდრე ოდესმე, და ვიცოდი, რომ ეს ის ბოლო წერტილი იყო დასახული გზისა, საიდანაც უკვე წრეზე უნდა დამეწყო სიარული, საიდანაც სხვა გამოსავალს ვერ ვიპოვნიდი, ან როგორ ?!..

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (15, დასასრული)

ემილი - გავანადგუროთ ეს ბო..ი - შევუბრუნდი გოგოებს, როდესაც მათეს სახლიდან გამოვედით და ცრემლები შევიმშრალე.. - იქნებ აქედან არ წასულიყავი

პირადი ცხოვრება თუ კარიერა? (თავი 8)

-დაბადების დღეზე რას აპირებ?-ჰკითხა ქეთიმ. -არაფერს,დე... -რა გჭირს? -არაფერი. -გოზინაყი გაშინჯე,მოდი. -რა დროს ეგაა? ჯერ ხომ 30-ია-ნაღვლიანად თქვა და თავის ოთახისკენ წავიდა. ტელეფონმა არ მოასვენა,ეს ნონა იქნებოდა..ჰო,ნონა,რომლის ღიმილიც სოსოს

დამაბრუნე სამოთხეში 1(უსასრულო ღამე)

ქუჩის ბოლოს სინათლეს მოვკარი თვალი,კიდევ უფრო მოვუმატე სირბილს.მივრბოდი ფეხშიშველი გაყინულ ასფალტზე,მივრბოდი მთელი ძალით.რატომ მივრბოდი სინათლისკენ? განა ეს დამიბრუნებდა ჩემს ძველ ნათელ ცხოვრებას?განა ის შუქი გაანათებდა ჩემს გულს? არა! იგი კიდევ