-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 13 - დასასრული

საავადმყოფოში განადგურებული შევვარდი! ახლა მხოლოდ ერთი მინდოდა-ანდრეას ნახვა! დერეფანში არავინ იდგა,თითქოს ჩემს ჯინზე ყველა გამქრალიყო! კარებს ვუყურებდი და აი ვიპოვე რასაც ვეძებდი! კარი დაუკითხავად შევაღე! -უკაცრავად,თქვენ ბრძანდებით ექიმი?-ისეთი

სიყვარული ყველგან სუფევს (სრულად)

გილოცავთ ახალ წელს ჩემო საყვარლებო. ეს მოთხრობა პირველია რაც დაწერილი მაქვს მათგან.უამრავი შეცდომაა და ბოდიშს გიხდით რომ გადახედვის გარეშე ვდებ.მიყვარხართ და სიყვარული მარადიულიას გაგრძელებას დავდებ 24 საათის შემდეგ.ბოდიში epiclove-ს

ვერ დაგთმობ (სრულად)

გილოცავთ ყველას. იმედია მოგეწონებათ. ზედმეტად მნიშვნელოვანი ისტორიაა ჩემთვის. პირველ კურსზე დავწერე ვერ ვდებდი, მგრამ გავბედე. ზედმეტად პირადულია ჩემთვის, იმედი მაქვს მოგეწონებათ. უბრალოდ მთელი ემოცია გადმოვეცი.

გაყიდული სხეული “15“

დაბლა იყურება,ისევ ქუსლ მოტეხილი აცვია და სიმწრის სიცილი უვარდება. -შენი ბრალია,-ამბობს და სიცილს არ წყვეტს,დამიანეც გაბადრული სახით უცქერს,გონებას კარგავს და მარჯვენა თვალზე ცრემლის წვეთი უბრწყინდება.

ესმერალდა [დასასრული]

„სიცოცხლე მოგბეზრდა? ყველაფერი გინდა ასე მარტივად დაასრულო? მიდი, რას ელოდები... გადახტი და დაისვენებ, ხომ გსურს რომ ეს ნაბიჯი გადადგა. ყველაზე მეტად გინდა, მაგრამ იმას არ აცნობიერებ, რა მოჰყვება ამას. ჩქარი ვარდნა, ჰაერში გაჩერებული გული... არა,

-მოურჯულებელო, მაინც მოგარჯულებ! 12

კიდევ ერთი კვირა სრულ მარტოობაში. სიჩუმე ჩემს ერთგულ მეგობრად იქცა,მხოლოდ მას ვანდობდი ჩემს გულისთქმას და ფიქრებს! ბნელ ოთახში გაღვიძება,სრულ სიჩუმეში და მარტოობაში,უკვე ყოველდღიურობად იქცა! თითქოს შევეგუე, შევეჩვიე გულში არსებულ ტკივილს და მასთან

სხვისი გრძნობები (თავი 1)

-შენ აჩის ხვდები?-მოუთმენალად ვკითხე. -რაო?-გოგონას სიცილი აუტყდა. -ჰო...აჩი,შენ იცი,რასაც ვგულისმხობ..-ხმას ავუწიე და ფეხზე წამოვდექი,სახე მიხურდა და მეტხან არ შემეძლო იმ დახუთულ ოთახში გაჩერება.

16 ივლისი (ნაწილი მესამე)

მას მერე არ გამოჩენილა,საერთოდ არაფერი ვიცოდი.არც ნომერი მქონდა რომ დამერეკა. საბოლოოდ კი,იქამდე მივედი რომ ელენესგან მიმიწია მისვლა. -შენ გოგო სულ გააფრინე?

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 7)

დეკემბრის ცივი საღამო იყო,ბარში წავიდა ნაკაშიძე სადაც დადა ელოდა. -როგორ ხარ ალექს? ვისკს წრუპავდა დადიანი,როდესაც ალექსი დალანდა მისკენ მომავალი. -არამიშავს,შენ როგორ ხარ ძმაო?! მხარზე დაჰკრეს მხურვალედ ხელები და ბარისკენ წავიდნენ.

ტკბილად დამიბერდი! (სრულად)

-ტკბილად დამიბერდი!-გოზინაყით სავსე თეფშს მაწვდის და მიღიმის.მას სულ ასე ჩვევია,ასე იქცევა უკვე 57-ე წელია...ის ასეთია,ასეთი მზრუნველი,თბილი და მოსიყვარულე.. -შენც,ჩემო ავთანდილ..-ვიღებ ერთ ცალს და ძალით ვკბეჩ...არ მინდა,მაგრამ არ მინდ ავაწყენინო.