ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-6)

შემდგომ კი ვეტყოდი, რომ მიყვარდა და ბოლო ამოსუნთქვამდეც მხოლოდ ის მეყვარებოდა. მაგრამ, როცა ჩემმა გონებამ ერთბაშად ამოატივტივა ირაკლი, ანა, გასული წელი, ხელი ჩამოვწიე და მანქანაში ჩავჯექი.

შენ მე დაკარგული შეგრძნებები დამიბრუნე (სრულად)

-აბა მოუსვი აქედან, ეს ჩვენი ადგილია!- გაიგო ბიჭმა ხმა. ამ ხმამ მომენტალურად დაარღვია ჰარმონია მის გარშემო. ისინი სამნი იყვნენ. თვითდაჯერებულები და გაუზრდელები. მათ წინ გოგონა იჯდა ეტლში და დამფრთხალი შველივით უყურებდა მათ. გოგონა ძალიან თხელი და

მე მწამს (7)

პარკიდან მოვდიოდი დ ვფიქრბდი, ამ ბოლო დროს რა ბევრს ვფიქრობდი? ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა კრისტინას მესიჯი იყო. გამიკვირდა. -იცი მომეჩვენა, რომ წერილს მარტო შეენ არ კითხულობდი. ვიცი სისულელეა, მაგრამ მომინდა მომეწერა. მიყვარხარ.

სანდრო ფილფანის საკუთრება (4 თავი)

და აი სამშაბათი დილაც გათენდა. დღეს დილით არ მოუწევს ფილფანების სახლში მისვლა ასე, რომ თავს უფლება მისცა ცოტახნით ისევ ენებივრა თბილ საწოლში გახვეულს. მოღრუბლური ამინდი იყო როგორც ჩანს წვიმას აპირებდა. ოხხ როგორ არ უყვარს ესეთი ამინდი

InkeD #16 (დასასრული)

იმ ღამით არცერთს არ გვიძინია.თვალი კიბისკენ გვქონდა მიპყრობილი და ველოდებოდით მათ გამოჩენას. დივანზე ვისხედით. თემოს მკერდზე ვიყავი მიწოლილი და მისი მკლავები დარაჯად მყავდნენ შემოხვეულნი. ჩვენს გვერდით ფეხმორთხმით იჯდა ანო და დივნის

მინდა მიყვარდეს თავი 5

მომიტევეთ ბავშვებო თუ შეცდომებს იპივით და დარწმუნებული ვარ ასეც იქნება,გვიანია უკვე და გადაკითხვის თავი არ მაქვს ნამდვილად ისე ვარ დაღლილი.არ მინდა პირობა დავარღვიო და ყოველ საღამოს დავდებ მომდევნო თავს.იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ.

როცა ქარია გარეთ (4 თავი)

ძალიანაც არ დამიგვიანია, ბავშვები კლასში ჩუმად ისხდნენ და ჩემს მიერ მიცემულ დავალებას ასრულებდნენ, ანუ წიგნს კითხულობდნენ. ძალიან გამიკვირდა, რადგან მეგონა იხმაურებდნენ და დირექტორისგან შენიშვნასაც მივიღებდი, მაგრამ ასე არ მომხდარა. ეს ფაქტი ჩემთვის

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 2)

საღამოს, როცა კარგად მოილხინეს და შეზარხოშებული ბიჭები დააწვინეს გოგონებმა, სუფრის ალაგებას შეუდგნენ. მხიარულ ამბებს ყვებოდნენ, რაც იცოდნენ ერთმანეთზე და რაც არ იცოდნენ. უცბად თავბრუ დაესხა ნატროშვილს, იგრძნო, რომ თავზე კონტროლს კარგავდა.

ქილერზე შეყავრებული (თავი 3)

შემდეგ ჩემს ნოემრში დავბრუნდი და წასასვლელად მზადება დავიწყე, ისევ ის ახლად ნაყიდი პიჯაკი ჩავიცვი და ის დღე გამახსენდა სარასთან ერთად სავახშმოდ რომ მივდიოდი მაშინაც ესე ვღელავდი და ეხლაც ვღელავ რადგან ელენასთვის სიმართლის დამალვა მომიწევდა და მისი

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (13 თავი)

მეცამეტე თავი იმ ღამით თითქმის არც მძინებია. ვფიქრობდი, თუმცა ვერც ვერაფერი მოვიფიქრე. საბოლოოდ გადავწყვიტე დროს მივნდობოდი. - რაც მოსახდენია, მაინც მოხდება. წინასწარ დარდს აზრი არ აქვს. ბოლოს და ბოლოს იმ ვაჟბატონს მაინც ვნახავ. საინტერესოა რით