ჩვენ (8)

-რავიცი, აქამდე ვერთობოდით და არამგონია, ახლა გართობის სურვილი რომელიმეს გვქონდეს,- სწერვულად უთხრა თათამ და კარებში გაიმართა. -შემოვალ რა..-ჩუმად უთხრა მაშომ. თათამ ერთი აათვალიერა და გაიწია. მაშო ოთახში შევიდა და ანასტასიას წინ დაჯდა. -საიდან

მგონი მართლა ვამპირია –3–

მეორე დღეს ჩვეულებრივ კაფეში ვმუშაობდი და უცბათ ჩვენს კაფეში შემოვიდა ის ბიჭი რომელიც ჩემს ხესთან შემხვდა.თან ძალიან გავბრაზდი სიბრაზისგან გავმწვანდი როცა თავაზიანად მომესალმა და გამიღიმა.გავიფიქრე ეს ასიანი დამცინის მეთქი. ლამის სახეში

უბრალოდ სიყვარული

" და ეს ასეა , ვისაც ოდესმე სიყვარული გამოუცდია მას უგემნია თავათ სიკვდილი" გვეუბნება კონსტანტინე გამსახურდია და ვფიქრობ ნუ თუ მართლა შეიძლება სიყვარულმა ასე ძლიერ დაგტანჯოს სიკვდილამდე მიგიყვანოს და გაგხადოს უბრალოდ მოსიარულე გვამი. საბოლოოდ კი

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (2 თავი)

როგორც იქნა ტატიანა დაშოშმინდა. ვახომაც რომ დაინახა, ჩვენი ურთიერთობა ნელ-ნელა კალაპოტში დგებოდა, უკვე ჩვევაში გადასული ბღვერა და მუდმივი „ღრენა“ დაასრულა. ერთი შეხედვით თითქოს იდილიამ დაისადგურა. რადგან სახლში მდედრობითი სქესის მუდმივ მაცხოვრებლად

სამყაროს სიყვარული მართავს(თავიVI)

მოვწესრიგდი, სპორტულები ამოვიცვი, ,,ბოქსიორის“ მაისური და კეტები ჩავიცვი, საჭირო ნივთებიც ჩანთაში მოვათავსე და სახლიდან გამოვედი.. ამჯერად ქუჩაში შედარებით საღი გონებით დავდიოდი, მაგრამ მომხდარი წესიერად მაინც ვერ გავააანალიზე.

მგონი მართლა ვამპირია –2–

რომ გამოვედი გარეთ რაღაც უცნაურობა შევნიშნე არ ვიცი ალბათ სხვა ყურადღებასაც არ მიაქცევდა მაგრამ მე მივაქციე. სკაი გადაადგილებული დამხვდა.ჯერ თავს ვიმშვიდებდი ეს სკამი ესე იდგათქო მაგრამ შემდეგ გამახსენდა რომ იმ სკამზე ჩემი წიგნი დავდე

ისევ შენ..(8)

ვისადილეთ და ოთახში დავსხედით. ეხლა მთლიანად ტასოს საიდუმლოს გამომჟღავნებაზე ვიყავი ორიენტირებული და ვიცოდი რომ ამით ბექას გათავისუფლება შემეძლო. მე და ლექსო კი მოქმედებაზე გადავდიოდით. ტასოო ჩამოვიდა და ისიც ჩვენთან ერთად დაჯდა

მე მომინდა ..8

ბავშვი შეიყვანა, ელეც მიყვა საწოლი გაუსწორა დააფარა აკოცა და ოთახიდან გავიდა როგორც კი კარი მიხურა და მობრუნდა ირაკლის აეკრო, დაბნეულმა ახედა თითქმის 5 თვეა ასე ახლოს არ ყოფილა მასთან ყველა ემოციამ ერთად იფეთქა, მონატრებამ, სიყვარულმა, ტკივილმა,

მარტოსული

განიცდიდა თავშესაფარში ცხოვრებას მაგრამ ამისდა მიუხედავად არგაზრდილა დეპრესიული და თავის თავში ჩაკეტილი ბავშვი... ლაღი იყო, ბედნიერი კარგად სწავლობდა, მისი ლოგინის ზემოთ უამრავი სიგელი და მედალი იყო გამოკიდებული. ბავშვებს შურდათ მისი ამიტომაც არყავდა

ბედნიერება გაზიარებით (46)

ავალიანი მისაღებ ოთახში ტახტზე იჯდა და ტელეფონის ეკრანს ჩასჩერებოდა. - თორნიკე, - დაუძახა კიდევ ერთხელ შენგელიამ. ავალიანმა ისეთი სახით გამოხედა ცოლს, რომ გვანცა მიხვდა, სერიოზულად იყო გაბრაზებული.