სიყვარული გრძნობების გარეშე 33 თავი

ირაკლი ნელა მიუახლოვდა მთელი სხეულით აკანკალებულ ცოლს, ნიკაპზე ხელი მოჰკიდა და თავი ააწევინა ქეთიმ ცრემლიანი თვალებით ახედა თავზე წამომდგარ ქმარს

თქვენი გადახდილია (სრულად)

სორას აღარ ახსოვდა დრო რომ მის საწინააღმდეგოდ აწყობდა ვერაგ ამბოხებას. მაშინვე შუბლიდან ნიკაპამდე გადაეკრა მომაკვდავი განწყობა მხიარულებისა, რომლის ბოლო ამოსუნთქვა - ხრინწიანი და უცაბედი - მაშინ გაიგონა, როცა ისევ შეეკედლა მის ცნობიერებას დანაშაულის

harry wolf /1/

ჩემი დიდი ბებია ალქაჯი იყო, ისეთი არა ადამიანის სულის ერთი სხეულიდან მეორეში გადასახლება რომ შესძლებოდა თუმცა ვირთხების უზარმაზარ ქვაბში მოთავსებით და ათასი ფერის სითხეში ამოვლებით უსახურ ადამიანებს მშვენიერ პირისახეს ჩუქნიდა, განთქმული იყო თავისი

ნაკრების გული (თავი 13)

- ნაკრებიიიი! - თქვენ სულ გაააფრინეთ? ამხელა კაცები ხართ! უტვინოები ესენი, აღუ გუგა! - ნერვებმოშლი კვაშილავა, წამში იხდის სველ მაისურს და თმაზე ისვამს ხელს.

სათაურის გარეშე 15

ოჰო, როგორი ცბიერი ყოფილა ქალბატონი ელიზაბეტიო მითხრა მან და დაამატა, რომ ნამდვილად ლამაზი და მშვენირი ქალბატონია და ნამდვილად არ ვიტყოდი მასთან ურთიერთობაზე უარსო.

ერთი ნახვით სიყვარული?! IV თავი

-კიდევ ერთხელ არაფრის.-მითხრა და გატრიალდა.მეც მოვტრიალდი როდესაც დამიძახა.-თაია.-მეც მაშინვე შევბრუნდი. ის სწრაფად მოვიდა ჩემთან და ახლოს დადგა.-თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე.-მიჩურჩულა და უფრო ახლოს დამიდგა.

ჩემოდანში ჩალაგებული ცხოვრება

აეროპორტში ორი დიდი ჩემოდნით ვდგავარ. ფრენამდე ორი საათია... ვფიქრობ ჯერ კიდევ არ არის გვიან წასვლა გადავიფიქრო... იქნებ არასწორად ვიქცევი... ირგვლივ ვიხედები, სახეები იცვლებიან, სკამზე ვიკავებ ადგილს და ფიქრებს საშუალებას ვაძლევ იბობოქრონ ჩემს

ღმერთის მოწაფე (თავი მერვე)

გასახდელში ვზივარ, ხელებზე ბინტებს მიხვევს სეკუნდანდი... ძალიან ვღელავ თითქოს ეს ჩემი პირველი გამოსვლაა, ჩემი მენეჯერი გაგა გვერდით მიზის და მითითებებს არ იშურებს თუ როგორ უნდა მოვიქცე და როდის უნდა დავეცე ძირს.

რატომ აგირჩიე შენ?(თავი3)

-დახმარება ხომარ გჭირდება? -რატომ? -ყოველთვის ასეთი უხეში ხარ?დაგინახე რომ ცუდა... -კი ცუდად გავხდი,მაგრამ შენ რატომ უნდა დამეხმარო?

სასრულეთი (თავი 46) +18

გონებას ვძაბავდი და მაქსიმალურად ვცდილობდი ყურადღების მოკრებას. ჩემი დაკვირვებით, დაახლოებით 6-7 დღეა რაც ამ ოთახში ვარ გამოკეტილი. ტკივილებმა შესამჩნევად იკლო. სიმწრის სიცილი მივარდება, როცა მახსენდება უცნაური დეჟავიუ, უკვე მესამედ აღმიკვეთეს