მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (1 ნაწილი)

მაღვიძარა რომ არა, ალბათ ისევ ჩამეძინებოდა. დილის 5 საათია და მივხვდი, რომ დროა... დახუჭული თვალებით გავეშურე სააბაზანოსკენ და ცივი წყლით გამოვიფხიზლე თავი, სწორედ ისე შევიმშრალე სახე პირსახოცის ნელი მიდებით,

ვინ თქვა ოცნებას ახდენა არ უწერიაო? (2)

სიგარეტს მოუკიდა, აივანს ხელებით დაეყრდნო, როცა რაგაც ხმა შემოესმა, ხნაურს ამოკნავლებაც მოჰყვა. გაკვირვებული შემოტრიალდა და რას ხედავს, მისი ფიქრებისა და ოცნების ობიექტი ძირს გდია და საცოდავად იშმუშნება. მიუახლოვდა, ხელში აიყვანა პატარა სხეული და

იყავი აზარტული! 9

-ბაია?-აღმოხდა რამდენიმეწუთიანი დუმილის შემდეგ. -დიახ, ბაია. გამიტაცეს!-მივუგე უდარდელად. -რას ჰქვია გაგიტაცეს, ვინ ხართ მანდ?-იღრიალა შემზარავად და მეც ადგილზე შევხტი.

ცოლი და დედა კანონის გარეშე ( 7 )

-დაინახე გოგო უჩას გოგო,რომ ახლდა?-თქვა ერთმა,ცოტა წიკვინა ხმა ჰქონდა -კი დავინახე,ბორძიკით რომ მოდიოდა-სიცილი ატეხა -იცი ვინ იყო?გაგიჟდები,რომ გაიგებ-სიტუაცია დაძაბა -ვინ?-მანაც არ დაკლო ცნობისმოყვარეობა

ყინულის ყვავილები (ნაწილი 1)

"წამით შეყოვნდა ჩემი მეუღლე და დაღლილი,ერთი შეხედვით არაფრისმთქმელი მზერა მომაპყრო,რომელმაც,როგორც ყოველთვის,საშინელი დანაშაულის გრძნობა გამოიწვია ჩემში. თავი დავხარე. ის იყო ადამიანი,რომელსაც ცხოვრება დავუმახინჯე და რამდენჯერაც არ უნდა ეცადა ამ

ცისფერთვალება (1)

საქართველო..ისევ თბილისი..ისევ ძველი დრო როგრ არ მინდოდა ახლა საქართველოში დაბრუნება..ისევ ძველი ხედები და დამშვიდობება გჟურ ამერიკასთან. ამირიკაში დარცენა მინდოდა სწავლის აქ გაგრძელება მაგრამ დედაჩემი რომ ამოიჩემებს ვერარ გადაავათქმევინებ. მაკო

დუბლი პირველი

_ღიმილი წლების შემდეგ მაგრამ შეყინული ცრემლები პიველ ბიძგზე , მკვრივი მამაკაცის უხეში მკლავების ნარნარი თეთრ სხეულზე, და ბოლო ამოსუნთქვას ამოყოლებული პირველი გადატვირთვა_მერე ბევრი პოზა და უფრო მეტი ექშენი ბოლოს კი ცარიელი პალატის

სიმდიდრე თუ ბედნიერება 3

-რა დამთხვევაა არაა.- კარგა ხანს ფიქრის მერე ვუთხარი-რა?.- გაოცებული სახით მკითხა, ფეხებთან მოცურდა და ხელებით დაეყრდნო -რა და ის რომ არც მე არ მომწონს შენნაირი კაცუნები.- ჩავისისინე და გამარჯვებული მზერა მივაპყარი -ძალიან კარგი ე.ი ერთმანეთს

თამაში ჩემი წესებით!

16 წლის ასაკში მივხვდი რა იყო ბედნიერება, რომ ყოველთვის უნდა იყო უფლის მადლიერი იმისთვის რაც გაქვს! მაგრამ დაახლოებით ერთ წელიწადში ეს მადლიერება შეწყდა! - ლიზა გელოდებით, წამოხვალ ტაძარში? - არა, არ მოვდივარ წადით უჩემოდ! საწოლიდან

ღამის ზმანება (8 ნაწილი - მეორე ნაწილის დასაწყისი)

-ნიტაა... - ყურში ჩემი სახელი ჩამესმა და თვალები მოჭუტულად გავახილე. - მოვედით... - მითხრა დემემ და ნაზად მიბიძგა წამოჯდომისკენ, რომ გამოვფხიზლებულიყავი. მანქანაში ჩვენ ორნი ვისხედით, ვახო და თოკო ბარგს ეზიდებოდნენ.