ბედნიერება გაზიარებით (33)

_რა არის ეს? სად არის ჩემი ტანსაცმელი? - იკივლა გვანცამ და საწოლზე წამოხტა, - რატო მაცვია შენი მაისური? - მერე საწოლიდან ჩამოხტა, საკუთარ თავს მოჰკრა კელეზე ჩამოკიდებულ გრძელ სარკეში თვალი და კივილს უმატა,

სკოლა ბავშვების წესებით(29)

მარიმ უკან დაიხია. უყურებდა როგორ ჩხუბობდნენ გია და დედამისი თუმცა ისე იყო გათიშული მათი შეჩერება არც უცდია. ისინი კი ჩხუბობდნენ და ჩხუბობდნენ. ერთ სიტყვასაც არ აწევდნენ ერთმანეთს. ინგა ისე იყო გაცხარებული მთელი ჩვიდმეტი წლის ნაგროვებ ბოღმას ახლა

InkeD #9

2 დღე არ გამოჩენილა თემო. სახლშიც სიტუაცია უფრო და უფრო იძაბებოდა. ნუგეშს მხოლოდ ანოს თან და გეგისთან საუბრისას ვგრძნობდი. მე და გეგი უფრო და უფრო ვახლოვდებოდით და ვგრძნობდი რომ მე გიოს გარდა მისი სახით მართლაც მყავდა კიდევ ერთი ძმა. ქიმიის

ცხოვრების ახალი ეტაპი (6 დასასრული)

-დაურეკე მერე შენს "ძევაჩკებს"-იპოვა გამოსავალი დუდამ.-ცოტაც -ხელით მანახა რამდენი იყო ცოტა გიორგიმ-გაუძელი და მერე ბანკეტში ვიგულაოთ, აჰ თუ ხო მე მომტეხე მაგ პონტიდან-თითქოს ნაწყენმა გაიხსენა.ჩაფიქრებულის მზერა მიიღო, ვიცი მე ამის ეს მზერა

უკუღმართი ბედი [თავი მეთორმეტე]

-ვიცოდი, პირველივე დღიდან ვიცოდი, რომ ერთმანეთი შეგიყვარდებოდათ.._ქალის სიტყვებზე ერთმანეთს გადახედეს, აილენმა დარცხვენილმა დახარა თავი და ქვეშ’ქვეშ დაუწყო ენის გდება დანიელს.. რომ ეუარათ აბა მათი საქციელი რას უნდა ნიშნავდეს?!

ლამაზი სატყუარა(პირველი თავი)

-იქნებ ერთხელ მაინც არ მოიქცე თავქარიანი გოგოსავით,რომელიც სახლიდან გარბის. -შენი საქმე არ არის დედა.სრულწლოვანი ვარ,სადაც მინდა იქ წავალ შენი გადასაწყვეტი ეს უკვე აღარ არის.შენი აზრი დიდი ხანია ვიცი. -ინანებ რომ ასე მელაპარაკები.სულ თუ არაფერი მე

სიყვარული სხვანაირად-დიდი აურზაური II

დავით წიკლაური...საკმაოდ სიმპატიური და გავლენიანი, მოკლედ სკოლაში ეგ იყო და მეორე ლუკა, რომელიც საავადმყოფოში იწვა, არ გიჟდებოდნენ ერთმანეთზე დათო და ლუკა. -ეს გოგო ვინაა... ჩურჩულით ანიშნა დავითმა ერთერთ გოგონას დირექტორის კაბინეტიდან დაბრუნებულ

სწორედ იმ ღამით (თავი 3)

სახლში რომ მივედი თემო მოსული დავხვდა, საშინელი დაღლილობა ვიგრძენი, _თემო ხელში ამიყვანე რა_ვუთხარი და ხელი გავუწოდე, ისიც უცებ გაჩნდა ჩემთან მომეხვია ამიყვანა ხელში და კიბეებისკენ წავედით ის ყოველ საფეხურზე იხრებოდა და მკოცნიდა, მე კი განაბული

გვეგონა ყველაფერი კარგად იქნებოდა(6)

-ძვირფასო ანი. მე არ მინდა შენი შეშინება და ანერვიულება, მაგრამ რადგან ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ შენ ეს უნდა იცოდე. ერთი კვირის წინ გავიგე რომ გულის კიბო მაქვს და 1 თვის სიცოცხლეღა დამრჩა. 1 თვეში მოკვდებიო მითხრა ექიმმა. მინდოდა დაგმშვიდობებოდი,

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 6)

ის დღე ოთახში დავაღამე. ლექციებზე შესვლა ვერ შევძელი. მთელი დღე საშინელი თავის ტკივილი მკლავა. ფიქრისგან თავი მისკდებოდა... ტირილისგან თვალები მტკიოდა... ცრემლი შვებას არ მგვრიდა... ფიქრი არ მაწყნარებდა, გადაწყვეტილებამდე ვერ მივდიოდი... ან რა იყო