ვარსკვლავებმა გადაწყვიტონ #1

მედდას წვეთოვანის მილში წამალი შეჰყავს, შემდეგ ჩემსკენ იხედება. ცდილობს გამიღიმოს. –ცოტახანში დავბრუნდები შესამოწმებლად. ეცადე დაისვენო.–ბალიშს მისწორებს. რბილ თითებს ნაზად ასრიალებს ჩემს თმაზე–ყველაფერი კარგად იქნება.–ღიმილიანი სახით ტოვებს

შავი თვალები

16 წლის ვიყავი როდესაც მამა გარდამეცვალა სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი მამის ამბავი ჩემთვის და დედაჩემისთვის რთული გადასატანი აღმოჩნდა. ჩემთვის მამა იგივე იყო რაც თევზისთვის წყალი. დედამაც ძალიან განიცადა საყვარელი კაცის დაკარგვა უკვე სახლშიც კი

მტრობა (ნაწილი 3)

-მე რატომ მიხსნი ეს შენი ცხოვრებაა. მარიმ აბაზანისკენ აიღო გეზი, ანდრომ ხელი დაუჭირა და გააჩრა, -ეხლა ამ ბო*ის გამო ნუ გამებუტები. მასეთი ჩემს ცხოვრებაში ასი იყო. მარი გონს მოეგო და ირონიულად გაუღიმა - ასზე მეტი ვერ გაქაჩე? ანდროს გაეცინა და ცხვირზე

შეშლილი-სულებთან მოსაუბრე (თავი 2)

ოპერაცია დიდხანს გაგრძელდა, როგორც იქნა ყველაფერი მწყობრში ჩამიყენეს, ამ დროის მანძილზე კი ვნახე დედა და მამა, მაგრამ მათ არ ქონდათ ბოხი ხმები, ისინი ისეთი საყვარლები იყვნენ, ანგელოზებს გავდნენ, ამას კლინიკურ სიკვდლს ეძახიან, ისინი მეუბნებოდნენ რომ

სამეული (დასასრული)

სახლში დაბრუმდნენ მაშინვე ნინიმ ბამბა გამოიტანა კიდევ რხვა რაღაცეები და ლუკასთან მივიდა - ძალიან გტკივა? - კითხა ნინიმლუკას - ისერა - უპასუხა ლუკამ - მართლა თქვი ჩემზე ..... - არა , მოიცადე იმ იდიდოტის ნათქვამი დაიჯერე - არა მაგრამ.... - კარგი რა

იბრძოლე და გადარჩები(ნაწილი 4)

დღეები უსასრულოდ გადიოდა,მუცელი მეზრდებოდა,ზაზაც არ მექცეოდა ცუდად,მაგრამ მის მიმართ მაინც მხოლოდ ზიზღს ვგრძნობდი. 6თვის ორსული ვიყავი,როცა ზაზა დააკავეს,სამი დღე მის შესახებ არაფერი ვიცოდი,მერე კი გამაგებინეს რომ

ცხოვრება მშვენიერია ანუ სამყარო ადამიანების გარეშე

-ჰარი -აქ არა პატარვ, იქ ვისაუბრებთ ყველაფერზე, მაგრამ ეს არ დასრულდება იცოდე უთხრა და ჩაკიდებულ ხელებზე მიუთითა -არასოდეს დაიბურტყუნა ელენმა და თავი ბოლომდე ანდო მას ვინც ფილტვებს ბედნიერებით უვსებდა.

საწოლის დედოფალი (12 ნაწილი)

-საწ....ბი, ჩემი... მეცოდებიან... - გაეცინა გიოს - დღე და ღამე ვერ აჩერებენ ამ ბავშვს... - დაამატა და ზარი დარეკა. კარი შავგვრემანმა მამაკაცმა გააღო, ერეკლეს მართლაც ძალიან ჰგავდა. -ვაა! ერეკლე! ეს ვინ მოსულა! - გაუხარდა ძმის დანახვა და ბედნიერი

რაც გინახავს, კიდევ ნახავ! (თავი 3-4)

ჩაბნელებულ არემარეს მხოლოდ მისი ბნელი თვალები ანათებენ. ქვედა საცვალსა და სპორტულ მოსასხამში დარჩენილი, მის დამმზვერავ მზერას აზარტით ვახვედრებ სხეულს. ჩემს წინ მდგარი მამაკაცი თვალთახედვიდან წამის მეასედში ქრება. სამაგიეროდ მის თითებს ჯერ

სკოლა ბავშვების წესებით [18]

ლევანი და მარი სანაპიროზე სეირნობდნენ.მიუხედავად იმისა იცოდა გოგონა დედისთვის გამხელას აპირებდა ,მაინც გაუკვირდა თუმცა ესიამოვნა. -ესეიგი ბოლოს მაინც უთხარი?