გევედრები,ეცადე მიცნო ( 1 )

_ დედა სულ მიდიან? აღარასოდეს დაბრუნდებიან?_ გულწრფელი და მიამიტური იყო 8 წლის გოგონას კითხვა _ არა ჩემო თოჯინა აუცილებლად დაბრუნდებიან,არ იდარდო შენი მეგობარი აუცილებლად დაბრუნდება_ იქვე თავისუფალ სკამზე მოკალათდა და ქალიშვილიც კალთაში ჩაისვა.

ჩემი ნიკუშა (8) დასასრული

თუმცა გამწარებულ წლებს ვერავინ გამოგვისწორებდა. ვეღარც ბავშვურად შეიყვარებდა მამას და ვეღარც მისაბაძი მაგალითი იქნებოდა ნიკა მისთვის. წლები დაიკარგა, ნიკას კი ციხემ აუხილა თვალი, ის ხშირად ამბობდა რომ უბრალოდ არშეეძლო თვალის გასწორება ჩვენთვის.

მოიისფრო [1]

კოკისპირულად წვიმა.. ელვა და ქუხილი კიდევ უფრო მძიმე სანახავს ხდიდა ისედაც ნიაღვარივით წამოსულ წვიმას.. თითქოს ცა გოდებდა, მოთქვამდა მთელი ხმით და ცრემლით. ქუჩაში ფაქტობრივად აღარავინ შეინიშნებოდა.

შურისძიება (1)

პირველად ვდებ.. დიალოგებია იმედია მოგეწონებათ ..– გოგონა ეი შენ აივანზე რომ დგახარ– გისმენთ– ჩამოდი საქმე მაქვს..– ჩემთან?– ხო შენთან აბა სხვას ველაპარაკები ვინმეს?– რაგნებავთ ?– ჩამოდი თორემ მოვკვდები .. – მოკვდი .. – აჰა ესეიიგი არ ჩამოდიხარ ხო?–

დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს - სრულად

ღიმილით მიაბოტებდა საყვარელი კაცის ბინისკენ , ორი დღე იყო რაც ნახევარ წლიანი ხვეწნა მუდარის შემდეგ ერთად ყოფნაზე და გასეირნებებზე დასთანხმდა , აპირებდა ოთხიგინალურად მოქცეულიყო , და პირველი პაემანი , პირველ კოცნასთან ერთად მისთვის ჩაებარებინა .

ამ თვალით უწვდენელ ჰორიზონტამდე..{16}-{17}

სანდრო აგარაკზე იყო,ამჯერად მარტო.ოთოს ისევ არ ელაპარაკებოდა.თემო არ წამოიყვანა.მარტო ყოფნა უნდოდა.საერთოდ აგარაკზე ორი მიზეზით მიდიოდა:ან მეგობრებთან ერთად,გართობის მიზნით,ან უბრალოდ განმარტოებისთვის.ახლაც მარტო მეორე მიზეზის გამო იყო.ბოლო დროს

მტრობა (ნაწილი 2)

ანდრო ხუთი დღის შემდეგ გამოჩნდა, ეს დრო მარი მთელი დღეები ან ოთახში იყო გამოკეტილი ან პატარა ძმას ეთამაშებოდა. ანდრონიკეს არც შეუხედავს მარისთვის ისე უთხრა გამომყევიო. -ესეთი ძნელია ჩემი სახელის დამახსოვრება ანდრო? ანდრონიკემ გაკვირვებულმა გახედა.

ჩემი გულის და ობიექტივის მთავარი სამიზნე ხარ (2)

იმ დღეს 12 საათზე უკვე თავისუფლები ვიყავით. ხვალიდან კი ჩვეულ რეჟიმში ჩავდგებოდით. როცა უკვე დაშლას ვაპირებდით, ერთ-ერთმა გოგომ თქვა, რომ მოგვეცადა. - ბავშვებო, დღეს სკოლის პირველი დღეა. სადმე აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ. ეს კაფეები და რესტორნები არ

ოცნებას ადრეც შევხვედრილვარ (დასასრული)

-შენი ცოლი? -ნინი აღშფოთდა. -რა იყო არ გინდა?! -ლუკა სახეზე გაბრაზება დაეტყო. -არა ეგ არ მიგულისხმია...უბრალოდ. -გასაგბია! - ბიჭი გიჟივით გავარდა ოთახიდა. ნინიც გაჰყვა და თან გზაში ეძახოდა რომ არ წასულიყო.- როგორც ვხედავ არც ისე გყვარბივარ! -ლუკა ეგ

ოცნების მჭერი (17 - პირველი ნაწილის დასასრული)

„შეინარჩუნე, თუ შეგიძლია, ნაწილი მაინც შეინარჩუნე, რადგან უმზეოდ გაგიჭირდება, გაგიჭირდება, გაგიჭირდება... მზე ამოვიდა, მზემ გამაბრუა. მზეს შევეფარე. მზის იმედი მაქვს. მზით გავთამამდი, მზედ მინდა ვიქცე. მზეო, ნურასდროს ნუ წახვალ ჩემგან."