განწირულია წვიმის წვეთები... (4)

ამის გამო უფრო გაუჯავრდი თავს, მეგონა ასე ჩემს გამო იყო, ალბათ ჩათვალა დავცინოდი მის ბავშვურ ქმედებებზე, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვეტყოდი, გადავწყვიტე მომეთმინა, უკვე ბათუმის ქუჩებში ვცდილობდი სასტუმროს ადგილმდებარეობა გამერკვია, და სულ უფრო მიცემდა

მარგიანი

- მარგიანი ჩამოდის?! - ჰო -არმჯერაა!!! ........ - ბიჭო ტო მართლა ჩამოდის? -კი - კაიმართლა? - ლიკოს თავს ვფიცავარმაგრამ ისე ვიყავი თა ვის აწევა არშემეძლო მერე კიდევ გავიგე ყვირილი ძილშიც ვგრძნობდი დაჟინებულ მზერას ბოლოს ძლიერმა ჩახუტებამ გამაღვიძა

თოჯინა

მსოფლიო, ერთი შეხედვით უდარდეელი ცხოვრება. ადგილები სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენთვის მოსაწყენი თუმცა სხვა უცხო ადამიანებისთვის უბრალოდ ახალი კვლევის და აღმოჩენის საგანი. ის ადგილი სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ ხშირად ჯოჯოხეთი გგვნია თუმცა ჩვენ ნამდვილად

მე, ლექტორი (დასასრული)

საავადმყიფოს ფოიეში ვიჯექი და თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი. არ მესმოდა რას ლაპარაკობდნენ ვატოს ახლობლები. მხოლოდ მაშინ წამოვხტი ფეხზე, საიპერაციოდან თეთრ ხალათში გამოწყობილი ექიმი რომ გამოვიდა ორ წამში მის წინ გავჩნდი

მე სამანტა მქვია 11 12 13 14 15

„ გამარჯობა.. მამა!ვიმედოვნებ, რომ კარგად ხარ და გაქ იმდენი შემოსავალი მაინც, რომ საკუთარი თავი როგორღაც გაიტანო. დარწმუნებული ვარ არ ელოდი ჩემგან წერილს.

ქორწინება ანდერძით 5

ხიფათებით აღსავსე, ინტრიგული სიყვარულის ისტორია რომელიც უნაურად დაიწყო.დილით თვალები რომ გავახილე ვერ მივხვდი სად ვიყავი. თავი დათას შიშველ მკერდზე მედო. წამიერად ელდა მეცა და ტანზე პიჟამოები მოვისინჯე. დავმშვიდდი როცა მივხვდი ყველაფერი ადგილზე იყო

უეცარი სიყვარული

-ოჰ როგორ არ მინდა რა ეს გამოცდები,მეზიზღება მეცხრე კლასი. (ტაისია) -შენ ყოველ დილას ამ სიტყვებით როგორ იწყებ(მე)ვიწყებ სიცილს და მალევე ვგრძნობ ბალიშს ჩემ თავზე. უი სულ დამავიწყდა....  მე მქვია ალექსანდრა ვარ 16 წლის არ მიყვარს ჩემ თავზე საუბარი

თქვენს ანგარიშზე დარჩენილია ჩემი სიცოცხლე 5თავი

ბოლოჯერ მივიდა დედის სასახლესთან საბა,დაიხარა,ლოყა,შუბლი და თვალები დაუკოცნა,უკანასკნელი ცრემლი ჩამოუგორდა,დედის გულზე დაეცა და საფლავში გაატანა. ყურთან დაუჩურჩულა:დედიკო,ჩემო საყვარელო დედიკო,იმედია ახლა მაინც გესმის ჩემი.ძალიან მომენატრები,გთხოვ

მრბოლელი.2

ხალხის დიდი ჯგუფი თავხედურად გავარღვიე და სირბილი გავაგრძელე.იქვე მყოფ ქუჩას გავუყევი,უკან მოუხედავად მივრბოდი,მინდოდა დამენახა მომდევდა თუ არა მაგრამ მისკენ გახედვის მეშინოდა.მეშინოდა იქ რომ ყოფილიყო და მისთვის ისევ შემეხედა,მისი თვალების და სახის

სიყვარული სიცოცხლის ფასად 3

-რამოდენიმე საათია..სადაცაა გათენდება, მაგრამ ამას ეხლა არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს (გამომხედა) შეგიძლია წახვიდე, საკმარისზე დიდხანს იყავი აქ- მითხრა ცივი ხმით და მზერით გამბურღა. მის ამ პასუხზე გული შემეკუმშა, როგორ შეიძლებოდა ასეთი უგულო