Bad Boys. (თავი 14-15)

ყველაფერი იმაზე რთული იყო ახლა, როცა ჩვენი აზრები გამართლდა ვიდრე აქამდე, ჩვენ უბრალოდ მოჩხუბარი ბიჭები ვიყავით, მეტი არაფერი, ეს კი უდიდესი მაფია იყო რასაც მხოლოდ სამი ადამიანი ვერ შეაჩერებდა. პირველი სამუშაო დღე, უფრო სწორად მისიისკენ გადადგმული

მიგაცილებ სახლამდე 4

აღარაფერზე აღარ ვფიქრობდი უბრალოდ მე და აკო ვცეკვავდით წვიმაში, საკმაოდ რომანტიულ გარემოში. აკო ჩუმად ღიღინებდა რაღაც მელოდიას, მე კი გულზე ვყავდი მიხუტებული. ცოტა ხანში ხელში ამიტაცა და სახლისკენ გამაქცია. -ფეხშიშველი ხარ, გაცივდები(აკო). -არ

უკუღმართი ქორწინება (მეორე ნაწილი {დასასრული})

"ის წავიდა" -დაიყვირა სულმა და მთლიანად დაუკარგა ადამიანობის შეგრძნება.... "ის წავიდა" ამოილაპარაკა ხმადაბლა. მის ხმას ოდნავ პროტესტიც შეჰპარვოდა მაგრამ ვერაფერს გააწყობდა... შეგუება მოუწევდა!

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [15]

- არა! - ისტერიკულად წამოვიყვირე. - ის მოვიდა. - დავამატე ბოლოს. - რა უნდოდა? - შედარებით მშვიდად მკითხა, მაგრამ ვეჭვობ, დიდხანს ვერ შეინარჩუნებს მას. - ბოდიში მომიხადა. - ვუთხარი სიმართლე. - რაა? აბა აქ რომ გკოცნის. - ახლა მეორე აწრიპინდა

ნდობის მსხვერპლი (სრულად)

მე ელენე ამაშუკელი ვარ. 24 წლის. რამდენიმე თვის წინ ფსიქიატრიულ კლინიკაში დავიწყე მუშაობა. 12 პაციენტი გვყავდა. ყველა 50 წელს გადაცილებული. მხოლოდ ალექსანდრა იყო 20 წლის. გოგონა ოთახიდან იშვიათად გამოდიოდა. სულ იჯდა და ხატავდა. მორიგეობის პირველ

ჩემი ახალი კლასელი (2)

საკმაოდ ბევრი ვიბოდიალეეთ როგორც ყოველთვის , ირაკლისთან და ლაშასტან ერთად ბოდიალი ალბათ არასდროს მომბეზრდებოდაა. მონატრებულები ერთმანეთს ზაფხულის იმ ამბებს ვუყვებოდიით ტელეფონით თქმა რომ დაგვეზარა და კარგად ვხალისობდით ჩვენს მიერ ერთად თუ გაკეტებულ

ტკბილო,მწარეს სეუყვარდი!(4)

*** -ნია დროზე იარე რა _ამოიბუზღუნა ელენემ და ტელეფონში ჩავრდნილ დაქალს მიუბრუნდა -ხო...ხო...მოვდივარ_ისევ ტელეფონში იყურებოდა და უაზროდ იღიმოდა -ღმერთო მიშველე_ჩუმად ჩაილპარაკა და თვალები გადაატრიალა...

( არა )ნორმალური მე!

ყოველთვის განსაკუთრებულად მიზიდავდა ღამე, სიბნელე, სიწყნარე და ალბათ ამან განაპირობა ჩემი დღევანდელი მდგომარება. ყველაფერი მაშინ დაიწყო 14 წლის რომ ვიყავი. მშობლები ავტოკატასტროფაში დამეღუპა. მე და ჩემი 15 წლის და დავრჩით ესე უამრავი ნათესავისა

მრბოლელი გოგონა (თავი 4-7)

- რაში? - ინტერესიანნი თვალებით შევხედ - იმაში რომ ჩემთან დაწვე - თქვა, შემომხედა და ტუჩი გაილოკა - რააა? - დავიყვირე მოულედნლობისგან - ხოო , აბა შენ გგონია მთელი 1თვვე მხოოლოდ შენი ცეკვით დავკმაყოფილდები? - გაოცებული თვალებით შემომხედა

ატეხილი გრძნობები 1

დაკრძალვიდან მოდიოდნენ, ორნი. ერთს მუქი ყავისფერი კაბა ეცვა, წელს ქვემოთ აზბორილი. სიგრძე კოჭებსა და მუხლებს შორის გაჩხერილი. იფიქრებდით, სხვისი, ნათხოვარი სამოსი აცვიაო. აშკარად, განივრად ადგა კაბა ტანზე, მისი სხეულის კონტურებს თითქმის არ კვეთდა.