სლიზერინის პრინცის ისტორია,თავი 13

მინერვამ თავისი ადგილი დაიკავა და ხელით მის წინ მდგომ სკამზე მანიშნა დაჯექიო.მოწყვეტით დავეშვი ადგილზე. -მის ბლექ იქნებ გამარკვიოთ რა მოხდა იმ საღამოს? -იცით მალფოი თავისი წარსულის გამო თავს ძალიან ცუდად გრძნობს,ცდილობს არაფერი შეიმჩნიოს, თან ძალიან

მეორადი ბედნიერება [3]

საუზმე შეუკვეთეს. უხმაუროდ ისაუზმეს, ძველი ტანსაცმელი მოირგეს და ქალაქში გავიდნენ. მაღაზიამდეც ფეხით მოუხდათ მისვლა. ორივემ მოსინჯვის გარეშე იყიდა რამდენიმე ხელი სამოსი და სასტუმროში დაბრუნდნენ.

ვუყვარდი?არ ვუყვარდი? (ჩემი ცხოვრების ისტორია) თავი 3

ვნახე და ასეც აღმოჩნდა.მერე გამახსენდა დედაჩემი და მამაჩემი რომ მოდიოდნენ და სასწრაფოდ გადავურეკე საბას ნომრიდან ჩამირიცხეთქო.ცოტახანში მოვიდნენ ჩემები და ბალანსიც შეივსო.ჩემი მკითხაობა იმაზე მიმეწერა თუ არა თავიდან დაიწყო.

სულს მოგცემ - 4

რა ქნას ინსტიქტურად ემღერება ... ისე ამოიდგა ენა რომ ვერც კი მიხვდა როგორ დაიწყო სიმღერა ... ტანს და ხელებს ნაზი მიმორხევით აყოლებდა ტემპს და საერთოდ არ აწუხებდა ის ფაქტი რომ მანქანაში ვაკოს გვერდით იჯდა ...

ვამპირის ირონია 7

უკვე თენდებოდა გოგონამ რომ გაიღვიძა,თავი რატომღაც თამამად წამოწია,ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს გუშინ მთელი სამი თვე არ სძინებიაო და ეხლა კარგად გამოიძინა.როცა მიხედ-მოიხედა დამიანი არსად სჩანდა,იფიქრა ქვემოთ იქნებაო.

პირადი მცველი [6]

ანასტასია რომ დაინახა მამაკაცმა,თავისთვის ჩაიღიმა და მანქნიდან გადმოვიდა,თუმცა ქალისთვის თვალებში არ შეუხედავს ჭავჭავაძემ იგრძნო მამაკაცის ფარული მზერა და კმაყოფილების გრძნობა არ ასვენებდა. მანქანაში რომ ჩაჯდა მარჯვენა ფეხზე ჩახსნილი კაბა უფრო

სულის გავლით გულამდე 2

-უკვე გადახდილია(მიმტანი) მედა ნინიმ ერთმანეთს შევხედეთ გაკვირვებულებმა ჩვენ არ გადაგვიხდია და ვის უნდა გადაეხადა? (მე) -იმბიჭებმა გადაიხადეს (მიმტანი) მეედა მარი იმ ბიჭებვის მაგიდასთან მივედით -ჩვენი ფული რათო გადაიხადეთ? (მე) -არ შეიძლება?(ის

აი, რა მაკლდა ჰავაიზე [4]

ღიმილით მიაგება ხელი ვაჩესას და წამით მზერა გაუსწორა.. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა...ალექსანდრამ ჩაახველა და თქვა : -მგობი ჯობია ექიმი მოვიყვანოთ.. და აწითლებულ ტერფს დახედა.. ვაჩემ თავი გადააქნია და თქვა: -არაა საჭირო.. პირველი არხარ ვინც იქ

მეცამეტე თვე (3)

ცხრა საათი სრულდებოდა ყველანაირად დადებითი ემოციებით დატვირთულმა რომ შეაღო სახლის კარი. ნაყინისგან სახე გაწებილი ჰქონდა. ბედნიერი იყო, თანაც როგორ! მაგრამ რა იცოდა ეს ყველაფერი რომ ჩაშხამდებოდა და უბედური წამები, ბედნიერი წუთების დასასრულისთანავე

მაღლა მთაში, ანგელოზი დავინახე!

რა უცნაურია ცხოვრება,როგორ უცბად მოგვიწყობს ხოლმე სასწაულს, რომელიც თავდაყირა გვაყენებს,მაგრამ ესეც ხო ბედის ირონიაა. არავინ იცის რა გველის მომავალში, არავინ იცის რა იქნება ხვალ, რას გავაკეთებთ,როგორ მოვიქცევით,როგორ ვიქნებით!ადამიანები მხოლოდ