თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 13

საღამოს ჩემთან მადონა ამოვიდა. გამიხარდა მისი დანახვა. ვინმეს თანაგრძნობა ნამდვილად მჭირდებოდა. თავს მარტოდ და სუსტად ვგრძნობდი. საწოლზე ჩამოჯდა და მკითხა -რა ქენი, დაელაპარაკე მათეს? -მადონა გთხოოვ, მისი სახელის გაგონებაც აღარ მინდა. -გასაგებია...

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (11)

დიდი სისწრაფით ვიარეთ თბილისამდე. არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია მაგრამ როცა ვხედავდი მის ჩაწითლებულ თვალებს რომელიც ტირილის შემდეგ დარჩენოდა, ჩემი გული შუაზე იპობოდა. ყოველთვის მინდოდა ჩემთანაც მოსულიყო ნამდვილი სიყვარული.. როგორც ჩანს ლუკას ეს

მავნე (1)

იცით? ღამე კარგია.ის შესანიშნავ შესაძლებლობას გვაძლევს იმისას რომ დავისვენოთ,მივუტევოთ სხვას, ვიოცნებოთ,გავიღიმოთ და გავაანალიზოთ ჩვენი შეცდომები. ისე, ნეტავ მართალია რომ ამბობენ, ღამე თუ არ გეძინება ვიღაც შენზე ფიქრობსო? ნეტა ვინმე ფიქრობს ახლა

განწირულია წვიმის წვეთები... (1)

ფანჯარასთან ვდგავარ-მეთქი, მაგრამ სველ მინაზე „აწებებულ“ წვეთებს ვხედავ მხოლოდ, თავგანწირვით რომ ცდილობენ შეინარჩუნონ სიცოცხე, მაგრამ ვერ აჩერებენ წამს, ვერ შეშდებიან....ხომ შეიძლება დრო გაუშვა, მიუშვა თავის’უფლებაზე, შენ კი, გაჩერდე... ჰო,

იდეალური აზროვნება 9

და მართლაც რომ არ პატიობენ არასდროს, რადგან არ არსებობს პატიება, როგორც რეალური ფაქტი. ალბათ, მართლაც ეს უბრალოდ დადებითი ემოციებით უარყოფითი ემოციების გადაფარვაა... მაგრამ შეუძლია კი კარგმა ემოციებმა განცდილი ტკივილი დაგავიწყოს?! შეუძლიათ... კარგ

ჩემი მაშველი(11)

პალატიდან გავიდა. მე კი ტირილი დავიწყე.ცოტახანში ექიმი შემოვიდა. არ შემიხედია მისთვის. მოვიდა და მომესალმა.- გამარჯობა ქალბატონო თინათნ. მე ირაკლი ვარ თქვენი ექიმი. აბა თავს როგორ გრძნობთ?- მკითხა სასიამოვნო ხმით. ახლაღა შევხედე მას და პირველი რაც

მოტაცების მსხვერპლი...

ანამარია ადექი თორემ დაგაგვიანდება ... გააჰკიოდა დედაჩემი დაა თაან ჩემს უფროს დას აღვიძებდაა.- აუ თქვენ ხო არ დააძინებთ ადამიანს რაა. წამოვდექი წუწუნიით დაა კარადასთაან მივედიი გადმოვიგე ჩემიი უსაყვარლესი ჯინსის კომბინიზონიი რომელიიც სუუ დახეულიი

სლიზერინის პრინცის ისტორია,თავი 15

ჯერ მხოლოდ სამშაბათი იყო.მე კი კვირის ბოლომდე დრაკოსთან უნდა ვყოფილიყავა.წვიმა ისევ არ წყდებოდა,დაღამებასთან ერთად წვიმა და ქარი კიდევ უფრო ძლიერდებოდა.სიცივისგან ცხვირი და ტუჩები სულ გალურჯებული მქონდა,ნამდვილად არ მეგონა ნოემბრის შუა რიცხვებში თუ

შენმა სიკვდილმა გამაძლიერა! (თავი 5)

ბიჭზე რომელსაც და გარდაეცვალა და მისი მკვლელის დასასჯელად ყველაფერს იღონებს,,2 საათში სასაფლაოზე ავედი, ლეგენდალურად ყვავილებით.. არაფერი მითქვია უბრალოდ მიწაზე დავჯექი და უეცრად ავტირდი.. აღარ ვიცოდი რა მექნა, ან რა მეთქვა.. ყველაფერი ამერია,

მეამბოხე თავი 1

-თვალებში ჩამხედე და მითხარი რომ ეს შენ არ გაგიკეთებია-თხოვნით, მაგრამ მაინც ბრძანებლური ტონით მითხრა. მის მწვანე თვალებში სიყვარულის პატარა ნაპერწკალს ვეძებდი მაგრამ მისი ნიშანწყალიც აღარ არსებობდა. ვნანობდი, ძალიან ვნანობდი! რომ შემძლებოდა საერთოდ