ადექი და ჩამეხუტე, ყველაფერი გაპატიე (დასასრული)

როცა წახვედი პირველი ყოველთვის შენ მირეკავდი, მაგრამ იმ წყეულ დღეს რატომღაც შენც "დაგავიწყდი" და პირველად მაშინ დავრეკე შენთან, შენი ხმა რომ გავიგე მაშინ დავრწმუნდი ჩემს გრძნობებში, მე სულელმა ვერაფრის თქმა ვერ გავბედე და გაგითიშე...

მგონი ვიპოვე(2)

-ხოხოოოო კარგიიი ორი წუთიცც და ავდგები,თქვენც იქ არიყავით გუშინ? ასე ადრე როგორ ადექით(წამოვყავი თავი და გაბურჯგნულმა ვუთხარი) -აჰაჰაჰჰაჰაჰაჰაჰაჰ(ატეხეს სიცილი ჩემ დანახვაზე, სარკეში რო ჩავიხედე მეც გამეცინა ჩემთავზე ისე გამოვიყურებოდი)

გარიგება ეშაკთან (თავი 11)

ძილის დროს ბრინა აცნობიერებს რომ მის გვერძე კიდე ერთი ადამიანის სხეული წევს რომლისგან წამოსული სითბო რომელიც მის გაყინულს სხეულს ათბობდა , მის სხეულისკენ მიიწიე და ჩაეხუტა ასე წოლა ორივეს ჩვევად ექცათ . გოგონას დაჯინებული მზერის გამო გაახილა თვალები

მეცამეტე თვე (8)

თუნდაც ყველაზე ლამაზი ოცნება… ლამაზი სევდა სიცოცხლეზე…არ მახსოვს, როდის გაჩნდა სულში ტკივილი და მერე ცრემლებად ჩამოიღვენთა… როგორ ავაგე შენზე ფიქრით სიყვარულის თეთრი ტაძარი…ულყოფილება ვაქანდაკე არაფრისაგან და მერე…

სადღაც გულის სიღრმეში (10)

დილით ადრე ავდექით. ავდექით რა აგვაყენეს ბიჭებმა , თქვენით თუ არ ადგებითო ცივი წყალი გიშველითო. ამიტომ ძლივს აწიეთ თავები , მოვწესრიგდით და ჩემოდნები გავიტანეთ.ვისაუზმეთ და მერე უკვე სახლიც დავტოვეთ. ორი ვანქანით მივდიოდით მე ჩემი, ჩემი რა მამაჩემის

კახელი'ო (ნაწილი პირველი)

ყველა ადრე თუ გვიან ინანებს შანსებს,რომლებიც ეძლეოდათ და არ გამოიყენეს...სიტყვებს რომლებიც უნდა ეთქვათ და არ თქვეს გრძნბებს რომლებსაც განიცდიდნენ და ვერ ამხელდნენ,ნახვის სურვილი კლავდათ და არ ნახულობდნენ,ერთის ჩახუტება უნდოდა და 10ს

პიანისტი-თავი მეორე

–შენი აზრით, შენს ოჯახს დამატებით შემოსავალი აწყენს?–მკითხა სერიოზული ხმით. სიცივისგან ცხვირი და ლოყები გასწითლებოდა.პირს გააღებდა თუ არა კი, ორთქლი გამოსდიოდა. ყინულივით ცივი, ცისფერი, უმეტყველო თვალები ჩემთვის შემოენათებინა და დაჟინებით

უთარიღო დღეები (19)

-ჩემი ვაჟკაცი... სულ ჩვენთან იქნება? - ჯერ კიდევ არ იჯერებდა, ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახით გადმომხედა და გამიღიმა... სიხარულისგან ბობოქრობდნენ ზღვის ტალღები. სიყვარულის ჭინკები დახტოდნენ ზღვის ტალღებზე... ბედნიერი იყო ლაზარე, და რაღა თქმა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 7

მათე რაღაც პერიოდი დამიახლოვდებოდა, იმდენად რომ შეიძლება გეფიქრა ისინი ერთმანეთისთვის მეგობრებზე მეტნი არიანო. მაგრამ ეს პერიოდი გადიოდა და ისიც ისე მექცეოდა, როგორც ჩვეულებრივ კლასელს, რომელთანაც არც ისე კარგი ურთიერთობა ჰქონდა.