უთარიღო დღეები (14)

მისი ჩახუტება რომ ვიგრძენი,მეგონა მელანდებოდა და ჰალუცინაციები მქონდა. არადა არ იყო ასე. მართლაც მეხუტებოდა ზურგიდან, ხელები მუცელზე დაეწყო , თავი კი ჩემს კისერში ჰქონდა ჩარგული.

ვეღარსად წახვალ...(1)

ყველა ჩვენ გვეცნობოდა ნინიც გავიცანით შესანიშნავი გოგო აღმოჩნდა ნუ ერთი დღის კვალობის შთაბეჭდილება ასეთი იყო გამოსვლისას ნინის შეყვარებული დაქვხვდა მეგობრებთან ერთად ბარში მიდიოდნენ ნინიმ გადმოგვილაპარაკა რომ მარტო არ უნდოდა წასვლა და საღამოს ჩვენც

ეგოისტი ..21..

დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გააღვიძა. თვითონ გაიღვიძა? არა! ვიღაცის განწირულმა კივილმა, ჯერ ვერ მიხვდა საიდან მოდიოდა, მერე მასზედ დადებული მძიმე საგანი არ აძლევდა საშუალებას ამდგარიყო. თვალები კარგად დაუჭა და შეეცადა რეალობას დაბრუნებოდა,

მომავალზე ყველა ფიქრობს (7)

არ ვაპირებდი ნახვების რაოდენობიდან გამომდინარე გაგრძელებას, მაგრამ "ლამაზმანმა" ისეთი შეტყობინება გამომიგზავნა არ შემეძლო თუნდაც მხოლოდ მისთვის არ გამეგრაძელებინა ეს ისტორია

დაბრუნება(11)

-ახლა რა იქნენა(ანა) -ჯერ ექიმთან უნდა წავიდეთ,ხვალვე(გიო) -კაი. -ისე გრძნობ რამეს?_გაუღიმა. -რას უნდა ვგრძნობდე? -რავი გული არ გერევა ან თავბრუ არ გეხვევა?

მეცამეტე თვე (2)

_უნდა გამოვასწორო ჩემი ყვირილი და ამაში ხელს ნუ შემიშლი!-ამოიბუზღუნა უკმაყოფილოდ მატათამ და უფრო კომფორტულად მოათავსა თავი მის ყელში.

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [8]

- რატომ არ მითხარი ანუკისა და აკოს შესახებ? - შედაფებით მკაცრად და ხმამაღლა გამომეორე კითხვა. წესით გაკვირვებისგან თვალები უნდა გადმომცვენოდა, თუმცა არაფერი მიგრძვნია და მოკლედ ვუპასუხე: - იმიტომ. - წამოთ ვკიდე კისერზე დაბერილ ძარღვებს თვალი და

ასეთებმა იციან ნამდვილი სიყვარული.

თავდაპირველად დავიწყებ იმით რომ მე ვარ ლიზი წერეთელი,17 წლის,ცისფერთვალება,გრძელი შავი თმით.მეთორმეტე კლასში ვარ და ამიტომ მთელი დღეები ძალიან დატვირთული მაქვს.სახლში დაღლილი ვბრუნდები.გადავწყვიტე დიზაინერი გავხდე ცოტაოდენი რამ ჩემი ოჯახის შესახებ:

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [11] დასასრული

უკვე კარგად იყო გათენებული დემეტრე, რომ ანასთან შეუშვეს. ყიფიანმა კარი, რომ შეაღო და თავისი პატარა ოჯახი დაინახა, ბედნიერად გაეცინა და მათკენ წავიდა. ანა ფრთხილად ეფერებოდა პატარა ყიფიანს და ღიმილით დასცქეროდა. დემეტრე მათთან ახლოს სკამზე ჩამოჯდა და

უგულო და ბაბნიკი #11 (დასასრული)

...იცით ბევრს ეშინია...მათ ეშინიათ ცვლილებების...ახლა ვიქრობ და ვხდები,რომ ცხოვრება ისეთი მ****რი არაა როგორიც მეგონა,მაგრამ ამის აღიარება მათთვის ვინც მიეჩვია ყოველდღიურობას,ძნელია...მათ არ უნდათ არაფრის შეცვლა...ისინი ხელებს წევენ და