მადისაღმძვრელი გოგონა (4)

იმ დღემ ჩვეულებნრივად ჩაიარა მართალია არცთუისე იოლია 37 კლასი გამოხვეტო, გამოწმინდო და მტვერი გადაწმინდო, მაგრამ მაინც. უკვე დაღლილი რომ მივედი სახლში ფანჯარას ისევ კენჭებს ესროდა ვიღაც. რომ გავიხედე ეტყობა ვერ შემამჩნია და ლამის თავში გამარტყა

დაბრუნება(8)

გარეთ მე და საბა დავრჩით... -არ გეძინება?(საბა) -არა შენ?(მე)გავუღიმე. -არა_მომეხუტა.დიდ ხანს ვიჯექით ასე მერე გვეძინებოდა და ოთახისკენ წავედით.. აბაზანაში შევედი.. მგონი რი საათი ვიყავი ან მეტი "მალე" გამოვედი და ცივ ლოგინში შევწექი საბა უკვე იწვა

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 11)

ოთახიდან გამოსულმა ლექსო რომ დავინახე სიხარულისგან მეცხრე ცაზე დავფრინავდი, მივვარდი და ჩავეხუტე, ნუ როგორც წესი ვიბოდიალეთ და ვიმაიმუნეთ, ჩვენი საუბრის დროს დემეტრე ადგა და გავიდა მის ოთახში, იქედან გამოვიდა თუ არა ლექსოს

- შეიცვლები? _ მოიცა რა ! 14

ჩემი და გეგას შეხვედრა იმ დღის მერე გეგასთან შეხვედრა ხუთი თვის თავზე მომიწია, უკვე უკეთ ვიყავი, დაიგნორებას ვცდილობდი ნელნელა ვახერხებდი კიდეც, ნუ დღე შემეძლო არ მეფიქრა, ღამე? ღამე ხომ ყველაფერი სხვანაირადაა, მიჩვეული ვარ რომ ასე უნდა იყოს, დღე

შენს გამო კიბოსაც დავამარცხებ! (ნაწილი 1)

ერთ დღეში ძალიან ბევრი რამ ხდება.ოცდაოთხ საათში რამდენი ადამიანს ვუღიმი ალბათ ათასობით,იცით რამდენი ადამიანი კვდება?სხვადასხვა მიზეზით?ძალიან ბევრი .ზოგი სიბერის გამო კვდება,ზოგი ბუნებრივი მიზეზებით,ავტოკატასტროფებით,ლეიკემიით და...კიბოთი.მეგონა

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [8]

-ანა მესმის შენი...მაგრამ ჩემ შვილს ვეღარ დამიმალავ და ვერც წამართმევ...-იქნებ შენი არაა?_კითხა ანამ და მოუთმენლად დაელოდა მის პასუხს. -შენს თავს ნუ აკადრებ ისეთ რამეს, რაც მე არ მიკადრებია...იმ წუთიდანვე, რაც დაგინახე, ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს ბავშვი

მკვლელები (6)

-როგორც ლევანის უყვარს მეც ისე ავიტან.. ვითამაშებ .. რა არ შეიძლება.. ამისგან სიამოვნებას მარტო თქვენ კი არ იღებთ... -არა, სჯობს დარჩე რა ლიზ საბუთები მომიწესრიგე სულ ერთმანეთში ამერია... თან რავი რამე ქენი რა.. ოღონდ რომ მოვალთ ესე 12 საათზე აქ არ

სიმპატუირი უფროსი (7)

დილით ზუკას ხმამ გამაღვიძა -ვაი თავი მისკდება სალომეეე... მიშველე!!!! ზანტად წამოვწიე თავი ბალიშიდან და ტახტზე მწლოლარე ზუკას გავხედე, რომელიც ორივე ხელს თაბზე ძლიერად იჭერდა... -არ დაგელია მაგდენი და არ იქნებოდი ეგეთ დღეში....ოთახის კარები ბექამ

ყვავილების გამყიდველი (დასასრული)

დავიწყებ მადლობების მოხდით.ძალიან დიდი მადლობა იმისთვის ,რომ ამ დროის განმალობაში მხარში მედექით და მიუხედავად დაგვიანებისა მაინც არ მივიწყებდით.ბოდიშის მოხდაც მინდა ამდენი ,რომ გალოდინეთ.იმედი მაქვს ჯერაც არ დაგვიწყებივართ არც მე და არც ჩემი

იასამნის ქუჩა [3]

–შემომხედე ... სიჩქარეს უკლო და საბოლოოდ, სადღაც, ხესთან შეჩერდა. –შემომხედე, რომ გელაპარაკები ... – ეღიმება ჩარკვიანს და ხმის ტემბრი შესამჩნევად ეცვლება. მე არაფერი მითქვამს ... არც შემიხედავს, უბრალოდ თავი შევაბრუნე მისკენ. –რაც არ უნდა გითხრან,