მიზანი არსებობისთვის ! (11 თავი) დასასრული..

როცა ტკივილისგან ატირებული ელენე სამშობიაროში მიჰყავდა იმ წუთებში საერთოდ აღარაფერი ახსოვდა, არც ის, რომ თავს მისი მიკარების უფლება აუკრძალა, არც კატეგორიული გადაწყვეტილება იმის თაობაზე რომ საერთოდ აღარ დალაპარაკებოდა.. უწყვეტად უმეორებდა, რომ

სულ შავები,სულ კაები!

ოთახში დენდარტყმული დიტო შემოვარდა, რომელიც საშინლად გამოიყურებოდა.წარმოიდგინეთ თვალებდაჭყეტილი და თმა აბურძგნული ბიჭი, რომელიც ხმამაღლა ყვირის და ინტერესიანი თვალებით რაღაცას მანიშნებს.ჰო უი გამახსენდა, ეს მისი მორიგი ოინია, კაი ჯანდაბას მშვიდად

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 8)

-მოსალოცად გვქონია საქმე-ისევ ისეთი ტონით წარმოთქვა დემეტრემ და ლექსოს მხარზე ხელი დაკრა. -აუ იმდენი რაღაც გვაქ დასასველებელი დაგვტბორავს ჩემი...-სერიოზულად თქვა უჩამ რაზეც ყველა 2 წუთი ვფიქრობდით. -აუ დებილია ეს-წამოიყვირა ბესომ და ლუდს დასწვდა.

ფულზე ღირებული 15 თავი

იჯდა ყიფიანი და ხელებში მისი პატარა ეკავა. ისე ებღაუჭებოდა თითქოს ეშინოდა,რომ არავის წაერთმია,მაგრამ ამავდროულად ისე სათუთად და ისეთი დიდი სიფრთხილით ეპყრობოდა... უყურებდა მის პატარას და... და აი იგრძნო როგორ გაკვეთა ცხელმა სითხემ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [1]

ცხოვრება ნაცრისფერი გახდა, თხუთმეტი წლის ასაკში რომ ვიყავი. ტკივილი... გაუსაძლისი ტკივილი... მარტოობის მოუშუშებელი გრძნობა... ტირილიც აღარ შემეძლიო, რადგნ ცრემლები დამშრალიყვნენ... რამ გამოიწვია ჩემი განადგურება? მამის, უძვირფასესი ადამიანის,

ჩემი ლამბერსექსუალი [3]

სახლში სრული ქაოსი იყო.პირველი რაც გავიგონე ბებიაჩემის ტირილი იყო.ჩემი ძმა და მისი ძმაკაცები თავჩაღუნულები იდგნენ შემოსასვლელში.გულში ძალიან ცუდმა აზრმა გამიელვა.კარებში აყუდებულ ჩემ ძმას ხელი ვკარი და ოთახში შევვარდი.ყველაფერი

უგულო და ბანიკი #7

...დილით ბექას ხმამ გააღვიძა და ეს არ იყო ალერსით ნათვქამი სიტყვები როგორიცაა“დილამშვიდობისა პრონცესა“ ან „გაიღვიძე ჩემო ლამაზო“,ვიღაცას საშინელი ზიზღით ელაპარკებოდა,წელს ზემოთ შიშველი ოთახშო ბოლთას სცემდა,ხელებს უმუსამრთოდ იქნევდა და ცდილობდა

მარტო სექსისთვის გინდოდი?! (2 ნაწილი)

ძმა ყავდა რაღაც საშინელი. სანდრო ბურდული ოცდაშვიდი წლის, ნაციხარი, შვიდი წელი იჯდა ციხეში მკვლელობაზე ასე ვთქვათ ეკიდა ცხოვრება, ეკიდა მშობლები, ეკიდა და. არ აქცევდა არავის ყურადღებას წამალზე იჯდა და მაგით იყო მხოლოდ ბედნიერი ცოლს გაშორებული იყო

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [7]

ამასობაში სამი თვეც გავიდა... ანას საშინელი ტოკსიკოზი ქონდა, მაგრამ არც ერთხელ დაუწუწუნია...მიუხედავად იმისა, რომ ერთი თვეა მარტო ცხოვრობს, მაინც არცერთი ცრემლი გადმოუგდია...ისწავლა ამ გოგომ თავის დაფასება, მაგრამ თავიდანვე რომ ესწავლა არ იქნებოდა

პირველი ღამე - 1

ო როგორ მიყვარს ზაფხული ... მზე , სიგრილე საღამოს თბილი სიო რომ დაგიბერავს რა ჯობს ? ზაფხულის წვიმა ? უფ გადი და დასველდი ვის ანაღვლებს ? ცოტას თუ გაგრილდები თორე ისე რას დააშავებ არც არაფერს ! ხო და მიდი და ირბინე წვიმაში