როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [7]

ამასობაში სამი თვეც გავიდა... ანას საშინელი ტოკსიკოზი ქონდა, მაგრამ არც ერთხელ დაუწუწუნია...მიუხედავად იმისა, რომ ერთი თვეა მარტო ცხოვრობს, მაინც არცერთი ცრემლი გადმოუგდია...ისწავლა ამ გოგომ თავის დაფასება, მაგრამ თავიდანვე რომ ესწავლა არ იქნებოდა

პირველი ღამე - 1

ო როგორ მიყვარს ზაფხული ... მზე , სიგრილე საღამოს თბილი სიო რომ დაგიბერავს რა ჯობს ? ზაფხულის წვიმა ? უფ გადი და დასველდი ვის ანაღვლებს ? ცოტას თუ გაგრილდები თორე ისე რას დააშავებ არც არაფერს ! ხო და მიდი და ირბინე წვიმაში

ომგამოვლილები (თავი 10)

სადარბაზოში მოხატულ ჭერს, ქოთნის ყვავილებს და ორნამენტებიან კარს ბევრი ვერც შეამჩნევდა, თუმცა კატო ამ უმნიშვნელო დეტალებს უკვირდებოდა, თვლიდა რომ წვრილმანები გაცილებით მეტს ამბობენ ჩვენზე. სანდროს ხასიათის სიღრმეებში ჩადიოდა და იქედან თავის დაღწევა

მადისაღმძვრელი გოგონა (2)

ნუ მე მერე ჩემს საქმეს შევუდექი და სკოლის ფორმის კაბა გადავჭერი დაახლოებით ისე რომ ოდნავი გადახრისას საჯდომი გამომჩენოდა, საროჩკასაც მოვაკელი ცოტა მერე ზედა ღილები ავაცალე რომ ღია დეკოლტე დარჩენილიყო და კისერზე გასაკეთებელი ბენდენა (ისიც არ ვიცი რა

შემთხვევითი ქმარი [ალტერნატივი]

ყოველ ღამეს ელოდებოდა ორივე,რომ ერთმანეთში აეხლართათ ის ხელები.ელოდებოდნენ როდის ჩაეხუტებოდნენ ერთმანეთს,როდის შემოჰხვევდნენ ერთმანეთს ხელებს და როდის დაუვლიდათ მთელს სხეულშ ის თბილი ჟრუანტელი,სიყვარულით სავსე ჟრუანტელი,რომელიც ორივეს სიკვდილამდე

ვატო არაბული (5 თავი)

არაბული გვერდით მიუწვა და მთელი ძალით ეხუტებბოდა და თმებზე ეფერებოდა, სახეზე ეფერებოდა და ფიქრობდა რა ეშველობდა ან როგორი იქნებოდა კესოს გარეშე მისი ცხოვრება, პასუხი კიმხოლოდ ერთი იყო ის იქნებოდა ერთი უბადრუკი ცხოვვრებაზე ხელ აღებული ტიპი და ალბათ

Barman (2)

.გავიხედე და ვის ვხედავ.. ის ბიჭი წეღან ქერა გოგოსთან ერთად რომ იჯდა ცოტახნისწინ. ოღონდ ამჯერად მარტო იყო. მისი დანახვისას რატომღაც სხეულში გამაჟრჟოლა. მაგრამ არ შევიმჩნიე და ბარის იმ ნაწილს მივუახლოვდი სადაც ის იჯდა. -რა გნებავთ?-ვკითხე და პასუხს

სიმპატიური უფროსი (4)

სახლში გაშტერებული ავედი და პირდაპირ ჩემ ოთახს მივაშურე... ყველაფერს რობოტივით ვაკეთებდი, არაფერი მახსოვს როგორ გავუხადე ტანსაცმელი და როგორ დავწექი... ნათლად მხოლოდ ზუკას სახე და სმს მახსოვს, რომელიც ძილის წინ ერთი ასჯერ მაინც წავიკითხე.. -სალომე

შარიდან შარში ~2~

საღამო იყო თან ვნერვიულობდი ,,ვაიდა თავში არაფერი დამარტყას-თქო,, თან იმას გავიძახოდი ,,ღისი ხარ ჩემო თავო მეთქი,, მივდიოდი თან ჩემს თავს ვლანძღავდი თან იმას ვიმეორებდი ნეტა მალე არ მივიდე მეტა მალე არ მივიდე-თქო ან ყველაზე კარგი ნეტავ სახლში არ

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 3

აქ უკვე ისე ვიყავით "მუღამში" შესულები რომ ნერვიულობის ნაპერწკალიც აღარსად ჩანდა. სწრაფად გადავნაწილდით, გოგა, მათე და მარიამი სხვადასხვა კაბინეტებისკენ წავიდნენ, მე კი ისეთი ადგილი შევარჩიე, რომ სამივესთ ადვილად მიმეწვდინა ხმა. ტელეფონი არ რეკავდა,