ასეთია ჩემი სიყვარული - "ნიკუშა დადიანი"(3)

დრო მიდიოდა .. ძალიან დავახლოვდით ყველანი , სულ ერთად დავდიოდით , დათის დაბადების დღე 21 დეკემბერი , მერე ანკასი 25 ყველგან ერთად ვიყავით .. და ჩემი გრძნობებიც ჩვეულებრივ იზრდებოდა .. არცერთი ღამე არ დამთავრდებოდა დადიანზე ფიქრის გარეშე და არცერთი

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [3]

მე? მე რაც ვიგრძენი ძნელია სიტყვებით გადმოსცე. იმედგაცრუება, ზიზღი, სიბრაზე - ყველა ნეგატიური ემოცია ჩამისახლდა. ტკივილი, სულის გაუსაძლისი ტკივილი, თითქოს ფიზიკური არ მაკლდეს. - რაა... რას ნიშნავს ქმარი? - ხმაჩამწყდარმა ვიკითხე. არჩილი კი ირონიულ

პირველი ღამე - 4

-ფეხებს კი არა სახეს გაგაცლი ეხა თუ არ მოისვენებ ! -აუ შე ვაფშე ყველაზე მაგარო ოღონდ შენ დამინდე და ვაფშე ხმა თუ ამოვიღო ჩემს და ძმას ვფიცავარ რიაა - ცნობისთვის გიოს არც და ყავს და არც ძმა ... ეს უფრო მაცინებს ... -ფუ რა გლეხია რა - ეს უფრო

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 10)

პროლოგი:ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით! და მაშინ როცა არაფერს არ მოელი, ხდება რაღაც რაც შენს ცხოვრებას რადიკალურად ცვლის...! დილით ადრე ავდექი. სკოლისთვის მოვემზადე და პირველ სართულზე ჩავედი, დემეტრე ტელევიზორს უყურებდა და ყავას სვამდა.

გარყვნილი გოგო და მისი ბიჭი 1 თავი

გათენდა მშვენიერი დღე სოფის კიდევ ერთ მორიგ ბიჭთან ერთად. -ჰეი, შენ, გაიღვიძე მაგვიანდება!- აღვიძებდა სოფი უცნობს და თან ტანსაცმელს იცვამდა. უცნობმა ცალი თვალი გაახილა და ლოგინიდან ნელა წამოიზლაზნა. -ჰეი გოგო, მე სახელი მაქვს, სანდრო.- და

მე და წილოსანი ( ნაწილი მეოთხე )

_გიჟი ხოარხარ!!გული არ გამიხეთქო გთხოვ (ვთქვი და შეშინებულმა ღვედი გადავიჭირე) _შენ არა,აი იმ ორს კი გავუხეთქავ (თქვა და ელვისუსწრაფესად მოსწყვიტა მანქანა ადგილს,ის ის იყო ვიფიქრე,ბიჭებს ვეღარასდროს ვნახავ და ცოდვები ღმერთმა შეუნდოს თქო,მკვეთრი

პირადი მცველი [1]

ყველაფერი ორშაბათს დაიწყო,29 აგვისტოს თბილისში ამ დროს გაუსაძლისად ცხელა და ყველა ცდილობს მზიან და ზღვიან ბათუმს შეაფაროს ხოლმე თავი,ჩემი მოთხრობის მთავარი გმირიც ბათუმში იყო აგვისტოს დღეებში.უყვარდა გართობა,ზღვა,მზე და ხალხმრავალი ადგილები.თუმცა

ტყვე

არასოდეს იცი ცხოვრება რას გიმზადებს, თვალისდახამხამებაში შეიძლება ყველაფერი გაქრეს, თეთრი შავად გადაიქცეს, აქამდე ნაშენები თავზე ჩამოგენგრეს. ცხოვრება ერთადერთია რომელსაც შეუძლია გაგანადგუროს, გაგაცამტვეროს, და ფეხქვეშ გაგიგოს.. მაგრამ ყველაზე

იასამნის ქუჩა [1]

–კონიაკს დალევ? – სერიოზული ტონით მეკითხება უცნობი და ჭიქას ავსებს. –მანგოს წვენს! – „ის“ დიალოგი მახსენდება მე და უნებურად მეცინება.როგორც ჩანს, ჩემი პასუხი ცოტა მოულოდნელი აღმოჩნდა მისთვის, ჭიქის გავსებას აღარ აგრძელებს, ღმილით აბრუნებს თავის

უგულო და ბაბნიკი#8

-სახლში,ყრუ ხარ?_დაუყვირა ნიას,გაბრუნდა და უკან მოუხედავად დატოვა სახლი,ყველა გაშეშებული დ აგაოცებული უყურებდა,მიმავალ ტასოს,ვერავინ ხვდებოდა რამ გამოიწვია მისი ასეთი გარდასახვა,ამ დროს თმებ აბურძგნული ბექაც გამოვიდა ,უკან კი ნატა გამოყვა,როდესაც