"ვარსკვლავ ბიჭუნა" {6}

მტკვარი მდორედ მიედინება,მაგრამ მანქანების ზუზუნისგან წყნარ ქალაქში მისი დინება შესამჩნევად ისმის. ჯებირთან ვდგები და საკუთარ თავს ერთ კითვას ვუსვამ-რისთვის? რისთვის ვცხოვრობ? მოაჯირზე ძლივს ვბობღდები,შიშველი ტერფებით ქვის სიცივეს ვგრძნობ და დაბლა

წითელი ფეხსაცმელი [1]

ჯანდაბას! ის მართლაც რომ განსაკუთრებულია! თვალები? მიუხედავად იმისა, რომ ტუშს ვერაგულად მოესწრო მათი დადღაბნა, ქალის გუგების ზურმუხტისფერ ბრჭყვიალებას მაინც ვერაფერს უხერხებდა.მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა. გოგონამ ვერ გაუძლო მამაკაცის გამოხედვას და

მათხოვარი (3)

როდემდე გაგრძელდება ასე? კიდევ დიდიხანი მომიწევს ასე ყოფნა? ყოველ წინ გადადგმულ ერთ ნაბიჯზე უკან 3ით ვბრუნდები. კიდევ რამდენი გამე უნდა დავიძინო ისე რომ ტირილით ბალიში დავასველო? თუმცა ერთი კი ვიცი, მამიდა უნდა გადავარჩინო, რადაც არ უნდა დამიჯდეს.

სიმპატიური უფროსი (1)

დაფეთებული წამოვხტი, ცივმა ოფლმა დამასხა გავაანალიზე რომ სახლში ვიყავი და საფრთხე არ მემუქრებოდა... 3 წელი გავიდა იმ ამბის შედეგ და ჯერაც მესიზმრება კოშმარები, როგორ ცდილობს, ვიღაც პათოლოგი ჩემ გაუპატიურებას.... რომ არა უცხო კაცი, რომელიც იმ

ჩემი ლამბერსექსუალი [1]

ლონდონი-კიევი. გაისმა გამაღიზიანებელი ხმა სტანსტედის აეროპორტში. ჩემზე ორჯერ უფრო მძიმე ჩანთა ძლივს გადავაგორე.იმდენად ვიყავი ამ პროცესს მიჩვეული,რომ უკვე ინსტიქტებით ვაკეთებდი ყველაფერს.თითქმის ამ აეროპორტში ყველა პერსონალი მიცნობდა და მათგან

მთვარის სონატა და ერეკლე დადიანი !! (1)

როგორც ყოველთვის, ახლაც ბევრსს ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ჩემი ამბის თხრობა.. მოდი ჩეემით დავიწყებ.. უკეთ რომ გამიცნოთ.. ანასტასია არეშიძე, 16 წლის, 11 კლასელი ვარ, აქვე გეტყვით გაუგებრობა რომ არ იყოს.. 5 წლის შემიყვანეს სკოლაში, იმის გამო რომ

ბოლო გაღიმება (თავი 1)

მართლაც რამდენი რამ ჰქონდათ ერთად გადატანილი ამ სამეულს პირველი გაცნობიდან დღემდე... თუმცა მოდი გაცნობით დავიწყოთ; ერთ მშვენიერ დღეს გოგოების მშობლებმა გადაწყვიტეს რომ თავიანთი შვილები ბაღში შეეყვანათ და აი სწოორედ ამ ბაღიდან დაიწყო მათი ურთიერთობა.

უბანში [1]

–მუსიკა გვაკლია ლევან და ვიტირებ. – ქვემოდან ავხედე დონღვანს გულაჩუყებულმა და ქუთუთოები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს ცრემლების შესაკავებლად. ასეთი ჩვევა მქონდა, ბავშვობიდან. დავინახავდი თუ არა რაიმე ლამაზს, მეტირებოდა მუდმივად. მესტიის გზაზე ხომ სულ

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია! (1)

მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..

მკვლელები

-სად იყურები არ მესმის,იმ შუქმოფენილ ლანდებში ნუთუ რამეს ხედავ... შენს საქმეს შეასრულებ და მორჩა დანარჩენს მე მივხედავ.. შენ მთავარია მოინდომო და ყველაფერს კარგად მოახერხებ... -მე მზად ვარ! ვინ გიტხრა , რომ რამის მეშინია ? ჩემი მომავალიც იმ