"უსასრულობავ,ჩამკიდე ხელი!" (2)

გათენდა დილა, 16 სექტემბერი,აჰჰ როგორ მიყვარს ეს თვე და რიცხვი..ახალი მეგობრები,ახალი კლასელები,ახალი სკოლა...აუ! თან კატოც არ დადის ამ სკოლაში, რა ვაკეთო?! -ქეთა! ადექი, პირველ დღეს მაინც არ დააგვიანო! -კაი დედა ავდგები რა იყო...

შენ მე სიყვარული მასწავლე

ის ისეტი სიმპატიური იყო არ შეიძლებოდა არ შეგყვარებოდა ქერა თმა. თეტრი,საკმაოდ მაგალი,ნი მოკლედ საშინლად სიმპატიური იყო.მე ეს ადამიანი ინტერნეტით გავიცანი,რამოდენიმე თვე ვმესიჯობდით ჩვეულებრივად როგორც ორი ნაცნობი ისაუბრებდა,სულ მეწუწუნებოდა

მაპატიე...შემიყვარდა! (4)

...სიყვარული...აბსურდია!!ეს უბრალოდ შეჩვევაა და მეტი არაფერი...ხალხი ამბობს „სიყვარული ღვთაებრივია და მისი განცდა ყველასარ ძალუძს“იქნებ და მართალნი არიან...სამი წელია მის გულში სიძულვილის გარდა არაფერსს დაებუდა,განა არ ჰყოლო მმაკაცი ძალინ

რეალობას შერწყმული ფანტაზია! (თავი 4)

ტკიოდა გიორგის წასვლა, საოცრად ტკიოდა,გული წყდებოდა, უნდოდა კივილი,ყვირილი, ტირილი... მაგრამ მშვიდად იდგა და ელოდედბოდა მრევლის შეცოტავებას რომ მამაოსთან ელაპარაკა, იცოდა იცოდა რომ აუცილებლლად დამშვიდებული გამოოვიდოდა, იცოდა რომ მამა დავითი მისცემდა

მე-10 კლასელი (2)

შევედი სკოლაში და ნაცნობი სიტუაცია ბავშვები ირევიან მასწავლებლები და ასე გრძელდება ზარის დარეკვამდე გავსქურე კლასისაკენ და ჩემს მერხზე ჩამოსკუპებული ვიღაც ბიჭი დავინახე წავედი ჩემი მერხისკენ და ხელი ვკარი რატომ არც მე ვიცი მაგრამ ძალიან გავბრაზდი

ვერსად გამექცევი 22

მთელი გარდეროფი გადმოვატრიალე და როგორც იქნა მივაგენი ერთ კაბას ... დედას ნაჩუქარი გრძელი , სადა და ძალიან ელეგანტური კაბა იყო.. დღემდე არასდროს არ ჩამიცვია...მივხვდი რომ ჩვენი შეხვედრისთვის შესაფერისი კაბა იყო ზუსტად... სასწრაფოდ

შანსი არ არის! (სრულად)

ახალი წლებიც მხიარულად ჩაატარესს..თითქოს გადაავიწყდათ კიდევ ზაზას არსებობა,მაგრამ ერთმა ზარმა ადვილად შეძლო ყველასთვის მისი არსებობის შეხსენება.ისევ ამერიკიდან რეკავდნენ..ისევ ის ნომერი..

ქაოსური გრძნობები (6)

ელენე გაშტერებული ერთ ადგილს მიყინვოდა და ვერ იძვროდა. მოსმენილისგან შოკში იყო. ფეხები ძლივს აამოძრავა და ისევ საძინებელში დაბრუნდა.არ უნდოდა შეემჩნიათ ნანოს და დიმას,რომ მათი საუბარი მოისმინა. ოთახში დაბრუნდა და საწოლზე ჩამოჯდა.უჭირდა იმის

ფარულავა (ნაწ.2)1

- სად მიყავხარ?- დაინტერესდა დუდა. - არ ვიცი! - აი კიდევ თუ გაწყენინა მართლა ვცემ.. - მე მივეხმარები- ჩავამატე ჩემი სიტყვა. - დროებით- ამოიჩურჩულა ლენკამ. - დროებით!- მამა ვხდები ტოო- ხელებში სახეცარგულმა წამოიყვირა დუდამ, სწრაფად მოიცილა ხელები

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (თავი 3-4)

“მაშ ასე! ანა, ანა, ანა. რას იტყვი ბატონ ავალიანზე?”_ მეკითხება ჩემი ქვეცნობიერიც და მეც გულმოდგინედ ვუფიქრდები ამ კითხვას. მაგრამ მალევე ვააანალიზებ რომ სრულიად უაზროდ ვუღიმი ჩემს თავს იქვე ჩამოკიდებულ დიდ სარკეში. ბრრრ! შემცივდა. ჯობია წვიმაში