ყველა ფერი {დასასრული}

ორი დღის შემდეგ დინას მშობლების გაცნობის დროც მოვიდა.ავალიანი სრულიად დამშვიდებული იყო,ხოლო დინა მგონი მის მაგივრადაც ნერვიულობდა,რაზეც ღიმილით უწყრებოდა შეყვარებული.

ფარულავა (ნაწ.2)2

წყნეთში, პატარა სახლის წინ გააჩერა ფარულავამ მანქანა, სახლი მოწესრიგებული დაგვხვდა, სწრაფად აიღო გეზი ფარულავამ საძინებლისკენ.. მაგრად ჩამეხუტა დაპირებისამებრ და ასე ჩაეძინა..მე ღამის გათენება მომიწია ამ ყველაფრის გააზრებისთვის მაგრამ მაინც ყველაზე

ქაოსური გრძნობები (7)

მუხლები აუკანკალდა და შებრუნება ძლივს გაბედა. როგორც კი მის თვალებს გადააწყდა, გულმა ბაგა-ბუგი დაიწყო. ამდენი ხანი არ უნახავს. ამდენი ხანი ელოდებოდა მის თუნდაც ერთხელ ნახვას ან ხმის გაგონებას, ყველაფრის მიუხედავად საშინლად ენატრებოდა. თვალები

ის შემიყვარდა ვინც არუნდა შემყვარებოდა თავი 1

დილით პირველმა ლუკამ გაიღვიძა, ადგა და ნუკას ჩაი მოუმზადა ლოგინთან მიუტანა და ნუკაც ტკბილი სიტყვებით გააღვიძა. ლუკა-ადექი ჩემო სიცოცხლე ნუკამაც ნელნელა გაახილა თვალები და ლოგინზე წამოჯდა, ცხელი ჩაი გამოართვა ლუკას და თუცჰებში აკოცა. ლუკა-დღეს

ფულზე ღირებული 2 თავი

დილის 7 საათზე იგრძნო როგორ შეეხო მამის მხურვალე ტუჩები შუბლზე... ეს იმას ნიშნავდა რომ ის უკვე წავიდა სახურში"... ეკოც ცოტახანში წამოდგა ფეხზე თავი მოიწესრიგა და სკოლაში წავიდა... საზიზღარია საზოგადოება... განსაკუთრების "ზმანზე გადაგიჟებული

მოუშუშებელი ტკივილი ხარ, ალუდა.(სრულად)

რაღაც უცნაური გრძნობა დამეუფლა, თითქოს უცხო ვიყავი, თითქოს არავინ მამჩნევდა,თითქოს გაქცევა მინდოდა..... როდესაც ირგვლივ მიმოვიხედე, აღმოვაჩინე, რომ არავინ იყო, სრულიად მარტო ვიყავი. შემეშინდა, მაგრამ ამავდროულად გამიხარდა. დაკვირვების შემდეგ

ზაფხულის რომანი (1)

ჩვეულებისამებრ ფეხები დააბაკუნა და ოთახიდან გავიდა... მეც დიდხანს აღარ დავრჩენილვარ საოლში წამოვექი, ფეხეი „შლოპანცებში“ გავუყარე და აბაზანაში შევედი.. მე ლიზი კობახიძე ვარ.. 19 წლის... ვსწავლობ სამედიცინოზე.. მყავს და ქრისტინა 16 წლის.. დედა ეკა

ორმაგი თამაში..! (ნაწილი II)

დილით მაღვიძარას წკრიალმა გამაღვიძა და თვალები უსიამოვნოდ გავახილე. საათზე, რომ დავიხედე 11 ხდებოდა მე კიდე 12ზე გასაუბრება მეწყებოდა. დენ დარტყმულივით წამოვხტი ფეხზე და აბაზანიკენ გავემართე. შავი მუხლამდე ქვედაბოლო, თეთრი

მაინც, მაგარი სიყვარული გცოდნია.

სადარბაზოს კიბეები ჩავირბინე და ჩემი სახლის გზად დავადექი, მივდიოდი და თან ყურსასმენებში სიმღერებს ვუსმენდი, გარშემო არაფერს ვაქცევდი ყურადღებას, მხოლოდ რამოდენიმე ბიჭით სავსე ქუჩას, არ მეშინოდა არავისი , რადგან ყველას ვიცნობდი ჩემ პატარა უბანში და

ღრუბლებში[3]

იმაზე მწარე აღმოჩნდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე ლილეს წარმოედგინა.ცივ კედელზე ზურგით მიყუდებულიყო,თვალებს უაზროდ აცეცებდა.ყურების ობიექტი კი ძირითადად მოცისფრო ჩარჩოში ჩასმული მისი და სანდროს სურათები იყო.ნელ-ნელა იატაკზე დაეცა და არაადამიანური ხმები