შემიყვარდი სულელო(მეთხუთმეტე თავი)

ამის მერე ცოტა კიდე ვილაპარაკეთ,ვიცინეთვაკოს ესე 2 ჭიქა ქონდა დალეული და არფაერი ეტყობოდა.სასმლის სუნზე ცუდად გავხდი და ჩემდა უნებურად ღებინების შეგრძნება მქონდა.ბიჭებისთვის არაფერი მითქვია ისე გამოვვარდი გარეთ.სუფთა ჰაერმა ცოტა მიშველა და იქვე

"მომაკვდინებელი სიცხე"(2)

მას შემდეგ რაც გაიგო, რომ კაკი ბრუნდება არანაირი რიაგირება არ მოუხდენია ამ საკითხთან დაკავშირებით.საერთოდ ცდილობს,რომ მასზე არ იფიქროს და გამოდის კიდეც.არ უნდა იფიქროს იმ ადამიანზე ვინც ასე გაიმეტა ტანჯვისთვის მთელი ხუთი წელი.მთელი ხუთიწელი ებრძოდა

მკვლელობის საღამო(14)

რამოდენიმე დღეში მდგომარეობა დაწყნარდა..გადავწყვიტეთ მაღაზიებში გაგვევლო.ტანსაცმელი შემოგვაკლდა.სიმართლე ვთქვა ეს აზრი არც ისე კარგი მეჩვენება,მაგრამ არ მინდა გოგონებს ეგონოთ რომ მათთან ერთად გარეთ გასვლა არ მინდა.თავს ვიკატუნებ ვითომ მეც მიხარია

400 კილომეტრით შორს (1 ნაწილი)

გამღვიძებოდა... მესიზმრა რომ მე და კატო შეყვარებულები ვიყავით ოღონდ დიდები ვიყავით მაგრამ რატომღაც გარეგნობით ვერ ვხვდებოდი სიზმარში...აი იმ დღის მერე კატოს რომ თვალებში ჩავხედავდი ხოლმე ეგ სიზმარი მახსენდებოდა და ტანში ჟრუანტელი სასიამოვნოდ

მიზანი არსებობისთვის ! (5 თავი)

სამსახურში რომ დატოვა და ბიჭებთან მარტო დარჩა თავიანთ რეალობასთან ერთად სული შეეხუთა, აღარც საუბრის სურვილი ჰქონდა.. ერთადერთი რაც დამძიმებულ გარემოს უმსუბუქებდა ელენეს არჩეული მშვიდი მელოდია იყო, საქსაფონის ტკბილი ჟღერადობა სასიამოვნოდ ჩაესმოდა და

გრძნობები შიშის გარეშე (6)

"ტყუილად ამბობენ სიკვდილი ყველაფრის დაბოლოებააო, სიკვდილის შემდეგ იწყება სიცოცხლე" პირველი რაც ვიგრძენი იყო ტკივილი, აუტანელი ტკივილი მარცხენა ფეხში, მეწოდა, მინდოდა თვალები გამეხილა და მენახა ჩემი ფეხი, მაგრამ წამწამები იმდენად იყვნენ ერთმანეთზე

საცოლე ქირით.. (19)

-როგორ ფიქრობ ანი ეს კაბა კარგია ? -კი ყველას სჯობს თან შენ ყველა მოგიხდება მაინც -ოო არაა მასე ჯანდაბა 3 დღეღა ჯანდაბა იყოს ეს წამოდიწავიდეთ მეილს გადავაგზავნი რო ეს ავარჩიე და რომივალთ ბოდიალი აღარ მოგვიწევს. -კარგი ჩაიცვი და წავიდეთ. -აბა გოგოებო

არ გაგიშვებ! (2)

კლასში თამამად შემოაბიჯა და ადგილი ჩემს გვერდით დაიკავა. მაქსიმალურად ვეცადე მისგან შორს ვყოფილიყიავი, მაგრამ კედელთან ვიჯექი და ვერც იქით გავიწეოდი. ეს იდიოტი მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის! ჯანდაბა, ჩემკენ უფრო და უფრო იწეოდა. -იქნებ შეწყვიტო!-ცოტა

სანდროს მკვლელი ვიპოვე (თავი 1)

-შენთან მინდა -იქ კარგი არაა -შენთან ერთად ყველაფერი კარგია -ნუ მაბრაზებ, შენ აქ იქნები -მე შენს გარეშე არ მინდა არაფერი -მაპატიე ჩემო კარგო, ხო იცი ეს გარდაუალია ... -კი მაგრამ... -უბრალოდ შემპირდი რო კარგად იქნები -არ შემიძლია! -შეხედე ამ

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (თავი 6-7)

-მეგონა უფრო ადრე მიხვდებოდი ყველაფერს…_ღმერთო ჩემო, არ მჯერა! ამდენი წლის შემდეგ... "ნაცრისფერი მზერა"! -შენ იყავი! შენ ხარ! _დენდარტყმულივით წამოვხტი სკამიდან. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი უკან დაბნეულობის ნიშნად და გაყინული მზერით მივაჩერდი