16 წესი მეგობრობისთვის

ორი ადამიანი ბიოლოგიის გაკვეთილზე გაიცნობენ ერთმანეთს,მაგრამ აღმოჩნდება რომ ბიჭს ჰყავს შეყვარებული და მისი გოგო დაიწყებს შურისძიებას მელიზე...

რაც გინდა ის დამიძახე (4)

-პირველად აქ ექვსი თვის წინ დაგინახე, მის დაბადების დღეზე ვიყავით, მოსაცმელი დამრჩა და ამოვბრუნდი. ქვასთან იჯექი, თავიდან საყვარელი მეგონე. ახალგაზრდა, ქარაფშუტა გოგო, რომელიც ჩასაფრებული ელოდა ყველას წასვლას მკვდართან პაემანისთვის, ბინძური ცრემლის

საიდუმლოს ფარდა მალავს.თავი 1.

-ქარიშხალი ამოვარდა დღეს ჩვენს სახლში და რასაც კი მიწვდა ყველაფერი ნამსხვრევებად აქცია,ვფიქრობ დაცხრება ნელა ნელა ქარიშხლის სიბრაზე,რადგან ყველა შეაშინა მისმა ღმუილმა.

ჩაეხუტე გაურკვევლობას I

-თუ მორჩით ჭორაობას გამოსვლის დროა ქალბატობენო. -გოგონების საუბარში პაკო ჩაერია და მათ გარეგნობაში ბოლო შტრიხები შეიტანა. ზოგს თმა გაუსწორა, ზოგს მაკიაჟი და ზოგსაც ბიუსჰალტერი. პაკო ერთადერთი „მამაკაცი“ იყო ვისთანაც გოგონები არაფერს მალავდნენ,

სანი

ჩამოვედი. მივაბიჯებ დიდი სიამაყით, ჩემი მოკლე, მთლიანი კაბითა და გადღაბნილი სახით. სწორი შეხედულება დაგრჩა პაემანი. ანდაც არა, სიტყვა პაემანი არ გვინდა. მოდი მას ვუწოდოთ ,,ოცნების ბიჭთან” შეხვედრა. ოცნებაში გოგო ან ბიჭი არ შეგიქმნიათ? ვიღიმი,

სიგიჟის ზღვარზე (17თავი)

მია იდგა გაოცებული და უყურებდა ბავშვიან გოგონას, რომელიც ჩემოდნით ხელში თვალცრემლიანი იდგა კართან, რაღაც უცნაურად აუჩქარდა გულისცემა მათ დანახვაზე და ხმის ამოღებაც ვერ შეძლო, ქეთის გაუკვირდა კარის გაღების მერე ჩამიჩუმი რომარ ისმოდა და დერეფანში

მხოლოდ ერთი დღე ჩემო პეპელა!(8)

რადგან სუნთქვა უჭირდა,ვერ საუბრობდა,ვერ ყვიროდა ისე როგორც უნდოდა,გულიც ისე დამძიმებოდა თითქოს და ლოდი ედო მკერდში და არა გული. გრძნობდა ყოველ დანაკარგს,რომელიც მისი სახით გაუშვა ცაში...ბედნიერებას და სიყვარულს,რომელიც მხოლოდ მას შეუძლია მის

არ იტირო, ღიმილაკო...

- ასე რატომ მომექეცი? სიცივისგან გათოშილი ხელები ციებიანივით გიცახცახებს, მუდამ სისხლივით წითელ ბაგეებს კი ნაცრისფერი აქვთ მიღებული, გული მიკვდება ასეთს, რომ გიყურებ. მზერა... მაშინებს შენი მზერა, მკვდარი, უსიცოცხლო, უფერული.

ბრძოლა {სრულად} +18

- ყველაფერი დამთავრდა, შევძელით ამ ბრძოლის დამთავრება. - ჩუმად ჩაილაპარაკა, თითქოს ვინმეს კი არა სივრცეს ესაუბრებოდა. საბოლოოდ ნათქვამმა ამ სიტყვებმა მთლიანად გაანთავისუფლა, სუნცქვაც კი უფრო ადვილი და სასიამოვნო გახადა. საათი ოთხის ცამეტ წუთს

მწვანე კეტი და ლურჯი ბოტასი:) ( თავი 1)

მე ლანა მქვია,18 წლამდე უზრუნველი ცხოვრება მქონდა.ყველანაირად ვერთობოდი,ჩემს საუკეთსო მეგობართან ნინასთან ერთად,ამასობაში გარდაიცვალა დედაჩემი მერი,რომელიც ძალიან მიყვარდა,სტრესი და ყველანაირად ცუდი ხასიათი ჩამომიყალიბდა,ვეღარავის ვიტანდი ნინას